De weg er naar toe is ook leven
Ik ben alweer te laat voor een afspraak en heb nog een drukke dag voor de boeg. Gehaast stap ik op mijn fiets, hard trappend en mijn hoofd op hol en eigenlijk met mijn gedachten al bij de rest van de dag. Terwijl ik me hijgend in het zweet fiets, denk ik ineens: waarom fiets ik zo hard en geniet ik niet gewoon van de zon, het fietsen en de omgeving?
Niks doen en ontspannen
Ik ben een persoon die alles met haast doet. Als ik met het één bezig ben, ben ik met mijn gedachten alweer bij het volgende. En alle tijd die er is, vul ik in. Niks doen en wachten is niet aan mij besteed, mindfulness ook niet perse. De keren dat ik op een yogamatje lag en het tijd was voor ontspanning hoorde ik geluiden buiten de yogazaal en dacht ik aan wat ik nog moet doen. In het hier en nu leven klinkt écht prachtig, maar ik kan het maar moeilijk.
Altijd aan staan
De gevolgen van zo in het leven staan, is ook dat ik altijd ‘aan’ blijf staan. Periodes van slecht of kort slapen zijn het gevolg van deze manier van leven. Er zijn momenten dat ik me realiseer dat het zo niet kan, zoals op de fiets. Dan weet ik dat een goed leven nu geleefd moet worden. Dat de weg er naartoe ook leven is. Maar weten alleen is niet genoeg.
Breien op de bank
Een tijdje geleden kreeg ik een krantenartikel van mijn zus toegestuurd. Waarschijnlijk omdat zij weet hoe ik in het leven sta en niet zoals zij de rust kan vinden om te breien op de bank. Zij zegt dat het rust geeft en dat je dan in het hier en nu leeft. Ik weet dat ik alleen maar kan denken: snel door breien dan is het volgende week af.
Het artikel dat zij stuurde gaat over de doodsapp wecroak. Vijf keer per dag krijg je de melding: “Don’t forget, you’re going to die.” Het klinkt wat luguber, maar volgens de makers vervult het onze behoefte aan bezinning en relativering in het gehaaste moderne leven. Gebaseerd op een wijsheid uit het ‘Verre oosten’ (hoe kan het ook anders): ‘Om een gelukkig mens te zijn, moet je elke dag vijf keer aan de dood denken.’ Ik moet toegeven, in het alledaagse gehaaste leven werkt het een beetje.
Advent: een oefentijd van wachten
Inmiddels zijn we aangekomen in de adventstijd, een oefentijd van wachten bij uitstek. Maar ook een tijd waarin we uitkijken naar wat komt, naar het feest van kerst en daar verwachten we wat van.
Je kunt deze tijd van verwachten verschillend beleven: als een malle gaan storten op de voorbereidingen van de kerstdagen bijvoorbeeld, omdat het juist op die dagen moet gebeuren.
Ik zou ook kunnen oefenen in geduld: leren wachten, luisteren en beleven. Elke dag van advent een afwachtende houding aannemen van wat er die dag komt. Openstaan voor het onverwachte en je daarop focussen. Op dat ene dat op je pad komt. Advent is de weg naar het feest en die weg is ook een feestelijk pad. Dat advent een tijd mag zijn waarin ik verwacht in het hier en nu: een vreugdevolle deelname aan het wonder van het bestaan. Dat de weg naar kerst ook kerst is.
