Een kamer vol ex- en stieffamilie (vlàk voor Corona)
Deze blog schreef Rebecca vlak voor de crisis uitbrak. Eén van de voordelen van corona, voor haar, is dat zo’n verjaardag nu even niet zo gevierd kan worden. Het moet nu klein en simpel, dat is wel zo eenvoudig.
Daar staan we dan, in de gang. Ik doe overdreven enthousiast. De broer van mijn ex en zijn vriendin zie ik maximaal een keer per jaar, op de verjaardag van mijn kinderen. Deze keer vieren we het bij mij, we wisselen het ieder jaar af. Het is voor het eerst in het huis van ons samengestelde gezin. Ze zijn zichtbaar ongemakkelijk. Zeggen iets aardigs over ons nieuwe huis, de leuke straat. Het is dapper dat ze gekomen zijn.
Gevoelig
Ik ben druk met voor iedereen wat inschenken en druk met bezorgd zijn of iedereen wel op z’n gemak is. Rein is gastheer en probeert zich tegelijk bescheiden op te stellen. Na ruim 3,5 jaar is het nog steeds een gevoelige gebeurtenis. Voor het eerst in 10 jaar schitteren mijn zussen in afwezigheid. Ik mis ze. Maar mijn broertje en zijn gezin maken een heleboel goed. En ik ben opgelucht dat er ook twee gezamenlijke vrienden zijn met hun kinderen. Anders zou de kamer wel erg vol zitten met de stieffamilie.
Ergens klopt er iets niet
De ouders van mijn ex zijn er niet. Opa en oma hebben altijd al moeite gehad met een stampvolle woonkamer, leg ik aan de jongens uit. Maar ik weet dat dit niet de enige reden is dat ze er niet zijn. Ik slik mijn teleurstelling weg voor de knullen.
Het is ook wat, om bij de ex van je zoon en haar nieuwe lief op bezoek te gaan. De ouders van Reinier zijn erg betrokken, vanaf dag één beschouwen ze mijn kinderen als hun eigen kleinkinderen. Stiefoma Jet heeft een taart gebakken en er gaat een heus vuurwerk af als ze de kaarsjes aansteekt. Zo lief. Maar ergens klopt er iets niet. Ik mis mijn moeder. Mijn vader komt laat en maakt en plein publiek belachelijke grapjes. Zucht.
Relaxter
Toch lijken mijn kinderen een stuk relaxter dan twee jaar geleden. En ook hun vader oogt helemaal niet zo ongelukkig. Hij speelt met het tweejarige dochtertje van zijn beste vriend, die iedereen inpakt met haar gejuich als ze al het lekkers ziet. En als bijna iedereen vertrokken is, roept mijn lief: zullen we nog een potje voetballen?
De twee grootste klunzen
Mijn jongens, hun vader, mijn stiefzonen, mijn neef, Reinier en ik, we gaan helemaal los. Het is zo hilarisch. “Pappa en mamma, jullie zijn echt zó slecht!” roept Jaïr met een big smile. Hun ouders, mijn ex en ik, zijn de twee grootste klunzen en hun ogen schitteren. “Dit was het leukste van het hele feestje!” zegt Elias als ze met schemer naar de auto van hun pappa lopen. En dan moet ik ze weer loslaten. Maar dit keer is het oké, ik ben gesloopt.
