Er waren ook mensen die de MH17 misten
Vijf jaar geleden werd vlucht MH17 boven Oekraïne neergeschoten. Ik schreef toen deze blog naar aanleiding van de journaalbeelden.
’s Avonds laat heeft hij even de tijd genomen om op internet een vlucht uit te zoeken. Eindbestemming: Kuala Lumpur. Ik schat hem net zo oud als mijzelf, tweede helft dertig. Geen idee waarom hij daar naartoe wil. Vakantie lijkt me het meest waarschijnlijk. Het is zomer. Lang naar uitgekeken. Misschien lang voor gespaard. In ieder geval verdiend. Zo stel ik me dat tenminste voor.
De man vertelt aan de NOS-verslaggever dat hij die avond niet had kunnen boeken. Creditcard niet bij de hand of zo, denk ik dan maar. De volgende ochtend was de laatste stoel al bezet. Balen. Want het was zo’n ideale vliegtijd, met een mooie vroege aankomst op de plaats van bestemming. Alleen zou hij hem nooit gehaald hebben…
Alle verslaggevers en analisten hoor ik niet meer. Ik blijf even bij deze man hangen. Een klein verhaal, dat steeds groter wordt als ik het me inbeeld. Een boekingssite toont een lijst vol met keuzen. Een lijst waar je normaal de beste koop uit kiest, maar die nu een loterij bleek, of meer nog: een Russische roulette…
De dans ontsprongen
En ik denk aan die man, en aan zo vele anderen die de dans ontsprongen. Misschien een zieke stewardess, of een man, misschien een heel gezin zelfs, dat in de file stond of om een andere reden zijn vlucht mistte. Een heel drama in die auto zou het geweest zijn, en een enorme opluchting achteraf. Of misschien is er een student, die geen beurs kreeg om ook met die andere honderd AIDS-wetenschappers naar Australië te gaan. Maar ik denk ook aan die vrouw of man, die wèl die laatste stoel boekte. In plaats van die man op televisie. Zou hij misschien, hoe onterecht ook, zich schuldig voelen?
We hebben het leven niet in de hand. En op zo’n moment lijkt het echt een loterij te zijn. Is het inderdaad een speling van het lot? Of ligt toch ons leven in de handen van God? Ik heb leren geloven dat wanneer ik mijn leven in Gods handen weet, dat niet betekent dat God overal de hand in heeft. Maar wel dat wat er ook gebeurt, er die ontferming, die omarming van God is.
Daarom kan ik bijna tegelijk met een gebed om alle nood in de wereld ook God danken. En nu bij God aankloppen: God, ontferm U! Omarm alle mensen die omgekomen zijn, hun families en vrienden. En alle mensen die rouwen. En niet alleen hen, maar ook alle naamlozen overal ter wereld, die dagelijks in nog grotere aantallen zinloos én naamloos omkomen. God, ik dank u voor het leven. Hou het, ook in de nood en in de dood, in uw hand geborgen.
Wat is jouw herinnering aan de dag dat vijf jaar geleden de MH17 werd neergeschoten?
Jany van Tol
Mijn herinnering aan die dag is dat we (mijn man en ik) op vakantie gingen met onze caravan naar zuid Limburg. Mijn schoonmoeder was nogal ziek en er was onderling ruzie tussen mijn schoonzussen. Het was al een verdrietige tijd. Ik stond in de caravan, de radio stond aan en toen hoorde ik het nieuws over de MH 17. Dit was pas verdriet. Wat nou ruzie, wat nou ziek…..
17 juli 2019Deze blog had ik nog niet gelezen ( geen wifi op de boerencamping. Prima!!) Wat mij nu zo treft zijn de woorden van Otto: dat ik heb leren geloven dat wanneer ik mijn leven in Gods handen weet, dat niet betekent dat God overal de hand in heeft. Maar wat er ook gebeurt in het leven , die ontferming, die omarming van God er is! En kunnen we bidden God ontferm U over de wereld!