Als je geen tweede kind kunt krijgen
Ik val maar meteen met de deur in huis…..Secundaire kinderloosheid is misschien nog wel moeilijker dan ongewenste kinderloosheid. Stellen met een secundaire kinderwens weten wat het is om zwanger te zijn, om te bevallen en om vader en moeder te worden. Er loopt al een kleintje rond, je maakt al deel uit van de moeders en vaders bij het kinderdagverblijf, in de kerk of op het schoolplein. En tóch kun je jezelf daar, als secundair kinderloze, niet helemaal thuis voelen. Ergens klopt het plaatje niet en is je gezin niet compleet. De pijn van secundaire kinderloosheid is dubbel en complex.
Complex
Complex omdat je vindt dat je blij moet zijn met het kind dat je al hebt, waardoor gevoelens van verlangen naar een volgend kind zorgen voor schuldgevoel of de gedachte dat je ontevreden bent. En we moeten toch vooral dankbaar zijn! Dat wordt soms door de omgeving nog eens versterkt met opmerkingen als: “maar je hebt toch al een kind?!” Of; “jullie hebben het lekker makkelijk met ééntje”.
Dat kan in de ogen van de buitenwereld zo zijn, maar voor iemand met een secundaire kinderwens is zo’n opmerking heel pijnlijk en kwetsend. Het geeft namelijk geen ruimte en erkenning voor de pijn en het verdriet wat er is. In gedachten was er namelijk misschien al lang een broertje of zusje geweest voor dat ene kind. In gedachten is er al gefantaseerd over hoe hij of zij als grote broer of zus zou zijn. In gedachten is er al een beeld gevormd over hoe een volgend kindje eruit zou kunnen zien. En door al die gedachten en dromen wordt het al een realiteit. Er ontstaat al een stuk hechting en verbondenheid. En als dat niet wordt ingevuld dan volgt er verlies en verdriet.
“Wat secundaire infertiliteit anders maakt dan de primaire, is dat het nog meer met gevoelens van schaamte en zelfkritiek is verbonden. Mensen hebben al een kind en vinden van zichzelf dat ze niet mogen zeuren als er geen tweede komt. Terwijl het vanzelfsprekend is dat er verdriet is. Daar hoef je je echt niet voor te schamen” Therapeut en schrijfster Odille van Eck in haar boek ‘Een onzichtbaar verlies’.
Ongemakkelijk
Onlangs zei een cliënt met tranen in haar ogen: “Als ik mijn zoon naar school heb gebracht, dan kom ik in een leeg huis terug, dan ben ik alleen”. Dat is niet zoals ze het zichzelf voorgesteld had. Vaak is secundaire kinderloosheid ook lastig bespreekbaar. Op den duur zien mensen wel dat een kindje ouder wordt en komen er soms nieuwsgierige blikken of ongegeneerde vragen over wanneer er een tweede kindje komt. Maar naarmate het langer duurt wordt het gesprek erover ongemakkelijker. Voor de omgeving én voor het stel wat het betreft. Dat versterkt soms gevoelens van eenzaamheid en verdriet.
Zeer regelmatig ondergaan stellen met een secundaire kinderwens medische behandelingen om opnieuw het geluk te mogen ervaren. Soms loopt dit uit om een teleurstelling of in een miskraam en al die tijd is er al een kind wat (natuurlijk) vraagt om aandacht en verzorging. Geluk en verdriet liggen in deze situatie heel dicht naast elkaar. Die realiteit is soms lastig te accepteren. Dat kost tijd. Het is de kunst om je niet te verliezen in je verdriet en je kind dat er wél is niet te vergeten.
Rouw
Ook in secundaire kinderloosheid heb je te maken met rouw. Rouw is het totaal van gevoelens, gedachten en gedrag dat kan ontstaan wanneer, vrijwillig of gedwongen, afscheid genomen wordt van iets waarmee, of iemand met wie een betekenisvolle relatie werd onderhouden. En ieder doet dat op zijn/haar eigen tijd en manier. Rouw verwerk je niet, rouw is nooit ‘klaar’. Rouw nodigt je uit de gevolgen van het verlies te integreren in je leven. Daar kun je soms de hulp van een een goede coach bij gebruiken.
