Accepteer: alle ballen hoog houden hoeft niet altijd.
Je kent wel die uitdrukking: ‘Alle ballen in de lucht houden’. Ik zie dan iemand voor me die een voetbal hooghoudt, kan jongleren, of zo’n circusartiest met draaiende bordjes op stokjes die om de beurt weer een slingertje nodig hebben. Een tafereel waar het zweet me bij uit breekt. Ik ben helemaal niet goed in al die dingen, of eerlijk gezegd ronduit slecht. Ik kan helemaal niets met ballen, ik duik eerder weg dan dat ik raak schiet of sla.
Man, man, wat een klus kan het zijn, al die ballen in de lucht houden. Een partner, een gezin, een huishouden, werk, vrijwilligerswerk, sociale contacten. Allemaal bordjes die moeten blijven doordraaien, allemaal ballen die de grond niet mogen raken. Ik krijg het meestal wel klaar gespeeld. Toegegeven, het is niet altijd zo opgeruimd in huis als ik zou willen en een avondje bijkletsen met vrienden schiet er te vaak bij in. Maar, alles draait.
De kleine dingetjes die erbij komen, daar gaat het dan de mist in. Bij mij zijn het vaak de regeldingetjes. Afspraken buiten de deur, buiten het normale stramien van school, sport, hobby’s. Verjaardagen waarvoor een cadeautje moet komen, schoolactiviteiten waarvoor je wat speciaals mee moet nemen, afspraken waardoor ik oppas moet regelen. Dat zijn de dingen waar de machine soms op vast loopt, de bordjes die ik erbij krijg en die ik vergeet op tijd een zwieper te geven, waardoor ze gaan wankelen en soms kletterend op de grond vallen.
Met de scherven valt het vaak wel mee, excuses maken, het stof afkloppen en weer door. Maar mentaal is dat vaak minder makkelijk. Gefaald. Het staat met koeienletters op mijn voorhoofd geschreven. Ik hield niet alle ballen hoog en nu is het misgegaan. Ik kan me er ontzettend rot over voelen en de stress hoog op laten lopen om het in de toekomst te voorkomen. Ik kan beter eerlijk zijn, naar anderen en mezelf. Het is even te veel, ik weet even niet hoe ik het voor elkaar ga krijgen. Hulp vragen kan dan helpen, even pas op de plaats maken ook. Soms een taak teruggeven of voorbij laten gaan. Zodat je de ballen die echt belangrijk zijn, wel hooghoudt.
En dan mezelf vergeven. Accepteren dat ik geen superkrachten heb, er soms even doorheen zit. En dat dat mag. God zegt niet ‘Waarom krijg je dat niet voor elkaar?’, maar: ‘Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven.’*
Neem deze zomerperiode eens de tijd en laat de boel de boel. Maak een overzicht van al die ballen en bepaal dan opnieuw welke ballen je hoog wilt houden. Maar ook welke je de komende periode in het gras laat liggen.
* Mattheus 11 vers 28-30
“Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven. Neem mijn juk op je en leer van mij, want ik ben zachtmoedig en nederig van hart. Dan zullen jullie werkelijk rust vinden, want mijn juk is zacht en mijn last is licht.”
Karen
Ook ik heb vele ballen hoog te houden: zoontje, (chronisch zieke) man, fulltime werk (kostwinner), mantelzorg moeder, vrijwilligerswerk en mijn eigen gezondheid. Ik heb gemerkt dat de meeste ballen wel even kunnen vallen, die stuiteren op het juiste moment terug. En er zijn gelukkig vrienden, buren en familieleden die helpen om de stuiterballen even door te laten stuiteren. Drie ballen zijn van glas: mijn gezondheid, die van mijn man en zoon. Nu het even niet zo lekker gaat, moet ik zorgen dat mijn eigen glazen bal niet breekt en de andere twee beschadigt. En ook dan: er zijn mensen om mij heen die helpen om die drie glazen ballen te dragen, God werkt door mensen.
8 juli 2019Geesje Jaakke-den Toonder
Dank voor je verhaal. Ja, sommige ballen lijken van glas inderdaad. Als moeder is ziekzijn meestal geen optie is mijn ervaring. Wat fijn dat jullie steun en netwerk om jullie heen hebben!
8 juli 2019