• Actueel
• Opinie

‘Je zou toch denken dat ik uitgerust was na mijn vakantie’

door Otto Grevink

4 september 2020 4

Iedereen die aan me vraagt hoe mijn vakantie was, kan ik oprecht antwoorden dat ik een ontspannen vakantie heb gehad. In eigen land. Camping, daarna een huisje. En dat ik ook weer zin had om te beginnen. Net als elk jaar. Alleen dit jaar was dat van korte duur. Ik was helemaal op.

Een snelle check bij de huisarts leverde gelukkig op dat het niets meer was dan, ja, dan wat? Vermoeidheid, zowel lichamelijk als geestelijk. Kortom: de symptomen waren wat ze waren en een echte diagnose was er niet. Dus ging ik bij mezelf te rade.

Moe van de sprint

En het eerste wat me opviel was dat ik niet de enige ben. Mensen uit de zorg komen vermoeider terug van vakantie dan anders, vertellen de ziekenhuizen. En door het vele thuiswerken hebben veel meer mensen last van burn-out klachten, vertellen de GGZ-instellingen. Vind je het gek? Nee, maar ik kan voor mezelf niet zeggen dat ik, ondanks de vele uren, te hard gewerkt heb. De energie en de creativiteit stroomden juist, zeker de eerste weken, en ik zal ook niet ontkennen dat ik er energie van kreeg.

Marathon

Maar de aanvankelijke sprint werd een marathon. En een marathon vraagt eigenlijk om een andere energieverdeling. Die houd je niet vol in een sprinttempo. Maar het leek wel een bergweg geworden naar beneden, waarop je wel hard moet blijven rennen, omdat je anders valt.

Vakantie

Toen kwam gelukkig de vakantie. Even vlak terrein. Maar in plaats van dat ik rustig uitrende, plofte ik neer voor de tent. Na mijn vakantie mocht ik even rustig inlopen – zo druk was het nog niet – maar het leek wel alsof alles blokkeerde, omdat ik niet rustig uit had kunnen lopen. Of was het iets anders?

Perspectief

Misschien was het wel de weg die ik voor me liggen zag liggen, of juist de mist eromheen. Hoe lang gaan we nog zo door? En in welk tempo? Ik merkte dat ik het perspectief mis. De sprint was een marathon geworden, waarvan de finishlijn steeds verplaatst wordt. 1 september? 1 januari? 2021? Of later?

Tijdelijk abnormaal

Ik ben niet iemand die per se ‘terug naar het oude normaal’ wil en ook niet iemand die zich aan wil passen aan ‘het nieuwe normaal’: de situatie waarin we leven is een periode van een tijdelijk abnormaal. Maar voor hoe lang? En wat staat er ons te wachten?

Onzeker

Ik vraag dat niet uit angst. Ik ben wel onzeker. Daarom weet ik nu veel minder goed hoe ik mijn energie moet doseren, en hoe ik mezelf dus ook weer het beste op kan laden.

Vaker opladen

Eén ding weet ik nu wel: om het in het beeld van mijn elektrische auto te zeggen: ik moet niet steeds de hele actieradius leegrijden, maar vaker opladen tussendoor. Wandelen, sporten, lezen, bidden, stil zijn, uitwaaien op het strand. Niet uit luxe, maar omdat ik en omdat we het anders niet volhouden.