God, help mij om niet onnodig bang te zijn
Afgelopen week ging ik een rondje hardlopen. Het was fris, miezerde wat en het was flink mistig. Het bos is prachtig met zulk weer. Verlaten, sprookjesachtig en stil. Een beetje te stil eigenlijk. Ik zag niemand op mijn route. Ik rende een heuvel voor een mooi rondje. Boven gekomen zag ik ineens iemand staan. Ik hield even in. Het was een man. Hij stond zo’n honderd meter verderop naast het pad. Hij was alleen, had geen hond bij zich, ook geen wandelrugzak. De man stond tegen een boom te plassen. Ik dacht twee tellen na, draaide me om en rende het pad weer terug naar beneden.
Ik koos een andere route. Een half uurtje later stond ik weer bij mijn fiets. Lekker gelopen. Maar ergens knaagde er wat. Ik had me weg laten jagen. Ik had me onveilig gevoeld. In mijn bos. Onveilig, door een enkele man, die mij niet eens opgemerkt had.
Wie loopt er nou in zijn blote kont naar buiten
Eerder deze week haalde mijn dochter een herinnering op aan onze vakantie. We bezochten in Frankrijk een mooie oude stad. Mijn lief en zoon gingen alvast de auto halen. Terwijl ik met dochter en jongste zoon nog naar een oud theater liepen, waar ze ons zouden ophalen. Er stond een oud huis naast. Er was bijna niemand. Alleen Nederlanders gaan tijdens de siësta de toerist uithangen. Terwijl we daar rondliepen, ging ineens de voordeur van het oude huis open en een poedelnaakte man stapte naar buiten. Hij liep naar de straat om de post uit de brievenbus te halen. Toen hij mij en de kinderen zag draaide hij snel om en ging weer naar binnen. We hebben er smakelijk om gelachen met zijn drieën. Wie loopt er nou in zijn blote kont naar buiten? Maar toch voelde ik me onveilig vanaf dat moment. We bleven uit de buurt van het huis en ik bleef dicht de kinderen. Ik voelde me opgelucht toen mijn lief met de auto arriveerde.
Het beperkt mij in mijn gaan en staan
Mijn lief begreep niet dat ik me onveilig had gevoeld. Bij beide voorvallen niet. Want er was toch niks dreigend geweest? De ene man had me niet eens opgemerkt, de andere was snel vertrokken. Maar blijkbaar heb ik geen dreiging nodig om me onveilig te voelen. Ik ben als meisje opgevoed met uitkijken. Kijk uit voor mannen in de bosjes. Niet alleen in het donker fietsen. Want er kan van alles gebeuren. Voor mannen is die dreiging er nauwelijks. Maar mij beperkt het regelmatig in mijn gaan en staan. Toch wil ik me niet laten wegjagen. Niet onnodig angst aan laten jagen. Maar het is een gevecht met mezelf. En dan doe ik een schietgebedje. Niet alleen: God, laat er niks gebeuren. Maar ook: God, help mij om niet onnodig bang te zijn.
Ben jij wel eens bang als je buiten bent? Hoe ga jij hiermee om?
Mariëlle
Ik herken dit deels wel, vooral in dat bos dan. Maar ik denk eigenlijk dat die angst niet zo overdreven is. Dat het helaas nodig om zo alert te zijn.
3 februari 2020Sandra
Ik vind het ook niet overdreven, je moet goed opletten. Maar je mag ook op je intuïtie vertrouwen, voor mij laat God via mijn intuïtie dingen weten.
3 februari 2020Chris Blij
Ken Hem op al je wegen en Hij zal je paden recht maken. Maar daarom moet je noch wel alert zijn.Daar is ook noch zoiets als, vertrouw op God maar zet wel je kameel vast.
3 februari 2020Anoniem
Ja hoor ik herken het ook. Want op dat moment besef je mocht deze persoon snode plannen hebben dan heb ik een groot probleem. Het is helemaal niet vreemd dat je dan een ongemakkelijk gevoel krijgt want er worden dagelijks heel veel vrouwen onheus bejegend, mishandeld, aangerand , verkracht en nog erger. Wij leven dan nog in een land waar dit minder voorkomt maar helaas is dit in landen helemaal niet zo ver hier vandaan en waar velen van ons op vakantie gaan aan de orde van de dag.
3 februari 2020