• Lichaam & Geest

Je kind en zijn lichaam

door Sjoerd Muller

14 oktober 2019 2

Onlangs plaatste de bekende profvoetballer Marcelo van Real Madrid wat vakantiefoto’s op Instagram. Daarin het bekende beeld van veel andere profvoetballers in hun vrije tijd: tropisch blauwe zee, strakke zwembroeken en veel blinkende spierpartijen. Alles wat ik niet heb, zeg maar. Maar Marcelo bleek op de foto een negenjarige zoon erop na te houden (speelt uiteraard in de jeugd bij Real Madrid) en bij het zien van die aanblik schrok ik toch een beetje. Zoonlief Enzo bleek net zo’n gespierde sixpack te hebben als z’n vader. Op z’n negende!

Misschien word ik hopeloos ouderwets op m’n zevenendertigste, maar ineens werd ik geconfronteerd met het schoonheidsideaal dat mijn generatie erop nahoudt. Ik kom nu op de leeftijd waarin slank blijven niet helemaal meer vanzelf gaat. Maar ouder worden, en daarmee de onvermijdelijke aftakeling; daar wil ik nog niet aan. Dus hoppakee: buikspieroefeningen, twintig keer opdrukken voor het naar bed gaan, op dinsdagavond beulen tijdens de volleybaltraining en als het weer meezit een rondje op de racefiets. Kijk in een willekeurig weekend naar het straatbeeld en je ziet veel dertigers en veertigers in strak lycra die wanhopig proberen hun jeugdigheid vast te houden. 

Bij het zien van de negenjarige Enzo besef ik opeens dat die leefstijl niet vrijblijvend is. Dat het voetballertje zijn hele leven al geconfronteerd wordt met een vader die voor zijn sport dagelijks bezig is met zijn lichaam (en dat ook gretig toont op de sociale media), werpt onherroepelijk zijn vruchten af. In dit geval in een onnatuurlijk gespierd lichaam voor (met alle respect) een kind dat bijna net zo oud is als mijn eigen zoon. 

Kinderen kopiëren hun ouders bijna in alles: zoons vooral hun vaders en dochters vooral hun moeders. Vloek ik erop los bij het kijken van een sportwedstrijd dan hoor ik dat later terug op de achterbank van de auto. Blijf ik op zondagmorgen liever in mijn nest liggen dan naar de kerk te gaan, dan wordt voor mijn kinderen het belang daarvan ook niet ingezien. Kortom: wat wij belangrijk vinden, gaan zij belangrijk vinden. In bredere zin moet ik dus nadenken over wat ik mijn kinderen voorleef. Hoe belangrijk is mijn lijf? Of mijn werk? Of mijn houding naar anderen? Of mijn geloof? Je ziet het terug in je kinderen, en snel ook. Misschien wel sneller dan het kweken van een sixpack.