Is God een Onemanshow?
Mijn grootouders keken vroeger naar de onemanshows van Toon Hermans. Nederlands uitgesproken als oonuh-mans-show. Daar denk ik altijd aan als ik het woord ergens hoor. Laatst had iemand het erover en na de gebruikelijke herinneringen aan opa en oma, kwam bij mij de vraag op: Is God eigenlijk een onemanshow? Ik hou wel van nadenken over dat soort filosofische vragen. Ik ontdekte dat, ook wat God betreft, de term onemanshow verschillende gedachten en gevoelens oproept.
Naast mijn herinnering, roept onemanshow verschillende dingen op. Het kan letterlijk een voorstelling zijn door één persoon. Maar de term kan ook wijzen op iemand die graag in zijn eentje in de schijnwerpers staat. Die van alles wat hij, ook in teamverband, doet graag zelf de eer opstrijkt. Een goede eigenschap voor een dictator. Ik denk dat iedereen wel zo iemand kent. Meestal is dat geen positief contact.
Drie-één
Is God iemand die in zijn eentje de show opvoert? Is hij de enige die in de spotlights staat en moet hij er in zijn eentje voor zorgen dat de show doorgaat? Dat God één is wordt al in de Joodse geschriften gezegd. Maar God is ook een drie-één-heid. Dat heeft niks met voetbaluitslagen te maken. God bestaat uit vader, zoon en geest, zo wordt gezegd in de Bijbel. Drie delen, maar toch ook één God. En daarnaast, God heeft ervoor gekozen het niet in zijn eentje te doen. Niet alleen omdat hij naast één God dus ook drie personen is, maar ook omdat hij wil dat wij als mensen deel hebben zijn van zijn werk. We zijn Gods handen en voeten op aarde en zo zijn we deel van de show.
OneMANshow?
Laatst hadden we het er met onze tienergroep over: waarom zegt men God de váder en niet de moeder? We hadden een prachtig gesprek over dat vrouwen vroeger niet gehoord werden en zeker niet voor vol aangezien. De meiden waren daar flink kwaad over. Maar feit blijft dat we in de christelijke wereld God vaak als man zijn blijven zien. Terwijl God, godzijnde, geen lijf en dus ook geen geslacht heeft. Of God dus een man is of een vrouw is dezelfde vraag als of een paardebloem een blondine of een brunette is. De tieners kwamen tot de conclusie dat God wel non-binair moest zijn. Je kunt er theologisch flink over losgaan, maar ik vind de eerlijke simpelheid van tieners soms zo verfrissend.
Met de eer strijken
Dan rest de vraag of God zo’n onemanshow is die zichzelf graag in de spotlights ziet. Strijkt God met alle eer? Als ik kijk naar de God zoals ik hem zien, dan zie ik geen zelfingenomen egotripper, zoals je die in mensen weleens tegenkomen kunt. Als God met de eer wilde strijken, dan had hij zijn aanwezigheid op aarde wel iets concreter neer mogen zetten. Want velen geloven niet dat hij er is, omdat ze simpelweg nog nooit bewust iets van hem hebben gezien. Of ze geloven wel, maar twijfelen ook. God gaf ons als mensen een vrije keuze, om wel of niet voor hem te kiezen. Niet het typische werk van een egotripper. Nee, als ik om me heen kijk, krijg ik het idee dat God liefde veel belangrijker vindt dan eer. God wil ons betrekken in zijn show, omdat hij de spotlights met ons wil delen. God is een god van samen. En zo is hij wellicht geen one-man-show, maar liever de all-man-show, waarin iedereen zijn eigen rol mag spelen.
