‘Ik ben nog helemaal niet toe aan de versoepeling…’
Op slot zat ik na de persconferentie van onze regering. Terwijl Rutte en companen juist het land weer langzaam van het slot af willen halen, voelde ik me juist beklemd. Daar ben ik dus eerst maar eens een rondje over gaan hardlopen. Er was toch niemand buiten.
Niet ‘hou maar vol’
Ik ben niet van de ‘hou vol’ club. Van die oproep kreeg ik steeds meer jeuk. Het klinkt alsof je tegen een ernstig zieke zeg: ‘Wel volhouden hè?’. Is er een alternatief dan? Bovendien: dan vergeet je wat voor ramp de coronacrisis is. Het is een ramp, voor ons allemaal, ieder op zijn eigen manier. Voor zieken en verplegers en artsen, maar ook voor kinderen en hun thuiswerkende ouders, voor ouderen, en onder hen de eenzamen en dementen, voor ondernemers, zzp’ers, en werknemers die hun baan niet zeker zijn. En zo kun je nog wel even doorgaan. Niemand is er per se erger aan toe. Ieder mens heeft genoeg aan zijn eigen drama.
Ineens
En nu willen we eruit. Voor mijn gevoel en dat van velen mag dat ineens heel snel. In stappen en ‘gecontroleerd’. En toch voelt dat eng voor me. Ik weet niet wat verstandig is. Ik ben geen wetenschapper. Maar ik heb wel het idee dat het gevoel het gauw overneemt van het verstand. En dan is dat gevoel ineens ‘waar’ en ‘moet het toch weer kunnen’. Angst is een slechte raadgever, wordt gezegd. Maar je mag je verstand toch nog wel gebruiken? En dan denk ik: we weten nog niet eens wat de versoepeling van de maatregelen op basisscholen en in de kinderopvang gaat doen. Hoe kunnen we dan al andere versoepelingen gaan plannen?
Perspectief
Natuurlijk is er perspectief nodig. Dat misten we allemaal. We snakken ernaar. Naar elkaar weer zien, aan de slag kunnen, erop uit kunnen trekken, genieten van het leven. Dus waren er antwoorden nodig op de vraag: hoe gaan we langzaam weer open? Maar de data die daaraan hangen voelen dwingend voor me. Ja natuurlijk, er is een voorwaarde, namelijk dat het virus onder controle blijft. Maar zijn we tegen te houden als we toch langzamer op gang moeten komen?
Vertrouwen en vrijheid
Heb ik te weinig vertrouwen in mensen? Nee, dat is het niet, denk ik. Er wordt door heel veel mensen heel goed nagedacht over wat kan. En er is heel veel creativiteit te zien in hoe mensen invulling geven aan de anderhalvemetersamenleving. Maar we botsen ook tegen grenzen aan. En die grenzen bepalen niet alleen jouw vrijheid, maar ook de mijne.
Aarzeling
De kern van mijn aarzeling is daarom denk ik: mag ik straks nog zeggen: ga je gang, maar ik hoef nog even niet zo nodig. Ik laat mijn haar nog groeien, ook al vind jij dat onzin. Maar ook: ik hou mijn kind nog liever even thuis. Ik kom nog even niet vergaderen. Ik werk nog even thuis. Ook al vind jij dat misschien aanstellerij…
Mag ik nog even passen?
Hoe beleef jij de aangekondigde versoepeling van de corona-maatregelen?
Marjoleine
Voor mij blijft nog even alles hetzelfde. Ik merk ook dat ik er nog niet aan toe ben. Ik wacht wel eerst af wat er gebeurd.
8 mei 2020Het gaat in ene zo vlot. Zelf ben ik meer een voorstander van eerst de hoeveelheid besmettingen zo ver naar beneden dat je echt met testen en contactonderzoek controle kan houden.
De stappen zijn natuurlijk prima,maar de data eraan, dat had ik persoonlijk niet gedaan. In ieder geval niet meer vooruit plannen dan de stap waar we zijn en eentje verder. Gaat het naar school gaan van de kinderen echt goed, dan kunnen op die datum de contactberoepen beginnen. Nu weet je straks niet waar het mis gaat als de besmettingen toch toe nemen. En weer terug naar af, ik ben bang dat vele dat niet accepteren.
Tietsje Abee
Je mag, maar je moet niet. Maar je mag wel moed verzamelen.
8 mei 2020Maar je bent er zelf bij, je oude toestanden hoeven misschien niet allemaal meer?
Annemieke
Heel herkenbaar! Ik merk dat versoepeling vooral weer aanpassing betekent, waar je net weer iets van routine had gevonden. Overal moet je over nadenken, en dat kost energie. En doordat er weer veel meer kan maar daardoor ook weer lijkt te “moeten” is er weinig rust om na te denken. En daar ga ik dan ook weer over nadenken…
8 mei 2020M
Ik heb er moeite mee dat het niet lijkt te gaan om te proberen dat iedereen dit overleeft. Ik snap wel dat dit ook niet mogelijk is, maar het gaat steeds over de ic’s en de economie.
