Herinneringen bewaren in je hart
We hebben een ander huis gekocht. En nu moeten we dus, langzaamaan, afscheid gaan nemen van ons huidige huis. Het huis dat we kochten toen we net getrouwd waren. Het huis waar onze drie kinderen in opgegroeid zijn.
Onze dochter vroeg laatst ‘Mam, wat ga je het meest missen van het huis?’. Ik had daar niet direct een antwoord op. Maar de laatste dagen komt die vraag geregeld weer boven als ik rondkijk in ons huis. In alle ruimtes zijn herinneringen.
Ons huis ademt herinneringen
De houten vloer beneden draagt de littekens van ons leven. Die flinke kras, die erin kwam toen we verhuisden en ik een tafeltje liet vallen. De eerste kras deed het meeste pijn. Daarna is er nog zoveel aan butsen en deuken bij gekomen. De vloer heeft met ons mee geleefd. Onze boekenkast die na opruimronde nummer zoveel vooral die boeken bevat die we echt heel mooi vonden. Een enorme hoeveelheid Bijbels, met iedere hertaling weer een andere gekocht. En ze bevatten allemaal notities in de kantlijn en briefjes en boekenleggers.
Het uitzicht uit ons raam. Ooit een geometrisch aangelegde voortuin, die uitgegroeid is tot een wilde bloemenzee in de zomer. De kersenboom, die we als housewarmingcadeau kregen. En die na jaren wachten vorig jaar voor het eerst eetbare kersen droegen en me potten vol kersenjam opleverde.
De muur naast de trap die volhangt met foto’s in 101 verschillende lijstjes. Hele oude, foto’s van onze kids met opa’s en oma’s en nieuwe kiekjes waar we zo leuk op staan. En ja, er is nog ruimte voor meer.
Onze slaapkamer, waar we niet altijd tegelijk naar bed gaan, maar wel altijd samen wakker worden. De plek waar onze kids als baby’s in hun wiegjes lagen, waar gestoeid is met papa, geknuffeld met mama. Waar we gebeden hebben, gelachen en gehuild. Waar we ons geborgen voelen.
De slaapkamers van onze kids. De kamer waar onze dochter steeds meer een tiener geworden is. Het roze hartjes dekbed werd lieverlee opgeruimd en de meeste knuffels in een mand zijn inmiddels verdwenen. Inmiddels ligt er een telefoonlader ligt en de barbies zijn definitief verdwenen. De kamer van onze jongens met het stapelbed. Waarop ze samen uren spelen, ruziemaken en weer spelen. Ook de plek waar hun stenen, takjes en ondefinieerbare andere broekzakvondsten zich verzamelen. Met als gevolg dat er altijd weer zand in de bedden ligt en ook nog eens stapels prentenboeken.
Dan is daar nog de zolder gevuld met speelgoed. En ook met de kampeerspullen van al die heerlijke vakanties. In de hoek staan dozen vol oude diploma’s, schriften met kinderkrabbels en kisten vol kleren die de één te klein en de ander nog te groot zijn.
Ik bewaar ze in mijn hart
Al die ruimtes in ons huis zijn gevuld met herinneringen. Sommige herinneringen pakken we straks in en nemen we mee. Andere bewaren we in ons hart.
Ja, ik ga zeker dingen missen en ik zie vooral uit naar alle nieuwe dingen. Nieuwe dingen waar ik later dan weer aan herinnerd kan worden.
Yo
He, lekker emo..
21 september 2020Geesje Jaakke-den Toonder
Dat heb je soms yo…
21 september 2020Tjerk
Hoi Geesje,
Heel erg herkenbaar, mijn gezin en ik zijn nu net aan dat proces begonnen.
Het nieuwe huis is gekocht en onze huidige woning is in de verkoop.
Langzaam komt bij ons allemaal het besef dat het straks niet meer van ons zal zijn, dat we zoals je schrijft herinneringen mee moet nemen.
Eerlijk was er ook nog geen plan om binnenkort te verhuizen, de slaapkamers van de kinderen en de rest van de gehele bovenverdieping hebben we net vernieuwd, Echt alles aan het is net klaar.
Toch moet het zo zijn, althans zo voelt het “want dit nieuwe huis kwam op ons pad”.
Veel geluk en groeten,
24 september 2020Tjerk
Geesje Jaakke-den Toonder
Hoi Tjerk, Spannende tijden. Bijzonder als je ervaart dat een huis echt op jullie pad komt. En er is vast iemand straks heel blij met het huis dat helemaal af is. Succes met alle voorbereidingen en het afscheid nemen straks. Op naar een nieuwe start!
24 september 2020Groet, Geesje