Deuk in zelfvertrouwen: hoe herstel ik weer?
Ik heb altijd al last gehad van onzekerheid: “Ik kan het niet” of “Ik ben niet goed genoeg”. En toen kreeg ik ook nog eens een baan waarin mijn schamele zelfvertrouwen afbrokkelde… Gelukkig vond ik het weer terug en kon ik overeind blijven staan.
Als ik als puber uitriep dat ik alleen maar de vreselijkste eigenschappen van mijn ouders had geërfd, moesten ze altijd hard lachen. Ik heb het onzekere van mijn moeder en het streberige van mijn vader geërfd, een helse combinatie. Ik heb vaak een negatief stemmetje dat me influistert dat ik niet goed genoeg ben. Het stemmetje wordt met de jaren gelukkig wel wat zachter en ik heb er een beetje vrede mee gesloten.
Ik moest me bewijzen
Een tijdje terug werkte ik zes maanden bij een grote organisatie. Vanaf dag één voelde ik me niet gewaardeerd. Ik moest me bewijzen, merkte ik, en me voegen naar de protocollen en werkwijzen van het team. Ik voelde niet de vrijheid om een balans te zoeken tussen mijn eigen weg en de weg van de organisatie.
Geen complimenten
Er werden in deze organisatie geen complimenten naar elkaar gemaakt. Ik was daar zo verbaasd over. Een positieve en bemoedigende werksfeer is de sleutel tot succes, heb ik geleerd. Ik legde mezelf op dat ik geen fouten mocht maken en merkte dat er veel geroddeld werd. Ik geef niet snel op, maar na tig slapeloze nachten heb ik ontslag genomen. Mijn zelfvertrouwen had een deuk gekregen.
Vertrouwen krijgen is goud waard
Een jaar geleden kwam ik ineens in een Walhalla terecht. Een organisatie die iedereen omarmt, van de vrijwilliger tot de directeur. Ik werd met open armen ontvangen, nog vóórdat ik iets had gepresteerd. Gemeenschap, betrokkenheid en jezelf zijn, daar draait het om. Al gauw werd mij het vertrouwen gegeven om een theatervoorstelling te maken. Mijn stemmetje was niet weg. Wat als ik compleet zou falen? De leidinggevende was erg steunend. Ik kon vallen en opstaan. Wat een verademing. Het gaf me mijn zelfvertrouwen terug.
Druk voelen om te blijven presteren
Dat gevoel dat ik krijg als ik ‘applaus krijg’ is onbeschrijflijk. Het geeft me het gevoel dat ik recht van bestaan heb. Dat ik ertoe doe. Het is fijn en lucht op. Maar stiekem voel ik óók de druk om de volgende keer nog beter te presteren. Geeft dit het bevredigende en kalme zelfvertrouwen dat ik zoek? Eigenlijk niet.
Waardering om niets
Wat me ten diepste goed laat voelen over mezelf is iets heel anders. Het is een plek waar ik goed ben zoals ik ben, ook als ik niets presteer. Bijvoorbeeld als ik ervaar dat mijn lief, vrienden, familielid of een volslagen onbekende mij waardeert puur om mezelf. Of ik nou lief, gek, brutaal, fel, relaxed, luisterend, stil of wat dan ook ben. Dan is er geen stress, geen druk, zijn er geen verwachtingen.
Alleen maar ‘zijn‘
Ergens diep in mezelf is een kern. Hoe die daar gekomen is weet ik niet. Het is een kern van vertrouwen. Een soort anker. Dat heeft voor mij alles met God te maken. Daar hoef ik niets. Alleen maar te zijn. Elk mens is even uniek en waardevol. En ik dus ook. Ik kan er lang niet altijd bij komen, maar het helpt al om te weten dat deze kern er is.
Wat geeft jou zelfvertrouwen?
“U was het die mijn nieren vormde,
die mij weefde in de buik van mijn moeder.
Ik loof u voor het ontzaglijke wonder van mijn bestaan.
Ik weet het, tot in het diepst van mijn ziel” Psalm 139
