Er zijn geen woorden voor een ouder die een kind verliest
De rillingen lopen over mijn rug als ik eraan denk dat ik mijn dochter zou moeten verliezen. We weten allemaal dat we een keer gaan. Maar je kind moeten verliezen. Hoe zou je daar ooit overheen komen? In mijn werk als dominee kom ik soms in deze verdrietige situaties terecht.
Sommige ouders verliezen hun kind al vlak voor of na de geboorte. Ouders zoeken rituelen en manieren om hun doodgeboren of jong overleden baby toch een plekje te geven in deze wereld. Ze geven het een naam en een plaats om te rusten. Hun naam prijkt daarna op het geboortekaartje van hun broertje of zusje. En later op de overlijdenskaart van hun ouders. Soms vertelt iemand over zijn of haar overleden kindje bij een uitvaart. Vaak is het kindje nog naamloos, maar maakt op een beetje verborgen manier deel uit van een gezin. Maar soms vertellen mensen het niet. Zo lang praten we er nog niet openlijk over. Nu hebben we de kans om zo’n kind een naam en een plaats te geven.
Ouders die strijden
Ik zie ouders strijden voor hun kind als het ernstig ziek is. Zomaar, plots ineens. Zoals we het kennen van griepjes en verkoudheid. Alleen gaat het niet zo snel over. Voor sommigen volgt een lang en spannend ziekenhuis-traject. Ongewis of de uitkomst goed zal zijn. Voor anderen is er geen redden aan. En voor goed en wel de behandeling is gestart op een nog vage diagnose, moeten de artsen en de ouders, opgeven. Hoe overleef je dat? Je moet, omdat het niet anders kan. Maar hoe geef je dat ooit een plek?
Zoeken naar woorden
Het is opvallend dat onze taal geen woord heeft voor een ouder die zijn kind verliest. Het komt veel voor. Maar kennelijk praten we er niet over. Misschien ‘omdat je verder moet’? De taal volgt hoe mensen praten en vormt woorden voor wat mensen willen omschrijven. Kennelijk willen we het niet omschrijven? Is het te pijnlijk? Of misschien is het zoals Herman van Veen het ooit omschreef: ‘Een vrouw die haar man verliest heet weduwe, een man die zijn vrouw verliest weduwnaar. Een kind die zijn ouders verliest noemen we wees. Maar hoe noem je een ouder die zijn kind verliest? Daar zijn geen woorden voor…’
Bron foto: Pexels.com
Marij-ke
Beste Otto. Daar zijn geen woorden voor. Zij zijn bij God.
31 oktober 2019Ineke Rietveld
Marinus van de Berg schrijft in 1 van zijn boekjes.Als je je ouders verliest verlies je het verleden.Als je je partner verliest verlies je het heden.Als je je kind verliest verlies je de toekomst.
12 mei 2020Volgende week is het 25 jaar geleden dat wij onze dochter verloren op 27 jarige leeftijd, maar het is iets wat je dagelijks nog voelt.
Carla De Vos
Mijn ouders verloren hun voldragen en toch doodgeboren zoon. 13 jaar later verloren zij hun 16jarige dochter, zelfdoding… Het verdriet blijft aan de ribben plakken, dit verwerk je als ouder niet. Het verlies van een kind een plaats geven dat is immens moeilijk. Ooit ving ik nog net de woorden van mijn moeder op “als ik sterf wil ik haar vragen: waarom?” Mijn ouders waren niet in staat om met de 3 andere kinderen over hun verdriet te praten, verdriet werd doodgezwegen en toch was het voelbaar. Dit verdriet drukte een immense stempel op ons gezin.
12 mei 2020Anne-Marie
Mijn ouders 2 kinderen. Nooit meer zal hun hart helen, en zal gebroken blijven. Diep respect voor hun hoe zei staande blijven.
12 mei 2020Wim Haarman
Wij verloren onze zoon op 13 jarige leeftijd door een hart stilstand. Het was een dag voor mijn verjaardag, in plaats van vieren moesten we rouwkaarten schrijven. Het staat nog op netvlies al is het nu 13 jaar geleden. We denken nog steeds aan hem. Wat mij hielp bij het verlies was het boek van André Troost, morgen zal het Pasen zijn. We vieren nu zijn geboorte dag net zo als we de geboorte dag van Christus vieren.
13 mei 2020Anoniem
Heel wat jaren geleden verloren de ouders van een klasgenoot van de basisschool hun zoon van 16 door een noodlottig ongeval. Enkele jaren later verloren ze hun andere zoon…noodlottig ongeval.
13 mei 2020Hoeveel verdriet kan een mens in zijn leven te verwerken krijgen.