Brief #3 Rebecca | Huilen is altijd mijn sterkste medicijn
Lees mee met Daniëlle en Rebecca! Wat begon als een hart onder de riem in een geloofsdip heeft geresulteerd in een wederzijdse zoektocht in geloof. Lees hoe ze elkaar inspireren en hun ups en downs bespreken!
Beste Danielle,
Ik ben je heel dankbaar voor je eerlijkheid. Het helpt me toe te geven dat ook ik worstel met van alles.
Doorhollen voor de wereld
Wat is het pittig hè om bijna door je knieën te zakken… Op het randje van even niks meer kunnen. In 2018 zat ik ruim vier maanden thuis. Helemaal opgebrand. Ik was het meest geraakt door deze zin van jou: “Je afsluiten van afleiding maakt de weg vrij voor die dingen waar je normaal niet naar luistert”. Dat is zo waar èn inderdaad zo eng. En zonder de therapeut te willen uithangen, maar ruimte maken voor de slechte dingen, zoals Job ze noemt, ze er laten zijn, ermee zijn, verder niks, is op de lange duur heilzamer dan ze wegdrukken. En ik zeg dit, omdat ik het zelf vaak gedaan heb. Er is altijd zoveel om mij heen dat roept: je bent nodig! Je kan nu niet verdwijnen, je hebt een taak te vervullen! Maar ik heb ervaren, als je te lang doorholt voor de wereld, kan je op een dag helemaal geen stap meer zetten.. En wat ik geloof is dat God je dan juist wil zeggen: zorg maar even goed voor jezelf. Dan pas kan je er weer zijn voor anderen.
Mijn lichaam kon niet meer
“Het gaat niet goed met me”.. Die zin hardop te zeggen, al is het alleen voor jezelf en God, is ontzettend confronterend. Voor mij was dit het eerste kiertje naar verandering, uitzicht. Het was doodeng en tegelijk een verademing. Ik ben zo benieuwd hoe jij dit ervaart. Ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik op een dag als een zombie op de bank zat en alleen nog maar kon huilen. Een lieve collega zei tegen me, je moet nú met alles stoppen. “Ja maar…” Er stonden zoveel projecten op stapel en ik zat nog helemaal in de modus van door door door. Maar mijn lichaam kon niet meer. Je gevoel van ‘verliezen’ is zo herkenbaar. Ik had het voor mijn gevoel opgegeven, ik had de strijd verloren. Toen ik de tijd had om na te denken, omdat alles gestopt was, besefte ik dat het ook te maken had met mijn ego. Ik vond dat ik het allemaal moest kunnen, als werknemer, als (ex)partner, als moeder, en dan ook nog heel goed! Maar een mens kan niet alles… Ik las laatst, notabene in de Libelle, deze quote: “When the ego cries, the soul rejoices”.
Diep dalen in het niet-weten
Waar het op neerkwam was dat ik moest loslaten. En het drong tot me door, dat niet alles op wilskracht kan draaien. Ik moest me overgeven in God’s hand. Hoe? Dat wist ik ook niet precies. Normaal zo gebekt en nu met een mond vol tanden. En alleen door diep te dalen in het niet-weten en de overgave, krabbelde ik er uiteindelijk weer uit. Het lied ‘In manus tuas pater’ uit Taizé heeft me destijds geholpen. Jezus, die in het diepst van zijn duisternis, bidt tot zijn Vader. En ook het lied van Stef Bos: Nulpunt, Lied van Job gaf me zoveel herkenning. ‘Nu ik alles heb verloren en de stilte mij verwacht. (…) Nu ik zie nu op het nulpunt ik door de leegte wordt gered’. Maar makkelijk was het niet.
Een stiltemoment is mild zijn voor mezelf
En Danielle, door jouw brief, moet ik zelf ook erkennen dat ik er even doorheen zit. Ik zoek al een tijdje naar balans. De nieuwe baan in de zorg kost me energie, ik slaap slecht en ik vind het best een klus, de (bonus)kinderen zoveel thuis. En waar het jou niet ontbreekt aan discipline, intégendeel, is dat bij mij juist het probleem. Elke dag even een stiltemoment voor mijzelf helpt me, maar het lukt me lang niet elke dag. En dat frustreert me. Net als jij laad ik ervan op. Die ruimte nemen betekent mildheid voor mij, anders ren ik maar door.
Wat wil God ons zeggen?
Je lijkt angstig voor wat God op jouw pad wil brengen. En zo te horen heb je al het enige meegemaakt. Misschien wil God nu juist meer licht(heid) op je pad brengen.. Het raam is al op een kiertje. Huilen is altijd mijn sterkste medicijn. Tranen van overgave. Dat klaart op. Dit is wat het is.
Veel sterkte,
Rebecca
Nulpunt, Lied van Job
Nu ik alles heb verloren en de stilte mij verwacht
Nu ik mijzelf heb teruggevonden, daar waar ik dacht dat ik niet was
Nu ik alles los moet laten en het donker mij omarmt
Alle grond is weggeslagen, moe gestreden en gestrand
Sta ik in de open vlakte, weet niet wat nog te geloven
En ik heb niets meer te verliezen, dus ik geef mij beter over
Nu ik de grens heb leren kennen, tot waar mijn handen kunnen gaan
Nu ik weet wat mij te doen staat, gebouwd op wat ik heb gedaan
Nu ik zie nu op het nulpunt, ik door de leegte wordt gered
en verbaasd ben hoeveel liefde, zich altijd weer naar buiten vecht.
