Herinneringen aan de keukentafel
De grote tafel in onze keuken staat er al lang. Het is de tafel die ook in mijn ouderlijk huis stond en waar ik zelf als kind aan gezeten heb. Groot genoeg voor een gezin met zes kinderen, zwaar genoeg om niet steeds van z'n plaats te schuiven als iemand er tegenaan duwt. Massief grenen, maar dat klinkt deftiger dan het is: erg knap ziet hij er niet meer uit. Meestal ligt er een bont keukenzeil overheen zodat je de kale plekken, de butsen en de krassen niet zo ziet.
Als kind had ik een vaste plaats aan tafel. Mijn moeder zat vaak tegenover me, mijn vader altijd aan het hoofd. Ik weet niet of er foto’s zijn van die keukentafel toen, maar in gedachten leg ik die nogal eens naast het plaatje dat zich tegenwoordig een paar keer per dag voor mijn ogen ontvouwt en vraag ik me af hoe onze kinderen zich later die scènes aan de keukentafel zullen herinneren. Soms zit ik weer even op de plek die ik als kind had, soms zit ik op de plek van mijn moeder toen. Het is een bijzondere gewaarwording om nu zo’n andere rol te hebben, zelf moeder te zijn. Alsof ik met mijn kleine meisjesvoeten op de hakken van mijn moeder rondloop. Een beetje verkleed. Een beetje alsof. Maar veel tijd om daarover na te denken is er meestal niet: er moeten boterhammen gesmeerd, fruit geschild en bekers gevuld. Je bent groot voor je het weet.
Nee, vroeger thuis niet
er mocht nooit iets gezegd worden
mijn vader had een stuk hout op tafel
en daar sloeg hij mee
als iemand iets zei……..
_______________________
EINDELIJK………
Ik beken!
Het is geschreven ………
Hij draait zich om in het graf
EN TOCH LAT IK HET STAAN !!!!!
Wow, Anne, wat goed dat je dat zo durft te zeggen.
het is wel heel heftig
om dat nu pas te durven
nu mijn vader al 16 jaar geleden
overleden is….
Ik was nog altijd bang.
Mijn moeder leed aan stemmingswisselingen. Het voelde aan tafel niet veilig er kon elk moment een uitbarsting komen.
Ik kon niet zien of er wel iemand gereageerd had, zoals bij Anne. En toen bleef jouw bericht zo eenzaam staan… Uit eigen ervaring weet ik hoe ondermijnend het kan zijn om zo in onzekerheid ever een ouder/opvoeder, waar je het toch van hebben moet, op te groeien. Als groter kind of (jong) volwassene mag je je eigen relatie met God leggen en onderhouden. Bij mij komt daar steeds een duiveltje tussen – maar die weet ik, soms met hulp van vried(in) toch steeds weer het bos in te sturen. Je bent als mens net zoveel waard als alle andere mensen, ondanks de pech uit je jeugd. En ik hoop dat er ook goede herinneringen zijn, waaraan je je vast kunt houden. Ik wens je heel veel ervaringen van Gods liefde!
Wat verdrietig, Willy. Juist als kind is het zo belangrijk om te weten waar je aan toe bent. Ik steek straks een kaarsje aan voor ‘de kleine Willy’ en al die andere kids die zich thuis vaak niet veilig voelen.