• Familie
• Relaties & Opvoeden

Column: Een compleet mislukte dag #2

door Rebecca Schoon

14 januari 2021 2

Ik staar in mijn dankbaarheidsdagboek. Ik voel een klomp van onrust in mijn buik. Ik kan niks verzinnen waar ik vandaag dankbaar voor ben. Alles was gewoon stom. Mag dat ook een keer?

In de ochtend rijden we naar school. Jaïr durft niet in beeld tijdens de Meets van de klas online. En de juf wil toch graag even contact met hem. Maar hij wil niet uit de auto komen. Ik word kwaad. En ik baal ervan dat ik kwaad word. De juf wil wel even meelopen naar de auto. Hij begint te schreeuwen en de huilen en te schoppen als hij haar ziet. En als ze wat tegen hem zegt, doet hij of hij niks hoort. Kereltje toch.

Mislukte moeder

Op de terugweg slik ik mijn tranen weg. Ik voel me een mislukte moeder. Als hij mee was gegaan was hij waarschijnlijk zó gewend geweest. Maar hij wilde niet en ik voel me boos en ongerust. Alle piekers over hem verzamelen zich in dat ene moment. Ik zet een knop om en denk, “Nu ben ik hier nodig. Niemand heeft hier wat aan”.

Samengesteld gezin

De rest van het samengestelde gezin is ook thuis. Volle bak met z’n zevenen. En hoe mijn lief ook meeleeft met mijn zorgen, hij is niet hun echte vader. En ik vóel het gewoon, er is afstand tussen ons. Hij moet online lesgeven en zich concentreren op zijn eigen kinderen. 

Gek

De rest van de ochtend breng ik gespannen en mokkend door. Daar gáát mijn ochtend voor mezelf, waar ik mijn werk af had kunnen maken. Ik weet niet hoe anderen het doen. Bij mij komt er geen bal terecht van mijn eigen werk, als ik de jongens begeleidt. Enige troost is dat ik vast niet de enige ben die af en toe compleet gek word.

Ik kan wel gillen

Mijn andere zoon had wel een leuk dagje op school. Ik ben blij voor hem, maar bizar genoeg is er weinig terecht gekomen van zijn werk. Dus is hij alsnog tot 16:30 bezig (en ik dus ook). Dan mag ik van mijn lief nog even aan mijn eigen werk en hij gaat koken. Uiteraard besluit mijn stiefdochter precies op dat moment op haar net gekregen, versterkte, elektrische gitaar te gaan jammen op zolder. Ik tril mee op mijn stoel. Ik kan wel gillen. 

Bekaf

Tegen de tijd dat we gaan eten wil ik eigenlijk naar bed, ik ben bekaf. Ik worstel me nog door een onbenullige film heen, waarvan democratisch besloten is dat we die gaan kijken. Jaïr kruipt dicht tegen me aan. En ik kan het niet helpen, maar vandaag lukt het me niet te relativeren: ik voel me schuldig. Als mijn jongens in bed liggen, trek ik me terug in de slaapkamer. Ik wil alleen zijn.

Waar ben je dankbaar voor?

Ik staar naar de zin: ‘Waar ben je vandaag dankbaar voor?’ Ineens rolt er zo’n megadikke traan over mijn wang. Voor het eerst ontspan ik die dag. Ik schrijf op: Ik dank God voor tranen. En als ik uit gesnikt ben schrijf ik in koeienletters: VANAF NU BEN IK MILDER NAAR MEZELF.

Hoe gaan jullie om met ‘mislukte dagen’?

Mij helpt het om dit lied te zingen:

Opname van dit lied van het Janskerkkoor Utrecht: