Het bloed, zweet en de tranen van een zzp-er
Ik kan mijn rug nauwelijk nog bewegen. Sinds vanmorgen ben ik continue aan het werken achter de computer. Ik herinner me niet eens meer of ik pauze heb genomen. Op een kantoor zou mijn baas mij op de vingers hebben getikt. En het is nu 21:30 uur. De website is wel bijna af, jippie! Maar oioi, wat een werk. Als Rein thuis komt zegt hij: “Laat me raden, je bent nog niet “klaar”?!
Het voelt eigenlijk volslagen debiel een website die je eigen naam draagt. Ik denk dat het iets van deze tijd is. ‘Personal branding’ heet dat. Ik zag het overal langskomen bij collega’s en dacht, ja, shit, ik kan eigenlijk niet meer zonder. Hoe kunnen ze me anders vinden?
Concurrentie
Met mijn christelijke achtergrond, hoe ruim die ook was, lijkt het wat te botsen. Het zit ook wel in calvinistisch Nederland: doe maar gewoon, dan… jaja dat weten we nu wel eens. Bescheidenheid, aanpassen, dat is de norm. Maar het Amerikaanse “Dare to stand out!” begint wel door te sijpelen in de maatschappij, met leuzen als ‘aanstormende talenten’ en de ‘wow factor’. Brrr, moet ik daar tegenaan concurreren?
Bibberig
Een zweterig vingertje hangt de volgende dag boven de knop ‘Activate’. Wat als niemand gaat reageren? Een heleboel wat-als-vragen schieten door mijn hoofd. Nu moet ik met de billen bloot. Via social media, mailings, bedenk het maar. Hoe weten ze anders dat je gelanceerd bent? Ik voel me een beetje jankerig en alleen. Bibberig druk ik dan toch op de button.
In het volle licht
En daar ben ik dan, vol in het licht. God, wat is dit doodeng. Ik moet ineens denken aan de bijbeltekst die ik twee weken geleden las toen ik in Taizé was. “Jullie zijn het licht van de wereld. (…) Men steekt ook geen lamp aan om hem vervolgens onder een korenmaat (een wat?..) weg te zetten, nee, men zet hem op een standaard, zodat hij licht geeft voor ieder die in huis is. (…) opdat ze jullie goede daden zien” (Mattheüs 5, vers 14-16). Zijn dit dan goede daden die ik doe? Ik moet ook maar gewoon mijn brood verdienen toch? Met theater breng ik mensen wel een hoop plezier en ontspanning, diepgang soms. Zou dat mijn roeping zijn?
Perfectionist
Als zzp-er ben je dus nooit ‘klaar’. En ik ben ook nog eens een perfectionist. A killing combination.. Misschien zijn alle zzp-ers wel perfectionisten? Deze blogs? Schrijf ik ook als zzp-er. In het begin blééf ik maar redigeren. Gelukkig groeide ik er wel in en tegenwoordig kan ik sneller zeggen: het is goed. En als ik denk, het is goed genoeg, zijn er soms ineens veel lezers en ben ik volkomen verbaasd. Een beetje meer vertrouwen en loslaten is altijd weer mijn uitdaging.
Moed
En wat investeer je veel uren waar je niet voor betaald wordt! Zucht. Hoe doen jullie dat, collega’s?! Mijn cursus kan pas doorgaan als zich nog één deelnemer aanmeldt. Hoewel mijn minimum stiekem steeds is gedaald, zit ik nu wel echt op de grens van wat ik er nog aan moet overhouden. En als dat mailtje een paar dagen later oppopt, valt er een last van me af. Tja, dát is het leven van een (beginnende) zzp-er. Er is best moed voor nodig om door te zetten en een hoop bloed, zweet en tranen.
Is mijn verhaal herkenbaar voor jullie? Hoe doen jullie het?
