Stil is het hier niet…
Op één van mijn eerste werkdagen ga ik op bezoek bij een ouder echtpaar, een dorp verderop. Het is rond half negen 's morgens als ik over de rivierdijk fiets die hier als een eeuwigdurend oriëntatiepunt zich door het landschap slingert.
De zon laat zich al goed voelen, maar de vogels fluiten nog, af en toe hoor ik een eend of een kikker. De schapen op de rivierdijk gaan zwijgend voor de fietser opzij, om even later met zacht geblaat zich bij een soortgenoot te voegen. Op de rivier zie ik een paar binnenvaartschepen, de één op weg naar Rotterdam, de ander er juist vandaan komend. Aan de andere kant, landinwaarts, is een boer aan het werk op zijn land. Het geronk van de landbouwmachines is vanuit de verte hoorbaar.
Mijn hoofd is vol van alle indrukken. Stil is het hier niet, denk ik, in tegenstelling tot wat je misschien zou verwachten. Maar het geluid is anders dan in de stad – ik probeer te bedenken wat het verschil is. Ik luister, en luister, luister naar de stad in mijn hoofd en naar de rivier en de dijk en de polders om mij heen. Het is niet zozeer harder of zachter denk ik, of verder of dichter, maar anders, misschien – misschien meer van onderweg zijn en nog aan moeten komen en van zijn waar je moet zijn en al flink aan het werk. Ik ben niet de enige die hier aan het werk is, bedenk ik. De schipper, de boer, en ik op mijn fiets – onderweg nog en toch ook aangekomen. (JSdJ)
Reageren