• Diversiteit
• Kinderen
• Lichaam & Geest
• Relaties & Opvoeden

Het verhaal van twee vrouwen wier kinderwens uitkwam

door Rebecca Schoon

13 juni 2019 6

Simone en Liesbeth zijn sinds 2005 samen en in 2012 zijn ze getrouwd in de Janskerk. Ze hebben samen een dochter van twee jaar. Ik sprak hen over de weg naar gezinsuitbreiding. 

Hebben jullie altijd al geweten dat je kinderen wilde?

Simone wist het altijd al, hoeveel kinderen ze wilde, vier om precies te zijn, en ook nog van welk geslacht. Ze moeten er allebei om lachen. Liesbeth wilde voordat ze Simone leerde kennen nooit kinderen, die beroven je maar van je vrijheid en je leven, dacht ze. Maar vanaf dag twee van de relatie dacht ze, met jou wil ik het wél. Ook wisten ze, Simone wil het dragen.

Wat komt er allemaal bij kijken als je samen een kind wilt?

Ten eerste is er het besef, het zal niet vanzelf gaan. Simone was er nog een tijdje best verdrietig over. “Ik hou zoveel van Liesbeth en ik wilde zo graag dat het kind ook fysiek op haar zou gaan lijken”. En het is een intiem gebeuren en daar móet dan een derde persoon bij betrokken worden. Liesbeth heeft geen broers, dus ook deze optie was er niet. Liesbeth: “We realiseerden ons daardoor ineens, we zijn dus niet standaard en kunnen nooit echt sámen een kind krijgen. Had de Schepper hier niet iets op kunnen verzinnen? Liefde tussen twee mensen is goed in God’s ogen”.

Er is een harde grens als je gaat beginnen, er moeten keuzes gemaakt worden. Wil je een bekende of een onbekende donor? En wat zijn je voorwaarden dan? Ze besloten dat ze wilden gaan voor een bekende donor, iemand met wie het zou klikken en in wie ze vertrouwen zouden hebben. Maar geen hele goede vriend, want dan is het weer zo dichtbij…

Eerst zochten ze contact via de organisatie ‘Meer dan gewenst’. Het is een organisatie voor homo-, lesbische stellen en hetero’s die mee willen doen aan een roze gezin. “Op ons online oproepje kwamen veel reacties. De eerste ontmoeting viel erg tegen: deze hetero single had nog geen vriendin, zwaaide met een papier waarop zijn optimale vruchtbaarheid was aangetoond en zei: Nu kan het nog!” Nadat ze nog wat mensen hadden ontmoet en een heel excel schema hadden gemaakt met allerlei voors en tegens en voorwaarden rond de donor, werd alles ineens te complex en lieten ze het een tijd los.

Hoe heb je de donor uiteindelijk gevonden?

Op een verjaardag kwam Liesbeth spontaan in gesprek met een vriend van een goede vriendin. Hij vroeg of ze kinderen wilden. Ook werd duidelijk dat hij wel kinderen wilde maar zijn vriend niet. Het was een leuk gesprek en het klikte goed. Na afloop hebben de vrouwen er samen een tijd over gepraat en toen de stoute schoenen aangetrokken en een mail gestuurd. Het overviel hem een beetje, maar hij wilde wel nadenken over de vraag of hij donor wilde worden. Na 1,5 maand kregen ze een positief bericht. Ze hebben een heel aantal gesprekken gevoerd samen, ook met zijn partner erbij.

Hoe ging het hele proces van zwanger worden?

Nadat het donorcontract getekend was en er wat onderzoeken waren gedaan, ging het proces van maandelijkse inseminatie van start. Ze kozen ervoor dat bij hem thuis te doen en niet in het ziekenhuis. Terwijl hij naar boven ging, dronken zij beneden een kopje thee met zijn vriend. Daarna vertrokken zij samen naar boven. “Het is best een gek gebeuren, je moet je echt over een bepaalde gêne heen zetten. De mannen hebben een heel open huis, dus soms liep er ook nog zomaar spontaan bezoek binnen”.

Het heeft bijna twee jaar geduurd voordat Simone zwanger werd en elke maand reisden zij 1,5 uur op en neer. Liesbeth: “Het vroeg om een strakke planning en je bent er zo intensief mee bezig, alles moet ervoor wijken. Wat zeg je als je nooit een vergadering afzegt en dan ineens twee keer achter elkaar? Het gaf aardig wat stress. Het ernaartoe leven en dan steeds weer een ‘nee’ verwerken”.

Simone: “Je gaat op een bepaald moment twijfelen aan je eigen lijf. Ik moest van mezelf meer loslaten en ontvankelijk zijn! Maar onder druk gaat dat natuurlijk niet.” Ze hadden zo graag even in een glazen bol willen spieken.

Periodes van hoop en van wanhoop wisselden elkaar af. “We vertelden het eerst aan niemand, maar als het langer gaat duren wil je het toch graag delen met anderen. Die kring werd steeds breder”. Liesbeth had het er wel moeilijk mee (ook rond de geboorte) dat ze geen nabije familie meer had en mensen vroegen eigenlijk zelden naar haar. “Gelukkig hadden we een lieve predikant die regelmatig vroeg: Maar hoe is het nou met jóu?”.

Hebben jullie in dit proces nog steun gehad aan je geloof?

