Als de moed je in de schoenen zakt, zit het daar waar het zijn moet om de eerste stap te zetten
Soms zakt de moed me in te schoenen. Sinds een (groot) aantal jaren ben ik chronisch ziek. Wanneer ik ’s morgens wakker word is het elke keer weer een uitdaging om door de pijn heen op te staan en aan de dag te beginnen. En weet je, op zich is dat nog niet het moeilijkste om mee om te leren gaan. De grootste uitdaging is de vermoeidheid. Die intense, niet-aflatende vermoeidheid. Een vermoeidheid die je niet bijgeslapen krijgt. Sterker nog, slapen is een ongekende luxe geworden in deze jaren.
Choquerend
Het is soms bíjna grappig hoe mensen kunnen reageren op je antwoord op hun vraag hoe het ermee gaat. ‘Niet goed’ is namelijk choquerend en maakt op z’n zachtst gezegd alles erg ongemakkelijk. Het klinkt ook zo bot. Ontevreden. Terwijl het toch vaak wel het meest eerlijke antwoord is om te geven. Mensen weten alleen niet wat ze met zo’n antwoord aan moeten. Het is zoveel makkelijker om te zeggen dat het goed gaat, dan dat je moet uitleggen dat het niet goed gaat. Een truc die hierin prima werkt is door de vraag te pareren met: ‘Het gaat wel, maar hoe gaat het eigenlijk met jou?’
Ik ben mijn ziekte niet
In die jaren heb ik veel geleerd. En een van de belangrijkste dingen is, dat ik dan wel een chronische ziekte heb, maar dat ik niet de ziekte bén. Er is meer in het leven. Het hoeft niet altijd om die beperkingen te draaien. Ik kan zinvol werk doen en iets betekenen voor anderen.
Als de moed in m’n schoenen zakt
Maar soms zakt de moed me in de schoenen. Als ik weer een stapje terug moet doen, terwijl ik voor mijn gevoel al zoveel heb op moeten geven. Als ik weer geconfronteerd word met mensen die niet begrijpen waarom ik de ene dag een boodschap kan halen en de volgende dag niet kan afspreken. Als ik niet mee kan op een excursie omdat ik dat fysiek niet red. Of als ik wéér verstek moet laten gaan op een feest waar ik me op heb verheugd en ik vast van plan was me niet tegen te laten houden door mijn gezondheid.
Eerste stap
Wat me dan helpt is het vers in psalm 23 die me laat zien dat, als de moed me in de schoenen zakt, het daar zit waar het moet zijn om de eerste stap te zetten.
Al ga ik door een diepdonker dal,
ik hoef geen gevaar te duchten,
want u, Heer, bent bij me,
uw staf en uw stok beschermen mij.
Nee, dit vers zegt me niet dat mij niets kan overkomen. Maar wel dat ik niet bang hoef te zijn. Die stok en die staf heb ik nodig om op te krabbelen. Weer rechtop te gaan staan. Schouders recht en kin omhoog. In beweging komen. Die stok en die staf beschermen me tegen passiviteit en fatalisme. En ik hoeft het niet alleen te doen. God is erbij. En Hij laat me dit vaak merken en zien.
Hoe gaat het echt met je?
Want gelukkig zijn er ook lieve mensen die wel wachten op een antwoord, en die verder vragen: ‘Hoe gaat het nu echt met je?’ Die de tranen zien zonder dat ik huil en die er voor me zijn. Die me leuk vinden, ook als ik niet zo gezellig ben.
Tini Rijfkogel
Lieve Sandra,
12 september 2020Dat gevoel ken ik ook. Altijd moe zijn. Heb ik ook al jaren.
Toen die toestand met de alvleesklier en de suikerziekte, dat later bleek toch geen kanker te zijn. Nu bijde Hematholoog geweest, en die zei dat komt allemaal door de Ijzerstapeling, net als je moeder hebt.
Maar ik weet me ook gedragen door God. Hij is mijn Herder,
Ik ga ook door, en ben blij dat ik s,avond op bed ligt.
Ook de polineuropathie speelt een rol. Altijd moeie benen, en vaak doen ze zeer. Ik klaag niet, maar we blijven positief.
Jij ok heel veel sterkte, en we weten dat we bij God altijd terecht kunnen.
Veel liefs van Tini.
Anoniem
Zo moedig om uw ervaringen te delen. Wat heeft u veel meegemaakt rondom uw gezondheid en nog steeds heeft u dagelijks te maken met beperkingen en ongemakken. En weet u wat: klagen mag best weleens op z’n tijd! Dat helpt anderen om rekening te blijven houden met wat nu eenmaal niet (meer) kan.
Heel veel sterkte tante Tini!
Liefs Sandra
14 september 2020Inge Kuiper
Lieve Sandra, wat heb je het mooi verwoord.
En wat ben je een doorzetter.
Sterkte.
Liefs Inge Kuiper.
12 september 2020Thea van Zandwijk
Lieve Sandra. Wat goed dat je op een positieve manier je gevoelens onder woorden brengt! Dat stimuleert mensen die niet zo positief in het leven staan’ Dat is begrijpelijk maar je vertrouwen in God helpt je! Hij is een rots in de branding!
14 september 2020Loes
Ik vindt dit een mooie blog
12 september 2020Het spreekt boekdelen
Ik kan je zo goed begrijpen
Een gebroken been is duidelijk en kan iedereen zien
Een chronische aandoening meestel niet
Hou moet en geniet van de kleine dingen die wel kunnen
Chiela tiemersma Verhoog!!
Ik begrijp je helemaal Sandra en heb er ook veel bewondering voor hoe je er mee omgaat respect hoor !!groetjes Chiela
12 september 2020Jacqueline
Wat komt dit binnen, zo voel ik mezelf elke dag en nooit heeft iemand het zo goed verwoord! Bedankt voor deze woorden, ik sta niet alleen in de strijd.
12 september 2020Mary Hjort
Your beautiful words and insights shared with us in this way, opens our hearts and illuminates the path we all walk in one way ir another as we make our way through this life. Thank you so much for this, Sandra, and for being who you are.
12 september 2020