Elk jaar dezelfde voornemens?
Ik zit in de skilift, in de geleende broek van de ex van mijn lief die veel te strak zit. Bij mijn dijbeen is ie al gescheurd, de voering steekt er een beetje uit. Bij het uitstappen komt mijn nachtmerrie uit, ik vergeet de ski’s van de voetensteun te halen, ik hoor mensen roepen en zit totaal in de knoop met mijn stokken. Hoe ik eruit ben gekomen weet ik niet. Rebecca is voor het eerst skiën en krijgt het voor elkaar één van haar stokken te breken.
Net daarvoor werd ik letterlijk over een hekje gegooid, om nog met een ski-les groepje mee te kunnen (ik was natuurlijk te laat) en terwijl ik met gebroken stok de diepte inkijk, weet ik meteen dat ik mezelf te hoog heb ingeschat. Tijdens de barre tocht naar beneden, waarbij de skileraar heel cliché ook nog avances probeert te maken (“Ik wil ook wel door jou geregisseerd worden” braak), komen er duizend voornemens in me op, over slanker, sportiever, zelfverzekerder.
Dezelfde uitdagingen
Een innerlijk geheven vingertje gaat de lucht in, oh oh jij ook met je gebrek aan discipline. Je moet gezonder leven, meer sporten. En als vanzelf gaan mijn gedachten verder: meer structuur bieden in de opvoeding, meer discipline in werk, meer dit, meer dat. En dan komt dat ene hardnekkige voornemen in me boven borrelen, die jaarlijks terugkomt: wees eens wat minder onzeker! Kan ik gewoon waarderen wat ik kan en dit nou ook weer niet overschatten? Het lijkt wel of je tijdens je leven steeds weer langs dezelfde uitdagingen komt. Hè had ik deze niet al gehad? Kan ik er nou nog steeds niet mee omgaan?
Zijn wie je bent
Misschien blijf je als mens ‘in wezen’ dezelfde. Uniek, met al je hobbels en bobbels. Als in een labyrint loop je steeds dichter naar de kern, maar kom je ook steeds weer langs dezelfde bochten. Soms ren je buiten adem omdat je denkt dat je er dan sneller komt, maar dan struikel je en kost het tijd om op te staan. Zal de kern niet zijn dat je mag zijn wie je bent. Ten diepste. Dat het goed genoeg is. Ja, we weten het, het staat met grote koeienletters op elke Happinez. Toch is het nog niet zo makkelijk. Vind ik.
In het boek ‘Een parel in God’s ogen’ schrijft Henri Nouwen: “Door de jaren heen ben ik me gaan realiseren dat het grootste gevaar voor ons leven is, het afwijzen van onszelf”. Maar we zijn al geliefd vanaf ons allereerste begin zegt hij. “Die stem die eens uit de hemel klonk (Matt. 3:17) , klinkt nog steeds , in ons binnenste, soms fluisterend zacht, soms luid en duidelijk: ‘Jij bent mijn geliefde, in jou vind Ik vreugde’”.
Zonder kleerscheuren
Discipline zal ik wel nooit leren, maar ach. Ik ben die ik ben. Sommige voornemens mogen van mij mijn leven lang terugkomen: ik ga mijn zegeningen weer eens tellen. Misschien door ze elke dag dankbaar op te schrijven of zoals nu, dat ik veilig van de berg af ben gekomen zonder kleerscheuren. Nou ja, op die ene na bij mijn dijbeen, die wat verder is uitgescheurd. Ik heb gelukkig alleen een stok gebroken. Ik hoor Jaïr roepen: mamma kijk eens wat ik al kan!, terwijl Helfrid me op de achtergrond nog na wuift.
Heb jij goede voornemens? En hoe ga jij hiermee om?
Simon
Zondag houd ik na 50 jaar mijn laatste preek. Wat een troost dat m’n dochter het stokje overneemt. Ook al breekt er ook wel eens een stok.
