Column: De alleskunner, zou jij het willen zijn?
De Alleskunner, kijk je dat programma? Een vriend van ons vertelde trots dat hij meedeed en dat was reden genoeg om te gaan kijken. En eerlijk gezegd: we vinden het een leuk programma. Het format is simpel: honderd mensen die van spelletjes houden doen mee aan een afvalrace. De winnaar mag zich alleskunner noemen en wint een flink geldbedrag. De spellen zijn vaak simpel: het gaat om wie iets het snelste kan, het langst volhoudt of de meeste antwoorden weet.
Vorige week zag ik een mooi, inspirerend momentje in dit lichtvoetige programma. De opdracht was om met de kleding die je aan hebt een zo lang mogelijke lijn te maken. Diegene met de kortste lijn moest vertrekken. Er was een dame die vooraf aangaf: ik heb bedacht hoeveel ik uit wil doen. Als dat te weinig is, dan is dat zo. Er waren mensen die de veters uit hun schoenen haalden, iemand die zijn shirt in repen scheurde. Er liepen mensen poedelnaakt naar de klaar hangende badjassen. De genoemde dame bleek de kortste lijn te hebben. Met een klein traantje in haar ogen zei ze dat ze het jammer vond, maar ze was gebleven bij wat ze had bedacht. Het bleek niet genoeg. Zo zij het. Dit was haar grens.
Hoe ver wil je gaan?
Ik vond het mooi, dit kleine moment van eerbaarheid en grenzen stellen in zo’n doldwaas en grensverleggend programma. Wat is iets je waard? Hoe graag wil je bereiken waar je van droomt? Wat heb je daarvoor over? Hoe ver wil je gaan? Het zijn mooie en belangrijke vragen om jezelf te stellen. Ik vond het leerzaam om te zien hoe deze dame op haar grens ging staan. Tot hier en niet verder. Ook al zou ze dan geen kans meer maken op de titel en de bijbehorende beloning. Haar eigenwaarde vond ze belangrijker dan dat.
Hier sta ik voor
Er zijn voor iedereen wel eens momenten waarop we tegen onze eigen grens aanlopen. En dan is het zaak om goed na te denken over je keuze. Ik heb geregeld zulke momenten gehad en soms was het best moeilijk om mijn grens aan te geven. Toen ik tijdens mijn opleiding een theateropdracht moest doen die me echt te ver ging, gaf ik die grens aan. De docent was stellig: als je niet meedoet, kan ik je geen voldoende geven. Maar ik was even stellig: Dit is mijn grens. Ik doe niet meer mee. Ik kreeg hulp uit onverwachte hoek. Een klasgenoot, waar ik geen goede band mee had, stond voor me op. Ze vond het krachtig dat ik mijn grens aangaf en ze kreeg bijval van andere klasgenoten. Uiteindelijk legde de docent zich erbij neer en kreeg ik alsnog mijn voldoende. Ik was zo trots dat ik bij mezelf gebleven was. Hier sta ik voor. Dan maar geen alleskunner.
Wanneer bleef jij bij jezelf? En kreeg je bijval?
