Elisabeth: “Ik wil mijn baby’tje niet in een glazen kooitje stoppen”
Op het hoogtepunt van de coronacrisis beviel Elisabeth van haar derde kindje, Hanna. Het zorgde voor een intense kraamtijd en een dubbel gevoel: ‘We zaten als gezin in een bubbel, maar misten het echte contact met familie, vrienden en kerk.’
Hoe heeft corona je zwangerschap beïnvloed?
‘Gelukkig was ik al vrij ver in de zwangerschap toen er steeds meer beperkingen kwamen. De consulten bij de verloskundige gingen ook nog door, al mochten mijn partner en kinderen op een bepaald moment niet meer mee. Het werd toen ook spannend voor me hoe het zou gaan rond de bevalling. Omdat ik eerder bloedverlies had gehad bij de bevalling, moest ik dit keer in het ziekenhuis bevallen. Daarbij werden de scholen gesloten en zat ik ineens hoogzwanger met twee kinderen thuis van 8 en bijna 6 die ik thuisonderwijs moest geven. Ik dacht toen wel even: help! Gelukkig kwam onze vriendin de meiden ’s middags regelmatig even halen om naar het bos te gaan, zodat ik kon slapen.’
En hoe was de bevalling?
‘Gelukkig, zeker achteraf gezien, werd onze dochter een week te vroeg geboren op 23 maart. Want hoewel het ziekenhuis al helemaal paraat stond voor alle corona patiënten was er toen genoeg ruimte voor een redelijk normale bevalling. Ik weet nog dat de verloskundige tegen me zei nadat de vliezen waren gebroken: ‘Het kan nu, zullen we er maar voor gaan?’
En dan de kraamtijd. Hoe heb je die ervaren?
‘Heel dubbel. We hebben als gezin enorm in een bubbel gezeten. Dat had ook iets moois, omdat de meiden zo konden wennen aan hun kleine zusje. Ook gaf het me een veilig gevoel, omdat ik wist dat het virus zo buiten de deur zou blijven. Maar ik miste natuurlijk het echte contact, zoals die knuffel van mijn moeder. Want hoe oud je ook bent, bij dit soort momenten wil je gewoon je moeder, je ouders, erbij hebben. Daar heb ik wel wat tranen om moeten laten. Gelukkig konden we wel bijna dagelijks via FaceTime laten zien hoe het met ons en kleine Hanna ging. Ook kregen we veel lieve kaartjes en cadeautjes voor de deur, en af en toe kwam er raamvisite langs.’
Je hebt een coachingsbedrijf waarin je moeders (met zorgen om hun kind) helpt met ontspanning en zelfzorg. Heb je daar zelf nu ook wat aan gehad?
‘Ja, dat heeft me zeker geholpen. Nog los van corona merk ik sowieso een groot verschil in hoe ik deze kraamtijd beleef ten opzichte van de eerdere twee keer. Ik geef veel meer aan hoe ik me voel. Ook naar de kinderen toe. Je wilt als ouder natuurlijk altijd het beste voor je kinderen, maar ik ben nu eenmaal geen superwoman. Ik zeg regelmatig tegen mijn kinderen: “Mama is gewoon even niet zo blij vandaag. Dat kan, maar het ligt niet aan jullie.” Door dit te benoemen, krijg je ruimte. Het is oké, ik hoef niet altijd de gezelligste moeder te zijn. Die druk zie ik ook veel bij moeders om me heen. Maar je kinderen hebben meer aan een ontspannen moeder die af en toe aangeeft dat iets niet kan of gaat, dan een moeder die de hele tijd op haar tenen loopt.’
En nu? Hanna is nog heel klein, en corona is er nog steeds. Hoe ga je daarmee om?
‘Er is weinig bekend over wat het risico is van corona voor pasgeboren kinderen. Dus ik ben wel voorzichtig – zo weten mijn twee dochters dat ze altijd eerst hun handen moeten wassen voordat ze, uit school, met hun zusje knuffelen. Ook blijft kraamvisite nog op gepaste afstand. Aan de andere kant wil je ook relaxed zijn met elkaar. We willen Hanna niet in een glazen kooitje stoppen. Daarin heb ik ook zeker wat aan mijn geloof. Ik herinner me nog dat mijn man weer moest gaan werken. Hij werkt in de farmaceutische industrie en heeft dus een vitaal beroep. Dat vond ik echt spannend, want hij zou dan weer met allerlei mensen in aanraking komen. Ik merkte toen dat ik het kon loslaten. Ik mag ook vertrouwen hebben dat het goedkomt.’
Foto Elisabeth en haar drie dochters: Koester Fotografie