3 januari 2019Rebecca
haha ja pappa je geeft je stokje door. Alhoewel ik mezelf totaal niet als een dominee zie.. En jij hebt vaker wat gebroken dan ik;-)
8 januari 2019Marijke
Beste Rebecca
Ik dacht aan een gebeurtenis met een verhaal over goede voornemens.
Als tussen Licht en donker.
Zondagochtend. De zon scheen, na het ontbijt besloten wij lopend naar de kerk te gaan. Heerlijk fris winterweer. De klok riep. Het was niet al te vol, dus genoeg plaats voor iedereen.
Kanselruil. Kapitein, Peter de Vreeze was onze voorganger. Hij stelde zich voor en was nu twee jaar in Spijkenisse werkzaam, kwam vanuit het Limburgse, wat duidelijk hoorbaar was. Zo was hij enthousiast over ons mooie liedboek dat bij het zoeken van de liederen ze gemakkelijk te vinden waren. Gaf aan dat hij bij ons twee weken geleden in een dienst aanwezig was. Even gluren bij de buren.
Er waren vandaag twee jongens welke niet naar de nevendienst wilden. Hij vertelde toch maar het verhaal want het kinderverhaal was immers ook voor ons bedoeld.
Vissers van mensen. Jezus loopt langs het water, volg mij, en mensen volgen hem. Dat is wat, dat ze je zomaar volgen.
Een aantal weken geleden begonnen veel mensen met goede voornemens. Bent u ook met goede voornemens het nieuwe jaar in gegaan? We bekeken een film. Dienstbaar zijn voor je mede mensen. Dat was Steven in film op en top maar wel op een heel eigen bijzondere manier. Zo deelde hij op een aparte manier bananen uit. Zou iemand van u dat ook durven, zomaar op straat een banaan uit delen?
Ik waagde de sprong. Nu die mevrouw durft, ik niet, dat voordeel heb ik, je kunt als voorganger vragen wat je zelf niet durft.
In gedachten bedacht ik hoe ik de banaan aan de man zou kunnen brengen. Ik zou het echt niet weten, liet het maar gewoon gebeuren.
Bij het uitgaan van de kerk hoorde ik al, ze zal hem zelf wel opeten. Maar ook schrijf je het op? Die banaan maakte tongen los. Naar huis met een banaan in je tas. Waar moet ik heen, naar het winkelcentrum?
Of toch maar mee op visite. Nee dat is niet de bedoeling. Dat is niet eerlijk. Nu ik zie wel.
Op weg naar huis.
5 januari 2019Een vrouw in scootmobiel zoefde langs. Een paar fietsers stoven voorbij kijkend op hun beeldschermpje. Zo koos ik voor de route tussendoor. Richting oversteek groenekruisweg naar het parkeerplein van bioscoop en zwembad.
Er stonden auto’s genoeg waaronder één kamper. Ik klopte op de deur niemand thuis. Zag een groepje zwembadbezoekers staan. Laveerde langs rijen auto’s,richting zwembad. En vroeg aan een vader en moeder, met dochtertje met speen in haar mond, op de arm.
‘Mag ik u wat vragen’? ‘Gaat u nog zwemmen’? Ze waren net wezen zwemmen. Dat komt dan goed uit gaf ik aan. Vertelde hen in het kort dat ik vanuit een kerkdienst kwam, de PKNgemeente. Gehoor gaf op de vraag, wie van u durft het om een banaan uit te delen op straat. Ik zag ze denken, maar bij het openen van mijn tas… mag ik hem jullie geven. Oh het is echt, wat leuk dat hadden we echt niet verwacht. Ze moesten hard lachen zo ook ik,toen hun dochtertje hem gelijk beet pakte. Wat toepasselijk gaven ze aan, een banaan geeft toch energie.
Gaf hen een hand, ik heet Marijke en ga naar huis. Hun dochter gaf geen hand hield de banaan stevig vast.
Twee kinderogen keken mij aan welke ik nooit meer zal vergeten!
MBvD 22-1-2017
Rebecca Schoon
Prachtige anekdote Marijke! Het blijft vaak spannend hè hoe mensen reageren als je zegt dat je ‘van de kerk bent’. Maar deze mensen werden blij verrast:-)
8 januari 2019