• Lichaam & Geest
• Omgaan met lijden

Als de moed je in de schoenen zakt, zit het daar waar het zijn moet om de eerste stap te zetten

door Sandra Gaakeer

11 september 2020 8

Soms zakt de moed me in te schoenen. Sinds een (groot) aantal jaren ben ik chronisch ziek. Wanneer ik ’s morgens wakker word is het elke keer weer een uitdaging om door de pijn heen op te staan en aan de dag te beginnen. En weet je, op zich is dat nog niet het moeilijkste om mee om te leren gaan. De grootste uitdaging is de vermoeidheid. Die intense, niet-aflatende vermoeidheid. Een vermoeidheid die je niet bijgeslapen krijgt. Sterker nog, slapen is een ongekende luxe geworden in deze jaren.

Choquerend

Het is soms bíjna grappig hoe mensen kunnen reageren op je antwoord op hun vraag hoe het ermee gaat. ‘Niet goed’ is namelijk choquerend en maakt op z’n zachtst gezegd alles erg ongemakkelijk. Het klinkt ook zo bot. Ontevreden. Terwijl het toch vaak wel het meest eerlijke antwoord is om te geven. Mensen weten alleen niet wat ze met zo’n antwoord aan moeten. Het is zoveel makkelijker om te zeggen dat het goed gaat, dan dat je moet uitleggen dat het niet goed gaat. Een truc die hierin prima werkt is door de vraag te pareren met: ‘Het gaat wel, maar hoe gaat het eigenlijk met jou?’

Ik ben mijn ziekte niet

In die jaren heb ik veel geleerd. En een van de belangrijkste dingen is, dat ik dan wel een chronische ziekte heb, maar dat ik niet de ziekte bén. Er is meer in het leven. Het hoeft niet altijd om die beperkingen te draaien. Ik kan zinvol werk doen en iets betekenen voor anderen.

Als de moed in m’n schoenen zakt

Maar soms zakt de moed me in de schoenen. Als ik weer een stapje terug moet doen, terwijl ik voor mijn gevoel al zoveel heb op moeten geven. Als ik weer geconfronteerd word met mensen die niet begrijpen waarom ik de ene dag een boodschap kan halen en de volgende dag niet kan afspreken. Als ik niet mee kan op een excursie omdat ik dat fysiek niet red. Of als ik wéér verstek moet laten gaan op een feest waar ik me op heb verheugd en ik vast van plan was me niet tegen te laten houden door mijn gezondheid.

Eerste stap

Wat me dan helpt is het vers in psalm 23 die me laat zien dat, als de moed me in de schoenen zakt, het daar zit waar het moet zijn om de eerste stap te zetten.

Al ga ik door een diepdonker dal,
ik hoef geen gevaar te duchten,
want u, Heer, bent bij me,
uw staf en uw stok beschermen mij.

Nee, dit vers zegt me niet dat mij niets kan overkomen. Maar wel dat ik niet bang hoef te zijn. Die stok en die staf heb ik nodig om op te krabbelen. Weer rechtop te gaan staan. Schouders recht en kin omhoog. In beweging komen. Die stok en die staf beschermen me tegen passiviteit en fatalisme. En ik hoeft het niet alleen te doen. God is erbij. En Hij laat me dit vaak merken en zien.

Hoe gaat het echt met je?

Want gelukkig zijn er ook lieve mensen die wel wachten op een antwoord, en die verder vragen: ‘Hoe gaat het nu echt met je?’ Die de tranen zien zonder dat ik huil en die er voor me zijn. Die me leuk vinden, ook als ik niet zo gezellig ben.

Laat dit veld leeg

Meld je aan voor de wekelijkse nieuwsbrief van MijnKerk

Gelukt! Je bent aangemeld voor onze nieuwsbrief.