Column: ‘Ach, dat komt wel weer’
‘Ik wil eigenlijk wel puzzelen of lekker op de bank een boek lezen’, verzucht ik tegen mijn mam. We zijn al de hele ochtend aan het opruimen en inpakken in onze oude huis.
Sinds twee weken hebben we een oud en een nieuw huis. Soms zeg ik: ik ga even naar de overkant. Terwijl ons nieuwe huis, hoewel maar vierhonderd meter verderop, niet aan de overkant ligt. Maar: ‘Ik ga naar huis’ gaat nog wel steeds over het oude huis. En zo pendel ik heen en weer. En ik krijg het soms ook, dat heen en weer. Van dubbel boodschappen doen, schilderen, kinderen ophalen, schilderen, dozen inpakken, behang uitzoeken, koken en al die kleine klusjes van een normale dag, met die van een verhuizing en verbouwing er bovenop.
Dus zuchtte ik tegen mijn al drie dagen zeer behulpzame mam. Ze knikte begrijpend. En ik nuanceerde mezelf: ‘Ach, dat komt wel weer.’ Mam glimlachte: ‘Dat zei mijn moeder ook altijd, dat komt wel weer.’ Wat een heerlijke gedachte. Voor alles is een tijd. En al die dingen waar ik anders zo fijn mee kan ontspannen, die komen wel weer. Mijn oma was een wijze vrouw. Ik mis haar soms ineens. Ze was gemakkelijk, er kon altijd van alles. Ze stond altijd klaar om te helpen en ze had altijd wel een bemoedigende of relativerende opmerking. Bij het inpakken kwam ik haar glaasje met blauwe bloemetjes tegen, waar ik altijd mijn limonade in kreeg.
Met een vriendin appte ik wat over en weer over het klussen en de tegenslagen die we daarin hadden gehad. Fijn als iemand dan met je mee denkt en begrip heeft voor jouw frustraties, hoe klein ook op de wereldschaal. Ze stuurde me positive vibes en ik appte terug ‘Uiteindelijk komt alles goed. Gelukkig maar.’ En daarna realiseerde ik me hoe bemoedigend die gedachte was. Uiteindelijk komt alles goed.
Uiteindelijk komt er weer een moment, waarop ik, in mijn nieuwe thuis, op de bank zit en lekker een boek kan lezen. Dat de puzzels weer grijpbaar in de kast liggen. Dat er weer tijd is voor een beetje lummelen. Ook dat, dat komt wel weer.
