• Geloven & Ontdekken
• Twijfelen en zoeken

Brief #5 Rebecca | Loslaten en genieten van het moment

door Rebecca Schoon

28 mei 2020 2

Lees mee met Daniëlle en Rebecca! Wat begon als een hart onder de riem in een geloofsdip heeft geresulteerd in een wederzijdse zoektocht in geloof. Lees hoe ze elkaar inspireren en hun ups en downs bespreken! 

Ha Daniëlle,

Ik zucht eens diep na je brief en herhaal de woorden: liever voor mezelf… Ja, dat. 

Voor elkaar bidden: ongemakkelijk of troostend?

Je zei dat als mensen voor je bidden, je je minder eenzaam voelt. Mooi! Ik wist niet of het je ongemakkelijk zou maken. Als mijn evangelische tante vroeger tegen me zei: “zullen we voor je bidden?”, en dat deed ze dan met mij op de knieën voor het bed, dan was ik er wel wat ongemakkelijk onder. Ze bedoelde het goed, het was een lieverd. In die kringen werd overal voor gebeden, meestal hardop met iedereen erbij. Ik kreeg ook het gevoel dat het altijd een beetje over ‘zonde’ ging en het ‘beter’ moeten doen. Maar ik ben het gaan waarderen: bidden voor elkaar. Ik ervaar het als heel troostend. 

Spagaat: zorgen voor je lijf versus verplichtingen

Ja je hebt gelijk, die woorden ‘dat mijn lijf niet meer meewerkt’ waren een beetje ongelukkig gekozen. Je bènt inderdaad je lijf! Ik probeer altijd op zoek te gaan naar wat mijn lichaam nodig heeft, bijvoorbeeld als ik zo moeilijk in slaap kan vallen. Maar soms heb ik mijn lijf dan al een tijdje verwaarloosd, want dan vind ik dat ik ook aan alle verplichtingen moet voldoen. Dan maar even moe. Totdat het te lang is doorgegaan en je lichaam je inderdaad resoluut terugfluit. En dan denk ik, jemig, ik ben 44 en nog stèèds heb ik dezelfde valkuilen. 

Ik kom mijn hele leven al dezelfde hobbels tegen

Soms lijkt het leven wel een opwaartse spiraal, meestal opwaarts gelukkig en niet neerwaarts! Telkens loop ik weer tegen dezelfde hobbels aan. Dat is vast ook iets genetisch of iets hardnekkigs uit het verleden. Dan denk ik: hè, ben ik alweer in een zelfde soort situatie beland? Maar er verandert wel wat. Elke keer leer ik weer een beetje bij. Ik geloof dat het bij het leven hoort. Wat ik steeds weer tegenkom is onzekerheid en hoge verwachtingen naar mezelf. Erg lastig te tackelen.

 Je bent goed genoeg moet ik tegen mezelf leren zeggen

Ik wèèt dat het niet slapen daarmee begint. Een nieuwe baan. Doe ik het wel goed genoeg? Wat vinden anderen van mij? Ga ik het wel ooit leren? Kan ik mezelf zijn? En dan ga ik harder lopen dan mijn lijf aankan. Maar de spanningen en het piekeren kosten me het meeste energie. Wat heb ik nù, mijn lijf èn mijn geest, nodig? Dat is vertrouwen. En mezelf ten diepste ‘goed genoeg’ vinden.

Zie de blog van Geesje hierover! Dat sprak me erg aan: “Goed is top. En genoeg betekent dat je het niet beter hoeft te doen. (…) Ik wil omarmen hoe God naar me kijkt: liefdevol en genadig. Zó wil ik naar anderen kijken en naar mezelf”. Ik kan het niet beter verwoorden dan zij. Lief zijn voor jezelf, zoals jij het zegt♥

God: elke keer geef ik er weer andere woorden aan..

Interessant dat je beter weet wat je niet gelooft, dan wat je wel gelooft. Herkenbaar voor veel mensen denk ik! Misschien dat het werkt als een filter, alles wat je niet gelooft gaat door de filter en uiteindelijk zal er iets overblijven. Misschien is het voor jouw gevoel niet veel wat je gelooft, omdat het in jouw gezin vroeger duidelijk was wat je hoorde te geloven, maar ik vind het al heel kernachtig. Dat Hij ons gemaakt heeft (en hoè!) en dat Hij je niet loslaat. Dat lijkt me al zo’n troost, om dat zo te ervaren. Ik geef er steeds weer andere woorden aan, merk ik. Misschien omdat ik het gewoon niet (zeker) weet… Ik moest denken aan dit lied wat een collega van MijnKerk ons laatst stuurde: Lichtjes in de mist.

Het geloof van onze vaders

En wat je vader gelooft…  Dat zal in jouzelf best een spagaat zijn.. Want het is toch je vader en opvoeding zit zo diep genesteld. En de God van het Oude Testament heeft zich zeker laten gelden! Ik las laatst Noach met mijn (niet gelovige) vriend. Hij vond dat echt heftig. Dat de zondige mens in één keer werd weggevaagd. Ik heb het verhaal al zó vaak gehoord, dat ik er niet eens meer echt bij stilstond. Het is een verhaal van hoop en belofte, gek eigenlijk.

Bij mij is het een beetje andersom. Mijn vader is emeritus predikant. Als kind was ik ervan overtuigd dat hij rotsvast in zijn geloof was. Inmiddels weet ik dat ook hij door allerlei fasen heen is gegaan en niet altijd meer precies weet wat hij moet geloven. Een vader die heel strak in de leer is of een vader die het allemaal niet meer weet. Ik weet niet wat erger is;-) Binnenkort ga ik hem interviewen voor MijnKerk. Spannend!

En inderdaad, soms even de vragen loslaten en genieten van het moment. 

liefs, Rebecca