Kijktip: docu De kinderen van Ruinerwold
De afgelopen weken keek ik naar de documentaire van ‘de kinderen van Ruinerwold’, zoals veel medelanders. Vol ongeloof, afschuw en medelijden kwamen de beelden binnen. Maar er was niet alleen afschuw, ik voelde ook vooral ontzettend veel respect. Respect dat deze kinderen überhaupt nog overeind staan, dat ze zo ontzettend veerkrachtig zijn om door te gaan. Laat je door deze docu verwonderen over de manier waarop deze mensen met elkaar omgaan: geduldig en liefdevol.
Voor wie het niet gezien heeft: In de documentaireserie ‘De kinderen van Ruinerwold’ praat documentairemaakster Jessica Villerius met de vier oudste kinderen van Gerrit Jan van D. Villerius werd in 2019 door hen benaderd omdat ze hun verhaal wilden doen en heeft ze sindsdien gevolgd. Van D. wordt ervan beschuldigd dat hij zes van zijn kinderen jarenlang tegen hun wil heeft vastgehouden op een afgelegen boerderij in het Drentse dorp.
Ramptoerist
De eerste aflevering begon ik met enige schroom te kijken naar het verhaal van de oudste vier kinderen. Het voelt toch een beetje als ramptoerisme, kijken naar andermans leed. Maar dat gevoel veranderde meteen in bewondering voor deze vier. Het verhaal wordt zo rustig, zo respectvol en zonder sensatie verteld. De zorgvuldig gekozen woorden, de pijnlijke stiltes, de liefde voor elkaar. Er worden nooit minachtende woorden gebruikt als het gaat om hun vader, hoewel ze zijn daden gruwelijk noemen. Er wordt nooit veroordelend gesproken over de zusjes en broer die besloten hebben bij hun vader te blijven en zeggen dat ze het verhaal van hun oudste broers en zus niet herkennen. Geduldig zoeken de geïnterviewde kinderen verbinding en wachten totdat ook hun jongere zussen en broer zover zijn.
De documentaire verbindt
De vier oudste kinderen van Ruinerwold besloten hun verhaal in een documentaire te vertellen. Enerzijds om het echte verhaal zelf te kunnen vertellen, maar vooral ook voor andere mensen in een soortgelijk situatie. Kinderen die ook van hun vrijheid beroofd zijn, te maken hebben met gewelddadige ouders, om die te laten zien dat het niet oké is. Dat het mogelijk is om daaruit te stappen. Wat ze zelf niet hadden kunnen bedenken is dat ze, door dit verhaal te vertellen, een samenleving kunnen verbinden. Misschien heb jij de serie al gezien en heb jij er ook met de mensen om je heen over gepraat. Het is mij opgevallen dat iedereen geraakt is door hetzelfde: wat zijn zij er sterk uitgekomen en wat zijn ze liefdevol naar hun omgeving toe.
Zullen we zo met elkaar omgaan?
Kort of lang geleden hebben deze vier een keuze gemaakt: ze hebben zich los geworsteld van wat ze als kind leerden dat normaal is. Dat heeft ze veel moeite gekost, maar ondanks alle pijn die ze nog steeds hebben, zijn ze respectvol gebleven. Naar hun ouders, hun andere zusjes en broer en tenslotte over het onrecht dat ze is aangedaan nu er geen proces tegen hun vader komt. Zullen we hun manier van leven overnemen en zo met elkaar omgaan? Zonder haat, maar vol liefde, geduld, moed en kracht.
