Column: Een compleet mislukte dag
Vandaag is zo’n dag dat alles mislukt. De dag begint met alweer een afwijzing van een fonds. Ik zit in de startblokken, maar zonder geld geen project. De moed zakt me in de schoenen. “Tja, dit hoort nou eenmaal bij het theatervak” en “Blijkbaar vinden ze je project niet de moeite waard” galmt er door mijn hoofd.
Om mijn gedachten te verzetten rij ik naar ons nieuwe huis en ga ik maar weer aan de klus. We zijn al acht weken aan het klussen. Mijn vriend is handig, die kan echt alles zelf. Ik? Ik ben zo’n debiel die alleen kan verven en dan nog hangen de druppels aan de deuren. Oh ja, ik heb een beetje leren stuken. En trots dat ik ben op de bobbelige muren! En vandaag ben ik vastbesloten: Ik ga zelf die nieuwe trapleuning aan de wand bevestigen. Na een uur prutsen steekt één schroef er nog een kilometer uit. Ik krijg em er ook niet meer uit: lamgedraaid.
Zeiknat
Ik moet racen om de jongens van school te halen! Dan maar die levensgevaarlijke wiebelleuning achterlaten. Natuurlijk ben ik weer eens vijf minuten te laat, maar dat gebeurt ook op dagen dat de zon alleen maar schijnt. We regenen zeiknat. En ik zie het aan hun ogen, ze zijn hyper en moe tegelijk. En omdat dit weer de eerste dag is dat ze bij mij zijn, probeer ik erachter te komen hoe ze zich voelen en wat er gebeurd is. Maar dit is zo’n dag dat ik alleen antwoorden krijg als: “Niks” en “Ik weet niet”.
Bleeeh!
In het huis waar we nog maar twee weken zullen wonen is bijna al het eten op. Experimentje spinazie-stamppot valt niet in de smaak. Dit kennen ze niet, bleeh! Ze moeten ieder vijf happen. Ik ben blij dat niemand het ziet als ik ze voer als baby’tjes.
Driftbui
Na het eten komt er van een hoop heen en weer geplaag een driftbui voorbij die zijn weerga niet kent. Daarna zie ik maar door de vingers dat ze ‘onopvallend’ gaan gamen. Het geeft mij de tijd om even diep in en uit te ademen. Ik wéét dat hun gedrag er niet beter op wordt als ik zelf moe en chagrijnig ben.
Lamgedraaid
Ik ruik voeten die een uur in de wind stinken. Ik heb geen idee of ze gedoucht hebben bij hun vader, maar ik heb de energie niet meer om ze in bad te stoppen. Lamgedraaid. Ik ben vast de meest ontaarde moeder van Nederland, maar morgen is er weer een dag.
Tweelinghumor
Als ik ons avondliedje (zie tekst onderaan) inzet, blaten ze hard en vals mee en liggen in een deuk. Tweelinghumor. Ik stop en kijk ze aan. “Dan maar niet vandaag?” Wel wel! roepen ze. Ik grinnik tot mijn eigen verbazing. En terwijl we “Moge de Eeuwige je zegenen, moge de liefde je behoeden en bewaren” zingen, zie ik ze rustig worden.
Onverwachts
Bij mij gebeurt hetzelfde. Toch weer onverwachts. Misschien heb ik morgen nog wel zo’n dag of nog twee weken lang, maar alles gaat een keer voorbij. En de Liefde die blijft.
Hebben jullie wel eens zo’n dag? En kun je dan ook ineens verzachten als je een slaapritueel doet met je kind?
Zegenlied
Moge de Eeuwige je zegenen.
Moge de Liefde je behoeden en bewaren.
Moge de Eeuwige je zegenen.
Moge de Liefde je behoeden en bewaren.
Moge de Vrede waken als een poortwachter
over je uitgaan en ingaan.
Moge de Vreugde met je meegaan op al je wegen.
Moge jij zelf zegenen ieder die jouw ogen ontmoeten.
Alles wat je handen aanraken.
Uit: Een duif, een merel en een mus. Menno Rougoor/Rien den Arend
