De dochter van de dominee: Waarom je deze docu echt moet zien
In de 23 minuten durende documentaire ‘De dochter van de dominee’ geeft filmmaker Christine Boersma een korte, maar diepe inkijk in haar geloofs- en gezinsleven. Met drie broers boven haar is zij het vierde kind in het gezin Boersma. Vader is predikant. Ouders gaan nog eens verhuizen, want voorgangers zijn nu eenmaal voorbijgangers. Door deze verhuizing komt bij Christine ook de vraag op of en waar zij ingeschreven zal staan als kerklid.
Met een gevoel van ongemak zit ik te kijken. Al snel wordt mij duidelijk dat ík iets weet wat de ouders nog niet weten. Dat schuurt. Hebben zij niet het recht om die boodschap eerder dan mij en zónder camera te ontvangen? Maar het ongemak zit ook in wat anders. Eén van de broers zegt het treffend: alsof je een relatie verbreekt. Of in mijn geval: alsof je uit de kast komt. En óf dat met ongemak gepaard gaat!
Wie ben ik? Wat is mijn plaats tussen de mensen?
Even lijkt het erop dat geloven en kerklid zijn samenvallen. Gelukkig waaiert het gesprek dat zij heeft met haar broers een andere richting op. Wie ben ik? Wat is mijn plaats in de tijd en tussen de mensen? blijken centrale vragen. In een eerdere blog schreef ik over het gezin waar ik uit kom. Ook mijn ervaring is dat gelijke opvoeding en opvoeders niet leidt tot gelijke geloofsontwikkeling bij kinderen uit één gezin. Tjeerd, Symen en Frans hebben ieder eigen inzichten gekregen wanneer het gaat om geloven. In ‘De dochter van de dominee’ treedt Christine in de voetsporen van haar broers Symen en Frans. Zij vertelt haar ouders dat zij niet gelooft in God en in een leven na dit leven.
‘Get a life!’ geeft ruimte
Het ongemak verdwijnt overigens bij mij wanneer vader Boersma de spanning doorbreekt. Met zijn ‘Get a life!’ geeft hij daadwerkelijk levensruimte aan zijn kind. Hij stelt haar leven boven dat van hem en zijn vrouw. Daarna zie je dat het gesprek dynamischer wordt, waarbij verdriet en rust elkaar afwisselen. Ook de confrontatie wordt niet geschuwd. Als je wilt, kun je in die confrontatie ook iets proeven van verwijt en onmacht. Of is het een waarschuwing? Al schrijvend klinkt overigens al een paar keer de eerste regel van Psalm 103 vers 5a in mijn hoofd.
Zoals een vader liefdevol zijn armen slaat om zijn kind,
omringt ons met erbarmen, God onze Vader, want wij zijn van Hem.
NLB 103:5a
Ik weet niet hoe dominee Boersma zijn rol als ouder heeft ingevuld. Ik moet het doen met de paar minuten die zijn dochter deelt in de korte film van haar hand. Er zijn momenten waarop ik onvoorwaardelijkheid zie en ervaar. Als God liefde is – daar geloof ik in – dan hoop ik dat die liefde tot ons komt via liefhebbende vaders, moeders, opvoeders die hun kinderen de ruimte geven. Mijn stellige overtuiging is dat je niet in God hoeft te geloven om die Liefde te ontvangen.
Tijd en eeuwigheid
Zowel kinderen als ouders Boersma hebben beelden en gedachten bij tijd en eeuwigheid. Hun overtuigingen daarbij zijn anders en daar vloeien tranen bij. En toch denk ik: als leven een rivier is, dan is Liefde zowel de bron als de zee. Daar kunnen zij het niet over oneens zijn.
De dochter van de dominee kun je bekijken via NPO-start.
Fotocredits: EO.nl
