Ben je ook wel eens bang voor de komst van de postbode?
Niet zozeer uit angst voor de postbode (postbezorger is het officieel), maar wel voor de brieven, rekeningen of andere bestellingen die hij of zij bezorgt?
Ik maak het regelmatig mee in mijn werk als postbezorger dat mensen blij zijn als ik geen post voor ze heb. Vorige week nog een mevrouw die speciaal vroeg: “heb je niks voor mij?” Ik dacht dat ik haar moest teleurstellen, maar ze was juist opgelucht. “Ah, gelukkig”, zei ze, “want die post brengt meestal niet veel goeds.” Een dag later trof ik haar weer. Ze was samen met een andere vrouw. “Kijk”, zei ze tegen haar, “die postbode gaat altijd mooi aan mijn deur voorbij! Daar ben ik blij om!”
Wie wél blij zijn met mijn komst, zijn vaak kinderen. Soms hoor ik het via de brievenbus: “Mahaam, de post is er!” Of als ik ze op straat tegenkom: “Kijk, de postbode!” Dat snap ik wel. Kinderen houden van iets krijgen en ik gooi zomaar wat door hun brievenbus. Hoe leuk is dat? Ze hebben natuurlijk meestal geen idee van de inhoud.
En ik snap best dat sommige post heel vervelend kan zijn. Rouwpost het meest, maar ook die blauwe enveloppen, rekeningen of aanmaningen. Maar als je het fijn vindt dat de postbezorger altijd je deur voorbij gaat, betekent het ook dat je niet meer rekent op mooie en leuke berichten. Eigenlijk vind ik dat best triest.
Want je kunt die brievenbus nog steeds gebruiken om iemand te laten weten dat je aan hem of haar denkt. En dan zijn niet alleen kinderen blij met zo’n bericht, maar ik denk bijna iedereen.
Is het in de kerk (of het geloof) soms ook zo gelopen? Als kind werden we misschien nog blij van de mooie verhalen, de liedjes en de gezelligheid. Maar langzaam kwamen er steeds meer ergernissen. Kwam het verdriet en misschien wel af en toe een rekening voor je gedrag of dat van een ander. Dat overheerste zo dat je geen mooie of leuke berichten meer verwachtte en je het liever voorbij liet gaan.
Toch denk ik dat je ook in een kerk en zeker in het geloof goede berichten kunt blijven verwachten. Het is niet alleen maar negatief. Sterker nog, het zou juist een hele positieve plek moeten zijn. De plek voor aandacht voor elkaar. Voor samen zingen, lachen, bidden of soms huilen. De plek om soms even stil te staan om verder te kunnen.
Ik hou er nog steeds van om naar toe te gaan. Ondanks de rouwpost, de blauwe brieven en de rekeningen die ik gepresenteerd kreeg. Omdat er daarnaast zoveel meer is, dat het negatieve overschaduwt.
Ik denk dat ik volgende week een kaartje meeneem voor de mevrouw die zo blij is dat ik haar deur meestal voorbij ga. Om te laten zien dat er soms ook goede post is.
Marij-ke
Gelukkig dat er postbodes zijn die serieus post bezorgen. Zo zijn er gelukkig ook goed nieuws bezorgers in de kerk. Weet je dat een positief bericht ook al is het geen goede uitkomst toch opluchting kan geven. Hoe gek het ook lijkt.
21 oktober 2019