Het wordt altijd weer lente
Ben jij ook zo iemand die de controle wil blijven houden? Ik probeer dat in ieder geval wel. Als het even niet gaat, word ik onrustig. En ik blijf, tegen beter weten in, steeds opnieuw de controle zoeken en vaak niet houden.
Vanmorgen liep ik mijn ochtendroute en zag daar in de berm sneeuwklokjes. Zomaar op een grauwe dag een bosje lentebloemen. De bolletjes zijn daar in de grond gestopt, maar de poter van deze bloembolletjes is vast niet blijven staan totdat de sneeuwklokjes uit de grond kwamen. Het was een kwestie van vertrouwen. Vertrouwen hebben dat het goed komt, dat is misschien wel het belangrijkste woord in het afgelopen jaar.
Lente
Zondagmiddag 15 maart 2020 keken we met wat spanning naar de ingelaste persconferentie. We begrepen goed dat er iets zou gaan gebeuren, maar toen de mededeling kwam dat alle horeca die avond moest sluiten, keken wij elkaar aan. Verlamd, vol ongeloof: “De horeca dicht?” riepen we vragend. Wij, man en ik, hebben samen met familie een bedrijf dat voor een heel groot deel uit horecaklanten bestaat.
Zomer, herfst en winter
Op dat moment hadden we geen idee wat er allemaal nog zou komen. De weken werden maanden. We maakten ons zorgen, om het bedrijf, om de mensen die bij ons werken, om onze klanten. Onzekerheid over alles. Iedere keer krabbelden we weer op, steeds weer kregen we tegenslagen. Het werd zomer, een prachtige zomer, we genoten van werk, volle terrassen bij onze klanten en het leek alsof corona even niet bestond.
Toen het weer winter werd, de horeca haar deuren weer sloot en tenslotte ook onze andere klanten in de retailsector dicht moesten, werd het donker. We sleepten ons door de winter. Gebrek aan perspectief. Ik heb graag controle over mijn leven, mijn werk. Maar proberen controle te blijven houden maakt je niet gelukkig, zo weet ik inmiddels. Accepteren dat het niet controleerbaar is geeft wat verlichting.
Lente
Ik moet steeds denken aan de tekst die bij mijn ouders op de boerderij hing. Een groot bord op de stallen met de tekst: ‘Ik bouw het land naar mijn verstand en verder moet ik wachten op gunstig weer van God de Heer en zegen op mijn krachten.’
Ik vond het als tiener nogal overdreven, zo’n uitgesproken tekst op de boerderij. Inmiddels begrijp ik heel goed waarom de tekst zo pontificaal op de boerderij geplakt stond. Wij moeten onszelf dwingen vertrouwen te hebben. Wij doen wat we kunnen, maar soms is het tijd om rustig te wachten en te accepteren dat we geen controle hebben, zoals de sneeuwklokjes die precies op tijd in bloei staan.
Marij-ke
Reserve tijd.
20 februari 2021Wat moet ik zeggen op een dag zo, als vandaag met zo’n……… Ik werd heel stil zo stil met alleen het tikken van de klok. Verwondert, dat jullie samen zoveel….. reserve kreeg. In die stilte stond ik telkens in gedachten aan jullie zij. Stil heel stil zong ik voor jullie beide een levenslied. Niemand, weet wanneer jouw levens klok…. De stilte niet meer …….. VERBREEKT. MBvD. 2014