Lunchgedicht ‘Loslaten’
Elk kind doet als het opgroeit steeds een stapje verder. Voor de ouder is het een kwestie van los leren laten. Dat klinkt makkelijk, maar in de praktijk blijkt het best moeilijk te zijn. Ik schreef er een gedicht over.
Loslaten
Mijn moeder smeerde boterhammen
schonk melk in, gaf mij een kus…
liet mij toen vrij, de wereld in
Het gras, de bosjes, het kleine wijkje
oorlog spelen, vuurtje stoken
bussie trappen, blij van zin
maar elke keer als de lantarens
aangingen en ik was er niet
ging ze een beetje dood, binnenin
Foto: Jenny Downing
Herkenbaar beeld, herkenbaar gevoel. Het vrijlaten is zo moeilijk. Stukje bij beetje leer je het doen, maar wennen doet het nooit …
Je wilt graag dat je kind een zelfstandig volwassen mens wordt
waar de maatschappij iets aan heeft en die de wereld een stukje mooier maken kan?
Dan is er maar een mogelijkheid.
Laat het niet los, geef het vrij.
Vrij aan het leven, weerbaar gemaakt voor alle gevaren.
Laat het ervaren en ontdekken en blijf verbonden met het koord van liefde.
Mooi verwoord Anne ik kan het niet mooier zeggen bedankt.
Truus.