Een uniek thee-momentje met mijn puberende stiefdochter
Ik heb een samengesteld gezin: mijn twee zonen van elf jaar en vier stiefkinderen, die allemaal ouder zijn. Ik werd ineens vroegtijdig geconfronteerd met de puberteit. De oudste dochter die me een tijdlang niet wilde ontmoeten, een keer in onze huiskamer met haar vriendin doorzakte, de oudste zoon die altijd zijn ontbijtspullen liet liggen etcetera. De tweede dochter zijn we momentéél druk mee...
Ze deed alsof ik er niet was
Meestal komt ze thuis, mompelt ze “hallo” (want ze zijn keurig opgevoed), pakt wat drinken en vertrekt snel naar boven. Mijn stiefdochter van zestien. Als ik alleen thuis ben dan. Als haar vader thuis is, dan wisselt het. Soms komt er dan ook niet veel uit, maar vaak beginnen ze gezellig te babbelen. Lange tijd had ik het gevoel dat ze deed of ik er niet was én ze was het steevast met alles wat ik zei oneens (dan was ik er ineens wel). Maar daar begint verandering in te komen.
Mooi thee-moment
Hoe anders was het vorige week. Ik zat aan de eettafel toen ze binnenkwam. Ik was compleet in gedachten verzonken over mijn toneelgroep. Daar spelen allerlei meningsverschillen. Die houden mij bezig. We zeiden elkaar gedag en toen kwam ze bij me zitten. Zomaar… Ik vroeg haar hoe haar toetsen waren gegaan. Ze vertelde honderduit. Ik vroeg door. Doe ik altijd. En ineens begon ik over mezelf. Het ging zo natuurlijk. Van adolescenten kun je niet verwachten dat ze aldoor vragen hoe het met je gaat, je moet gewoon zelf beginnen. En ze luisterde heel rustig en zei af en toe: “Ja, dat lijkt me erg vervelend”.
Ik ben bang om afgewezen te worden
Heel eventjes waren de rollen omgedraaid. Ik was zowaar opgelucht dat ik mijn verhaal kon vertellen. Ik realiseerde me dat er normaal gesproken een lichte spanning hangt. Zij voelt dat ze aan een verwachting moet voldoen (aardig zijn tegen de stiefmoeder) en ik wil het vooral goed doen en ben bang om afgewezen te worden. Ik voel me rot als ik ontweken wordt, als er geen enkel respons is. En natuurlijk heb ik ook mijn slechte dagen! Maar nu was ik zo met andere dingen bezig, dat het er helemaal niet toe deed. En voilà!
Het groeit heel langzaam
De hele stief-bonus-plus familie constructie is niet makkelijk. “Bezint voor ge eraan begint” zou ik anderen nu adviseren. Er komt veel bij kijken. Je kunt niet van jezelf en de kinderen verwachten dat je je zomaar ‘familie’ van elkaar gaat voelen. Het groeit heel langzaam. De liefde moet sterk zijn tussen de partners, je hebt vertrouwen nodig en je moet je realiseren dat het anders is én blijft dan in een gewoon gezin.
Machteloos
Mijn stiefdochter wordt ouder. De ergste verwarring en hormonen-circus zijn voorbij. Ze is zelfstandiger aan het worden en kan zich beetje bij beetje beter inleven in anderen. De buien van ‘ik erger me aan iedereen, ik kijk als een zombie en als ik het niet meer trek, stamp ik naar boven’ komen steeds minder vaak voor. Bij dat soort buien stond ik machteloos. En haar vader kon er ook niet goed mee omgaan. ‘Gelukkig’ bleek het bij moeders ook niet altijd van een leien dakje te gaan.
Eigen pubers en stief-pubers
Ik weet niet wat erger is; eigen pubers of stief-pubers. Ik hou mijn hart vast voor mijn eigen jongens. Ze zitten nu al vet in de pre-puberteit. Ze zijn vaak brutaal en willen alleen maar gamen. Maar dit gezellige thee-moment steek ik in mijn zak. Het zegt me dat het op een dag altijd goed komt. Met alle acht.
