Jeanet vond God via de omhelzing van een non: ‘Ik voelde de liefde van God’
Ze zou eigenlijk afreizen naar Iona, Schotland, om daar een pelgrimstocht te lopen. Maar corona veranderde het plan, en daarom gaat Jeanet Gerssen deze zomer het Pieterpad lopen: van Pieterburen naar Sint Pietersberg. