Column: Een compleet gélukte dag
Ja, ja, er zijn ook dagen dat alles goed gaat. Op z’n plek valt. Dat spanning van me afvalt, dat ik echt geniet van alle kinderen, dat ik me verbonden voel met mijn lief, ik niet aan het piekeren ben over mijn werk. Het is zeldzaam, maar het kan. Dit weekend had Rein iets geweldigs bedacht: een lockup-festival, alléén voor het gezin.
Aangezien we thuis met z’n achten zijn, konden we van dit thuisfestival best een feestje maken. Zelfs oudste zoon, die al uit huis is, was van de partij. En hij blijkt een heerlijke aanwinst sinds hij op eigen benen staat. Hij brengt humor, relativeert en verbindt. Na de creatieve vrijdag, waar we buttons maakten en een eigen pandemie-pizza samenstelden en de zaterdag, waar we uit eten waren in eigen huis, aan een ‘Just dance’ contest meededen en een film keken op groot scherm, was de zondag aangebroken.
Met z’n achten één familie
Na een relaxed ochtendje uitslapen en rondhangen, gingen we met z’n allen wandelen op de hei. Ik kan me niet heugen wanneer we dat voor het laatst deden. We zouden gezamenlijk berkenschors verzamelen om een mooi vuurtje in de kachel te kunnen ontbranden. Ijverig, met de tongen uit de mond, gingen de kinderen stuk voor stuk van start. Ondertussen klommen ze in bomen, lieten elkaar struikelen, kletsten, en trapten een balletje: je kent het wel. Mensen keken naar ons: is dat één familie, alle acht? En ja, dat zijn we, best uniek en zo voelde het ook.
Voordelen van een bonusdochter
Weer thuis begon de Covid Cupcake Cup, waar echte prijzen te winnen vielen. Het mooiste moment voor mij was toen het even mis dreigde te gaan met mijn zoon (10). “Ik ga toch niet winnen, ik kan het helemaal niet!”. En waar het mij niet lukte om hem er weer bij te trekken, lukte het mijn bonusdochter (19) wel. “Zullen we er één samen maken?”. Ze maakten een hele vieze in de vorm van een drol en hadden de grootste lol. Iedereen was geconcentreerd bezig. Ook de bonusdochter (15), die duidelijk de puberleeftijd heeft bereikt, zat er helemaal in. Harry Styles werd in alle precisie nagebootst.
Crisis brengt nieuwe kansen
Waar ik vorige week nog een compleet mislukte dag ervaarde, was vandaag het tegenovergestelde. Maar er was wel een crisis aan vooraf gegaan. Mijn lief en ik zaten er vorige week zó doorheen, dat het barstte. De uitdagingen van een samengesteld gezin vonden we niet meer overbrugbaar. Alle loyaliteiten, allergieën, wensen, persoonlijkheden in één klein huis. In deze lockdown ontplofte het tussen ons; we waren kwaad en gooiden alles eruit. Het was even spannend en wiebelig, gaan we toch weer apart wonen? Is onze liefde sterk genoeg? Blijkbaar moet het soms stormen, moet er wat afgebroken worden, om weer opnieuw te kunnen bouwen.
Verbinding binnen het gezin
Waar ik de verbinding in de wereld ontzettend mis, hebben we nu de tijd en de uitdaging de verbinding te laten groeien in ons (bonus)gezin. En eerlijk is eerlijk: soms falen we gruwelijk. Maar er zijn van die dagen dat er hoop gloort aan de horizon. Dat ik ineens zie, dat mijn zonen zoveel leren van de anderen, dat ze leren delen, winnen en verliezen, dat ze leren wachten, leren praten voor een groep, leren hun kop af en toe uit te steken en voelen wanneer je even op jezelf moet zijn. Leren dat je soms samen sterker bent dan alleen.