Lees ook: “Juist in de dalen groei ik”
Deze blog is geschreven door Jorien Ouweneel. Na een aantal medische behandelingen werd het voor haar definitief: er komen geen biologische kinderen. Haar ongewenste kinderloosheid heeft haar relatie met God verdiept. Ze schrijft over haar ervaringen op Mijn leven is oké.
Annemarie
Wat een nare intro. Ik kan bijna niet verdef lezen, zon pijn doet dit.
Vind het vooral schrijnend dat er een lat aan lijden word gelegd. Denk dat je ook nooit mensen die nooit de zegen van het ouder worden hebben mogen meemaken dit kunt uitleggen want het is te kwetsend voor woorden.
3 november 2020Fenny
Helder verhaal dat dit een groot verdriet kan zijn, waar wellicht te weinig oog voor is.
Maar wat mij betreft is het niet nodig om verschillende soorten verdriet zo aan elkaar te meten.
3 november 2020Mar
Het is heel persoonlijk hoe een mens bepaalde gebeurtenissen in zijn leven ervaart. En we moeten dan zien dat we er mee om kunnen gaan. Het één is niet minder erg dan het andere. En zoals er ook uit het artikel verder blijkt wat andere mensen erover menen te denken past vaak niet bij de gevoelens waarmee je zelf kan zitten. Het is beter dat je probeert te weten te komen hoe de persoon zich voelt dan er zelf een mening over te uiten want hier heeft iemand niets aan. Je rouwgevoelens mogen gehoord worden.
4 november 2020Eva
Ik begrijp het verdriet van geen tweede kind mogen krijgen, heb er zelf 1,maar op gegeven moment moet er toch een moment van acceptatie en loslaten komen om verder te kunnen. In de situatie blijven hangen lijkt me nogal beperkend voor je verdere leven.
4 november 2020Jantina
Bizar om te stellen dat secundaire kinderloosheid misschien nog wel moeilijker is dan geheel ongewenste kinderloosheid. Volledig onnodig en erg kwetsend voor mensen die al heel blij zouden zijn als één kind hen gegund was.
5 november 2020Het verschil tussen één of twee kinderen is een stuk kleiner, in zeer veel opzichten , dan het verschil tussen géén en één kind. Denk aan contacten met school, contacten met andere ouders, vriendjes, meemaken van alle fases wat opgroeien inhoud en daarbij eventuele kleinkinderen.
Het artikel had ook gewoon over het gemis van een tweede kind kunnen gaan.
Ik heb één zoon en ben ontzettend blij met wat ik dankzij hem allemaal beleef. Ik begrijp daarom het gemis van mensen die geen of meer kinderen willen goed. Om te stellen dat ouders die meer kinderen willen het erger hebben gaat er bij mij absoluut niet in, in tegendeel. Vergelijk het met andere belangrijke zaken in het leven. Over het algemeen zal men stellen dat als je er één hebt je beter af bent dan zonder.
Marretje
Wat een goed artikel, hier lees je normaliter weinig over maar voor mij is het heel herkenbaar. Bij ons was en is het verlangen naar een 2e kind zo groot,dat wij al 5 jaar ” dokteren”. Ook ik heb ons 2e kind in gedachten al gezien. Er komt wel degelijk rouw nu ik afscheid moet nemen van iets dat nooit zal zijn. Ook ervaar ik het fijne contact met mijn eigen broers en zussen anders, het bezwaard mij dat ons kind dit nooit zal hebben. Ja, het voelt wel degelijk als rouw en ik heb er erg veel verdriet over, al laat ik dat nooit zo merken. Mijn complimenten voor de schrijfster van dit goede artikel.
9 november 2020