• Tijd & Talent
• Werk

Carien, vrouw van een akkerbouwer: ‘Zakelijk een drama, maar deze tijd is ook een verademing’

door Annemarie van den Berg - Nap

6 mei 2020 3

Carien heeft samen met haar man een akkerbouwbedrijf in Flevoland. Op het familiebedrijf verbouwen ze vijf gewassen, waaronder frietaardappelen. Als gevolg van corona ligt de helft van de aardappeloogst in de schuur te verpieteren. ‘Zakelijk gezien is het een drama. Mijn man heeft hier echt wakker van gelegen.’

‘We hadden de helft van onze 1.800 ton aardappelen vooraf al verkocht voor een afgesproken bedrag, en wilden voor de andere helft graag een mooie prijs krijgen. Maar toen kwam corona en stortte de markt in, want de horeca is gesloten en de festivals zijn afgelast. We hopen dat we er nog iets voor kunnen krijgen via een regeling van de overheid, ook al is dat onder de kostprijs. Beter iets dan niets. Gelukkig verbouwen we nog andere gewassen en hebben we ook inkomsten uit de caravanstalling. Maar het doet wel pijn. We kunnen dit nu dragen, maar dit moet niet nog twee keer gebeuren….’

Los van de financiële zorgen; hoe beleven jullie als gezin deze tijd?

‘Ik ben altijd wel hoopvol gestemd. Ik zie deze crisis ook als een duidelijke pas op de plaats. Al dat reizen en consumeren… Dat is nu even stilgezet. We wonen met ons gezin met vier kinderen in een buitengebied en ik ben normaal gesproken veel heen- en weer aan het rijden voor school en sportclubjes. Dat dit nu allemaal even niet hoeft, voelt als een oase van rust. Onze vier kinderen zitten allemaal op de basisschool, dus ’s ochtends tussen 9-12 uur begeleid ik hen bij het thuisonderwijs. Ik heb ontdekt dat ik dat eigenlijk heel leuk vind, en de kinderen genieten er ook van. En het scheelt natuurlijk dat ze hier alle ruimte hebben om buiten te spelen, een balletje te trappen, of op de trampoline te springen.

Wat betekent je geloof in deze situatie?

‘Ik put wel moed uit mijn geloof. Ik vind het ook mooi om te zien hoe er allerlei alternatieven van verbondenheid ontstaan vanuit onze gemeente. Zo begon onze kerk weer een papieren nieuwsbrief uit te geven met daarin bijvoorbeeld een mooi lied, een column en gebedspunten. En je kon een lijstje opvragen met namen van mensen die uitkijken naar een kaartje. Nu het langer duurt, merk je wel dat dit een beetje wegebt. Dan moet je weer iets nieuws verzinnen. Onze pastoraal werker biedt nu bijvoorbeeld aan om een wandeling te maken, als alternatief voor huisbezoek.’

‘Maar weet je wat mij ook moed geeft? Een paar weken terug zag ik hoe mijn jongste zoon een paar ruggetjes maakte om aardappels te poten die hij op het erf gevonden had. Mijn schoonvader van 73 werkt ook nog geregeld hier en hielp hem daarbij. Het geeft me moed als ik zie hoe het vak van vader op zoon, en van opa op kleinzoon wordt doorgegeven. Dus hoe de situatie ook is, het gaat door.’

Denk je dat deze crisis blijvend iets gaat veranderen in onze samenleving?

‘Ik hoop het wel, maar ik weet het eigenlijk niet. Ik ben ook wel nieuwsgierig hoe ik daar zelf mee omga. Pak ik – zodra het weer kan – mijn oude leventje weer op? Boek ik weer vakanties? Stap ik weer automatisch in de auto in plaats van de fiets vaker te pakken? Ga ik weer de stad in om te shoppen? Ergens weet ik dat het zo niet langer kan. Toch denk ik dat dit bewustzijn ook weer zal wegzakken. Ik weet niet of ik 180 graden ben gedraaid als het puntje bij paaltje komt. Wel weet ik dat wij deze tijd nooit meer gaan vergeten.’