Herinneringen aan de keukentafel

De grote tafel in onze keuken staat er al lang. Het is de tafel die ook in mijn ouderlijk huis stond en waar ik zelf als kind aan gezeten heb. Groot genoeg voor een gezin met zes kinderen, zwaar genoeg om niet steeds van z'n plaats te schuiven als iemand er tegenaan duwt. Massief grenen, maar dat klinkt deftiger dan het is: erg knap ziet hij er niet meer uit. Meestal ligt er een bont keukenzeil overheen zodat je de kale plekken, de butsen en de krassen niet zo ziet.

Als kind had ik een vaste plaats aan tafel. Mijn moeder zat vaak tegenover me, mijn vader altijd aan het hoofd. Ik weet niet of er foto’s zijn van die keukentafel toen, maar in gedachten leg ik die nogal eens naast het plaatje dat zich tegenwoordig een paar keer per dag voor mijn ogen ontvouwt en vraag ik me af hoe onze kinderen zich later die scènes aan de keukentafel zullen herinneren. Soms zit ik weer even op de plek die ik als kind had, soms zit ik op de plek van mijn moeder toen. Het is een bijzondere gewaarwording om nu zo’n andere rol te hebben, zelf moeder te zijn. Alsof ik met mijn kleine meisjesvoeten op de hakken van mijn moeder rondloop. Een beetje verkleed. Een beetje alsof. Maar veel tijd om daarover na te denken is er meestal niet: er moeten boterhammen gesmeerd, fruit geschild en bekers gevuld. Je bent groot voor je het weet.