Hoe voeden vaders op?
Terwijl mijn dochter van twee enthousiast langs me rent door de woonkamer, denk ik: ze heeft een schone luier nodig. Maar ik denk het niet alleen. Ik zeg het ook. Zoals mannen het ook zeggen als ze naar het toilet gaan (geen idee waarom eigenlijk). En terwijl ik aanstalten maak om op te staan, heeft haar moeder haar al meegenomen om de luier te verschonen. Wat is hier gebeurd?
Het is een typisch voorbeeld van het verschil tussen hoe mannen en hoe vrouwen reageren. Mijn beste vriendin zei: ‘Je moet het niet zeggen, je moet het doen.’ Juist. Maar ik had het echt wel gedaan! Ook op dagen waarop ik met mijn dochter het rijk alleen heb, wordt ze gewoon op tijd verschoond, eet ze en slaapt ze. En ja, is het een grotere bende naderhand. Maar opruimen doe ik wel achteraf. Wat heeft opruimen voor zin als je dochter toch nog aan het spelen is of toch weer gaat spelen? Toch, vaders?
Opvoeden iets voor vrouwen?
Nou wil ik niet zo’n speelvader zijn, bij wie het altijd leuker is en waarbij alles mag. Nee, ik voed ook op. Maar op mijn manier. Het kan allicht chaotischer overkomen, risicovoller (‘Doe dat nou niet, straks valt ze’) en ik doe weer andere dingen met haar. Maar ik voed wel op. Opvoeden is geen vrouwending.
Vaderrol
Dat is het lang wel geweest, en daarom is het voor vaders nog wel eens zoeken wat hun rol is. En is de moederrol onbewust, ondanks allerlei feministische ontwikkelingen, dominanter. ‘Laat mij het maar doen.’ Ja, zo leer ik het nooit! Dus ja, het staartje van mijn dochter zit niet zo mooi als ik het doe, zo beweeglijk als ze voor de spiegel staat. En zo lief ook als ze dan toch zegt dat het ‘mooi!’ is. De schat. Papa leert het wel en hij doet het op zijn manier.
Over geloof
Ook met hun kinderen bezig zijn met geloof doen vaders op hun manier, denk ik. Minder knutselen, meer timmeren, zeg maar. En misschien minder praten, meer doen? Of praten over andere onderwerpen? Hoe voeden vaders eigenlijk op? Wat kun jij daarover zeggen?
