Hoe perfect moet het zijn?
We zitten in de wachtkamer van de orthodontist, mijn dochter (10) en ik. We hebben gezelschap van twee moeders. Zuchtende moeders. “Ik ben er toch zo klaar mee”, zegt de één. “We komen hier nu al 6 jaar! Als ik alles van tevoren had geweten…..”
Slechte start
Het is inmiddels een jaar of 4 geleden dat wij de wereld van de orthodontie binnenstapten. Volgens de tandarts zou het verstandig zijn dat onze zoon (nu 14) een beugel zou krijgen. We zijn welgeteld 1 keer met hem geweest. De combinatie van een zoon met autisme en een bars communicerende orthodontist waren niet goed.
Behalve oog voor het gebit van zoonlief had de man ook nogal wat commentaar op de lengte van zijn nagels. Daar moet je niet over beginnen bij onze zoon en bij meerdere kinderen met autisme. Niet alleen omdat nagels zo gevoelig zijn (net als haren), maar vooral omdat iemand die gespecialiseerd is in tanden en kiezen niet ineens over heel iets anders moet gaan beginnen.
We stapten de deur uit en de reactie was: “Daar ga ik dus nooit meer naar toe!” Normaal gesproken ben ik niet zo toegeeflijk, maar ik bekeek het traject van enkele jaren dat we zouden moeten doorlopen en besloot dat het inderdaad niet verstandig was om deze weg verder te bewandelen. In ieder geval niet bij deze orthodontist.
Beugelwereld
Inmiddels is onze dochter ongeveer anderhalf jaar bij de orthodontist. Het is een wereld op zich waar heel wat tieners tegenwoordig mee te maken krijgen. Na de losse beugel heeft ze eind vorig jaar eerst boven een vaste beugel gekregen en deze week is ook de onderkant voorzien van de ‘draad met slotjes’.
Slechte gewoonte
Bovendien is aan de bovenbeugel een soort ‘hekje’ bevestigd, zodat ze niet steeds met haar tong tegen haar tanden aan duwt. Want die gewoonte die ze heeft ontwikkeld, is volgens de orthodontist een slechte gewoonte en moet worden afgeleerd. Daarvoor kwam er ook nog een verwijsbrief mee voor de logopedist, want die kon haar daar ook prima van af helpen.
Moe van
De zuchtende moeders in de wachtkamer zijn het er over eens dat het misschien wel goed is allemaal, maar dat het ook wel wat ver gaat. De zoon die er al 6 jaar komt, moet steeds weer iets nieuws, omdat er toch nog een overbeet is van een aantal millimeters. “Waar hebben we het over”, verzucht ze.
Tè
Ik vind het mooi hoor, dat onze dochters (want ook voor de jongste is de gang naar de orthodontist al aangekondigd) straks een stralend gebit hebben. Had het zelf ook wel gewild, maar vraag me ook wel af hoe perfect het allemaal moet zijn. Hoe ver ga je en hoe erg is het om (nog) een kleine overbeet te hebben of je tong tegen je tanden aan te duwen.
Perfect
Het past natuurlijk helemaal in de wereld waarin we leven. De wereld van slank zijn, botox en perfecte looks. Een wereld die daardoor bijna gevaarlijk wordt voor kwetsbare jongeren, als je daar niet aan kunt of wilt voldoen. Een wereld die haaks staat op mijn ideeën en me soms boos en soms verdrietig maken.
Anders
Ik vind dat ik er in de ‘beugelwereld’ voor een groot deel in mee moet gaan. Om mijn kinderen niet tekort te doen. Zodat ze er later geen last of problemen door krijgen. Toch zou ik veel liever al dat geld dat het kost investeren in het leren en accepteren van jezelf. Blij zijn met hoe je bent en vooral wie je bent. Een parel in Gods hand.
Anoniem
Hallo Marleen,
Heel herkenbaar dit, soms ga je denken dat het een modetrend is , ook
9 februari 2019wij hadden twee Beugelbekkie, en ik moet zeggen het is prachtig geworden!!! Er was er ook een met een spleetje tussen de twee voortanden , wat volgens de tandarts ook gecorriseerd moest worden , is niet gebeurd, en het past ook helemaal bij haar , idd een parel in Gods hand !!!En het mooiste ze heeft tot vandaag geen spijt van !!!Hartelijke groet Rikie