Kerkelijke echtscheidingsrituelen
Er zijn als het echt niet meer gaat…
Ken je het? Een echtscheidingsritueel in de kerk? Voor velen is het een relatief onbekend fenomeen. Er wordt nog maar weinig gebruik van gemaakt. En het vraagt nogal wat van stellen die gaan scheiden om samen een ritueel aan te gaan. Sommige mensen doen het daarom ook in hun eentje. Andere stellen organiseren een ritueel met of zonder grootouders, thuis, tijdens een maaltijd of in een dienst, met of zonder kinderen erbij.
Ook de keuze van de symbolen kan verschillen. Zo gooide een echtpaar een beeldje kapot en bewaarde de scherven in een pot. Of de ouders gaven de trouwbijbel aan een van de kinderen.
Buiten de kerk bestaan rituelenbureaus, zij richten zich speciaal op scheidingsrituelen. Een scheiding brengt verdriet met zich mee en verdient meer dan alleen juridische aandacht. Het is belangrijk om zo’n intense gebeurtenis goed af te sluiten en de eventuele kinderen vertrouwen in de toekomst mee te geven.
Veel predikanten hebben er geen ervaring mee, en dat is best wel vreemd. Want de hoge echtscheidingscijfers geven aan dat scheidingen kerken niet voorbij gaan. Blijft de kerk dan buiten beeld bij een echtscheiding? Of ontstaat er weerstand bij de gedachte aan een kerkelijk scheidingsritueel? In goede en kwade dagen zou een kerk toch bij mensen moeten zijn.
Sake Stoppels, docent kerkopbouw aan de VU in A’dam, zegt het volgende: “Er liggen nog heel veel vragen op dit pastorale veld, maar wat wel duidelijk is, is dat kerken geroepen zijn om ook ten tijde van een scheiding dienstbaar aanwezig te zijn. En veel belangrijker nog, er te zijn voordat het zover komt…”
Gebed uitgesproken door de partners:
Aan U, Heer van ons leven,
erkennen wij onze onmacht en ons falen.
Voor U spreken wij uit ons verdriet en onze teleurstelling in onszelf, in elkaar.
Onze woede en onze machteloosheid
willen wij voor U niet verzwijgen.
Want elkaar lieten wij alleen,
tot eenzaamheid zijn wij vervallen.
Onze trouw heeft geen stand kunnen houden.
Wat wij als bestemming hebben gezien,
is verduisterd, het vuur is gedoofd.
Elkaar hebben wij niet meer kunnen warmen, geen thuis meer kunnen bieden.
Wij vragen nu voor onszelf, maar ook voor elkaar uw blijvende nabijheid,
uw genade over onze schuld.
Wij bidden om moed elkaar ook de schuld
te kunnen vergeven.
Amen.