8 mei 2020Dat de zwembaden open gaan lijkt me niet slim.
Maar sommige dingen beslis je toch nog zelf..of je er gebruik van maakt..
Of je goed afstand blijft houden, naar de Kerk gaat etc.
Ik weet niet of je ook dingen moet bv je kinderen naar school laten gaan.
Marij-ke
Beste Otto. Ik beleef de versoepeling ook als een we gaan dit langzaam fiksen? Wat, er is immers totaal geen zicht. Waarom die haast. Gaat het niet goed dan gaat de rem er weer op. Maar dan is het leed weer geschied. Zelf denk ik net als de dichter verwoord we zouden beter eerst genoeg olie op voorraad moeten hebben voor we gaan versoepelen.
Kom haastig! Okke Jager
‘Kom haastig, Jezus!’ bidt de predikant.
‘Ja, Amen,’ zegt een boer, ‘wil spoedig komen!
Maar na de oogst, want van m’n nieuw stuk land
Heb ik nog nooit de opbrengst waargenomen.’
‘Ja, Amen,’ zegt Mevrouw, ‘maar mag ik voor
De bontjas die ik gisteren zag hangen
Eerst sparen en hem aandoen, als het Koor
Een avond geeft in “Christ’lijke Belangen”?’
‘Ja, Amen,’ zegt het kind, ‘maar nu nog niet,
Ik moet nog met vakantie naar de bossen.
Maar ik zal zwaaien, zodat U het ziet,
Als U ons onder schooltijd komt verlossen.’
‘Kom haastig, Jezus!’ bidt de predikant.
‘Maar mag ik eerst die nieuwe lezing lezen,
Die ik gemaakt heb voor het Jeugdverband
Over “Gij zult het wel verstaan na dezen”?
De beden komen in de hemel aan.
De cherubijnen zwijgen, die ze brachten.
En Jezus vraagt: ‘Kan Ik vandaag al gaan?’
Zijn Vader zucht: ‘Ge moet nog even wachten.’
Na een dienst van een tijd geleden, belande ik midden in het oog.
8 mei 2020In de stilte een doodse stilte, en dat gaf een zekere spanning.
Een opgeblazen ballon waar de lucht uit wil, maar gelijk lucht
nodig heeft. Waar haal je dan zuurstof, je gaf aan in je preek
het hele vreemde manieren kunnen zijn waarin God tot je komt,
schrik niet te snel. Tot ik vanmorgen op Trouw Home een reactie van
iemand las.” Er is geen leven na de dood”. ik dacht, inderdaad
Na de DOOD is er geen leven, maar STILTE. DOODSE STILTE. Maar Jezus leeft. In het oog van God ontdek je wat doods leven is. Een kolkende
24 uur maatschappij/ doods leven van herrie, overschreeuwen om dood
moe van te worden. Het beest brult en tiert, hoelang nog? Dit gedicht van Okke Jager gaf mij het antwoord op hoe lang nog.
Hebben we olie op voorraad? Om onze lamp brandende te houden?
In de dolgedraaide maatschappij een rustpunt te mogen zijn ik
hoorde vanmorgen op de radio, dat het Leger des Heils heel wat olie uitdeelt en dat valt op. mvrgr Marijke 2015
Tineke
Ik kan me goed vinden in de argumenten en gevoelens van Otto. Ik laat voorlopig ook nog geen cliënten toe in mijn therapiepraktijk (Na elke cliënt alles ontsmetten, pfft..). En ik ga in juni ook nog niet met de trein naar mijn kinderen en kleinkinderen toe.
8 mei 2020Chris Meijer
Helaas legt Rutte de verantwoordelijkheid bij de burger. Je kunt nu al zien dat velen die verantwoordelijkheid niet kunnen dragen. Het wordt op een aantal plaatsen te druk waardoor de anderhalve meter niet meer mogelijk is. Ik probeer zoveel mogelijke drukke plekken te vermijden waardoor ik afstand kan houden. Daardoor geniet ik toch vrijheid en beknot die van een ander niet.
10 mei 2020Ellen de Raadt
Ik wil niet voorbij gaan aan alle leed die mensen doormaken omdat er geen inkomen is, geen familiebezoek, geen (klein)kinderen knuffelen. Maar er is wel meer rust in ons leven gekomen, weldadige rust, doordat er geen ‘moeten’ meer is.
11 mei 2020‘Moeten’ dat ons door anderen opgelegd wordt maar dat we zelf ook toestaan.
Mijn wens is dat ik straks, na de opheffing van allerlei maatregelen, op zijn tijd NEE durf te zeggen.
Want eerlijk gezegd: op een paar dingen na, bevalt het leven ons op dit moment prima!