Oeps – vergeven en vergeten

“Mama?”
“Ja?”
“Mag ik …”
“Nee!”
Ik heb meteen spijt van mijn reactie als ik het gezicht van mijn oudste dochter zie. Nadat ik voor de dertigste keer binnen een half uur ‘Mama, mag ik …’ gehoord had, was ik er even klaar mee. “Sorry,“ mompel ik, “wat wilde je vragen?”

Schuldgevoel

Half om half verwacht ik dat ze boos ‘nee, laat nu maar’ zal roepen. Dat zou ik doen, denk ik. Maar zo zit mijn dochter niet in elkaar. Een beetje beteuterd staat ze met een wit vel papier in haar handen naar de grond te kijken.
“Zeg nou maar, schat, wat wilde je vragen?”
“Ik wilde vragen of je een envelop voor me uit de kast wilde pakken.”
Het komt er benepen uit en het schuldgevoel knijpt me mijn keel dicht. Mijn verdiende loon. Ik pak een envelop uit de kast en geef hem aan haar. We geven elkaar een dikke knuffel en na nogmaals mijn verontschuldigingen te hebben aangeboden, verdwijnt mijn dochter naar haar kamer en sla ik aan het opruimen van de chaos in de huiskamer. De meivakantie duurt echt veel te lang.

Verrassing

De volgende morgen vinden manlief en ik aan ons voeteneinde een kleine witte envelop. Erin zit een tekening van een mama, een papa, een groot kind en een klein kind. Het geheel is versierd met vlinders, een regenboog en heel veel bloemetjes en hartjes. Erboven staat in een kriebelig handschrift: Vor mama en papa om dat julie de alerlievste zijn!!!!!

Vergeven en vergeten

Mijn man heeft het fatsoen om niet te vragen waarom mijn hoofd ineens knalrood is, en waarom mijn ogen ietwat vochtig zijn. Ik sluip naar de slaapkamer van mijn dochter en druk een dikke kus op haar slapende hoofdje. Eventjes doet ze haar ogen open en schenkt me een grote grijns. Vergeven en vergeten. Soms voel ik me echt een ontaarde moeder. Maar gelukkig denkt mijn dochter daar nog heel anders over.