Help! De schoolexamens zijn er weer!
Schoolexamens zijn spannende tijden. Niet eens zozeer voor de kinderen zelf, maar vooral ook voor de ouders, die zich de afgelopen jaren meer en meer zijn gaan vereenzelvigen met alles wat hun kinderen op school overkomt. Of zoals een leraar eens raak typeerde: “Het lijkt wel of de ouders een VMBO-advies krijgen in plaats van hun kind”. Inspraak of betrokkenheid van ouders is prachtig, maar een sfeer van bemoeizucht of wantrouwen ligt snel op de loer.
Vroegah, in mijn tijd, had je gewoon de Cito-toets in groep 8. Die verknalde ik. Maar gelukkig had ik een leraar die inzag dat ik daarbuiten wel goed kon leren met navenante resultaten en dus kon ik instromen in een atheneum-brugklas. Om vervolgens na zes jaar met een havodiploma de middelbare school te verlaten. Had die Cito uiteindelijk dus toch gelijk.
Je kunt jezelf gek maken
Groot was mijn verbazing toen mijn eigen kinderen al in groep 1 met een Cito-toets geconfronteerd werden. Was dat niet rijkelijk vroeg? En welke conclusies kon je aan die uitslagen verbinden? Daar moesten we niet al te zwaar aan tillen, was de uitleg van de juf. Maar stiekem doe je dat toch. Hoe doet mijn kind het, ook in vergelijking met anderen in zijn klas? Of in de rest van Nederland? Zit er verbetering in of gaat het juist minder? Daar kun je jezelf gek mee maken. Ouders weten tegenwoordig alles van hun schoolgaande kind. Ieder rooster is online, alle behaalde cijfers en resultaten zijn inzichtelijk. Kon je vroeger nog wel eens een slecht cijfer voor je ouders achterhouden (ik was daar meester in), nu is dat simpelweg onmogelijk. Of dat een allemaal een goede ontwikkeling is, betwijfel ik ten zeerste.
Een toets is een momentopname
Dat er meer toetsingsmomenten voor kinderen zijn vind ik een goede zaak. Daarmee wordt de eindtoets minder belangrijk, en je leert kinderen aan dat ze op bepaalde momenten moeten pieken. Maar bedenk altijd dat een toets een momentopname is, en ook niet meer dan dat. Een toets zegt slechts in beperkte mate iets over wat je kunt, niet over wie je bent. Een les die ouders van nu goed in hun oren moeten knopen.
Marij-ke
Cijfers zeggen niet altijd wat. Het ene kind is het andere niet. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Onze dochter was een jonge leerling geboren eind september. Op kleuterschool moest ze een kleuren test doen bij de schoolarts. Ze draaide alles om rood werd geel blauw oranje enz. De arts ging verder zei verder niets over onze dochters kleuren spektakel.Ze zat triomfantelijk te kijken. Aan het einde vroeg de arts het nog een keer en alles goed.Ze was niet kleuren blind maar had geen zin ze testte de kinderarts en die had haar door. Met haar viel altijd wel wat te beleven. Ze deed alles op haar tijd vond iets onbelangrijk dan liet ze dat duidelijk merken vond het wel komisch. Zelf ontdekte ik dat ik zelf ook van die trekjes heb en haar kinderen ook.
7 mei 2019