“Jazeker. Dat je je gedragen voelt. Dat je een kaarsje aan kan steken in de kerk”. Liesbeth ervaarde een worsteling van binnen: het leven is niet maakbaar, een kind is een Godsgeschenk, het wordt je gegeven, of niet. Op sommige momenten was dit een troost: ze gaven het over in God’s hand, vertrouwden dat ze gedragen werden en dat ze dit aankonden. Maar soms dacht Simone ook, wat heb ik hier nou aan? Toch heeft het ze door de periode heen geholpen. “Ik kon hierdoor het idee ook loslaten dat ik iets niet goed deed en het hielp me te verdragen als het weer niet raak was”.

Hoe was jullie reactie bij de positieve zwangerschapstest?

“We geloofden het niet” zegt Liesbeth abrupt “We hebben meteen nog een test gedaan en dit keer één waar er in koeienletters ‘zwanger’ staat”. Ze moeten erom giechelen. Simone: “De dag ervoor had ik nog boos zitten doen tegen mijn zus, het is natuurlijk weer niet raak!”

Hoe is het contact met de donor sinds de geboorte?

Van tevoren waren ze er een beetje angstig voor: als hij zich maar geen vaderrol gaan toe-eigenen. Ze hadden allerlei voornemens, bijvoorbeeld dat hij haar maximaal drie keer per jaar zou mogen zien. Maar het gaat heel goed. Hij ziet haar als een derde nichtje. Hij komt op verjaardagen en dergelijke. Hij is biologisch gezien de vader, maar zij zijn de ouders en dat is duidelijk voor iedereen.

Waren er nog bijzondere reacties op jullie zwangerschap?

Simone: “We hebben geluk, onze binnenkring vond het doodnormaal dat we een kind wilden. We horen wel eens andere verhalen, maar wij hebben nooit rare vragen of vervelende opmerkingen gehad. We komen ook uit een hele progressieve kerkgemeenschap”.

De vader van Liesbeth was wat conservatiever. Hij zei een keer: “Hoe jullie het rijmen met de Bijbel begrijp ik niet, maar je bent mijn kind en je bent er niet minder om”. Ook haar oom liet er een keer wat over vallen. Het was zijn innerlijke worsteling: zijn eigen overtuigingen én zijn liefde voor zijn nichtje en haar vrouw. “Voor ons is het zo klaar als een klontje dat onze liefde goed is in God’s ogen en het vraagt openheid van onze kant dat dit niet voor iedereen zo is”.

“We hadden ook een tijdje contact met een lesbisch stel via het CHJC (christelijke LHBTI beweging) die ervan uitgingen dat wij geen kinderen zouden willen”. Dit stel was ook niet getrouwd vanuit christelijke overwegingen. Het was schokkend om te zien dat zelfs binnen je eigen roze kring sommige mensen er nog zoveel moeite mee hebben.

Simone: “Als wetenschapper weet ik dat kinderen met twee moeders of twee vaders minstens even gelukkig zijn. Mensen hebben veel aannames over wat goed is of niet goed. Via internet krijgen we er soms wat van mee, bijvoorbeeld de reacties op de Nashville verklaring. Wij zitten in een positieve bubbel en dan ben ik zo verbaasd dat er nog mensen zijn die zulke meningen hebben”.

Liesbeth: “Het is dubbel. Onze samenlevingsvorm is bijzonderder en daardoor hebben we een soort maatschappelijke verantwoordelijkheid om over onszelf te vertellen, om tolerantie te kweken. Maar ons leven is ook privé. Ik ga toch ook niet aan alle hetero stellen vragen of ze makkelijk zwanger konden worden of niet? We willen gewoon ons leven leven en in onze ogen zijn we niet anders dan anderen”.

Zijn er nog wel eens mensen in de war over jullie moederschap?

Mensen zijn vaak in de war. Laatst zei een vriendin nog op een verjaardag: Ze heeft precies het haar van Liesbeth! Toen zei Simone: nou, genetisch natuurlijk niet, maar… En toen zei ze: Oooh ja natuurlijk, wat stom van me! Maar zulke reacties vinden ze ook mooi. Veel gedrag van hun dochter lijkt ook op Liesbeth. “En dat vertedert mij dan weer, oh heerlijk, dat heeft ze letterlijk van Liesbeth overgenomen!”. Je kunt genetisch en energetisch op elkaar lijken.

Het is wel pijnlijk als mensen vragen, wie is nou de échte moeder? Want dat zijn ze allebei. Mensen denken vaak in hokjes en maken het begrijpelijk voor zichzelf. Het is een nieuw concept voor hen en ze weten niet waar de gevoeligheden liggen.

Hoe is het voor jullie dochter?

Hun dochter (2,5 jaar) weet niet beter dan dat ze twee moeders heeft. Ze vertellen haar nog niet dat ze een biologische vader heeft. Dat concept begrijpt ze nog niet. Ze kent het alleen nog in sociaal opzicht. Kinderen op de crèche vragen wel eens: waarom heeft zij twee moeders? En dan antwoordden ze: omdat we dat leuk vinden! En daar zijn kinderen dik tevreden mee. Dochterlief zei laatst dat ze twee pappa’s ging kopen. “Om mee te spelen” zei ze. Maar ach, ze wil zoveel kopen. Soms doet ze haar armpjes om hen heen en zegt ze trots: “Ik heb twéé mamma’s!”

Hun dochter is na 6 maanden gedoopt. Haar dooptekst was:

Dat je de weg mag gaan die je goed doet,

dat je opstaat wanneer je valt,

dat je mens mag worden in God’s ogen

en die van anderen.

Andries Govaart