• Kinderen
• Relaties & Opvoeden

Als moederliefde soms te hard lijkt

door Marleen Samplonius-Ottens

28 september 2019 9

Met een diepe zucht leg ik mijn telefoon neer en ik laat een tijdje tot me doordringen wat er net gebeurde. Voor het eerst in het half jaar dat onze zoon nu op een zorgboerderij woont, belde hij mij. In paniek, huilend en schreeuwend. “Ik wil hier weg! Haal me op, nu!”

Het duurt even tot ik tot hem doordring, maar uiteindelijk wordt hij wat rustiger. Hij probeert me zo goed en zo kwaad als dat gaat (de verbinding is ook nog eens heel slecht) uit te leggen wat er is gebeurd. Iets wat niet helemaal goed ging bij het opscheppen van het eten. Door een beetje op hem in te praten, wordt hij wat rustiger en als we het gesprek afronden, is de ergste boosheid verdwenen.

En nu?

Als ik de telefoon heb neergelegd, voel ik me onmachtig, verdrietig en zou ik het liefst direct in de auto stappen om hem op te halen. Warme, koesterende moederarmen om hem heen en hem beschermen tegen alles en iedereen. Toch besluit ik niet te gaan en te bellen met zijn mentor. Dat gesprek maakt meer duidelijk.

Wat we in het laatste weekend thuis ook al hadden gemerkt, is een soort omslag die onze zoon heeft gemaakt. Het positieve heeft plaats gemaakt voor negatief gedrag. Mede naar voorbeeld van een aantal anderen in de groep. En bij negatief gedrag, (brutaal, getreiter, schelden) horen consequenties en die zorgen voor de boosheid van onze zoon.

Besef

En dan komt er een andere kant van mijn moederliefde om de hoek. Niet met de vleugels hem toedekken en afschermen voor de buitenwereld, maar hem nu zelf laten ervaren en ontdekken hoe hij hier weer uitkomt. Zodat hij sterker en weerbaarder wordt. Want dit is nu precies de reden waarom hij daar is en we het thuis niet konden volhouden. Uit liefde loslaten.

Kon ik hem dat maar duidelijk maken. Dat ik hem niet in de steek laat, maar dat deze groep en deze plek hem zoveel meer biedt dan hij in de gaten heeft. De rust die hij saai noemt, heeft hem al zo goed gedaan. Hij gaat weer naar school en sinds kort loopt hij zelfs twee dagdelen per week stage bij een grote hamburgerketen. Dat hadden we een jaar geleden niet voor mogelijkheid gehouden. Maar mijn zoon ziet (nog) niet, dat het één verband houdt met het ander.

Liefde

Al vaker merk ik dat het opvoeden van kinderen mij sterk doet denken aan de Liefde van God. Hoe vaak heb ik ook wel niet tegen Hem geschreeuwd, was ik in paniek en riep ik huilend dat ik hier weg wilde. En er kwamen geen grote, koesterende armen uit de hemel. Wel mensen om me heen die me even vasthielden en een duwtje in de goede richting gaven.

Net als onze zoon zie ik ook niet altijd het positieve. Tot het moment dat de resultaten van een aanpak langzaam zichtbaar worden (een borduurwerkje omdraaien zodat je niet alleen die lelijke achterkant ziet). Dan dringt het tot me door. Dan besef ik dat ik het zelf mag en moet doen, iets moois maken van dit leven onder alle omstandigheden. Dat probeer ik mijn zoon mee te geven.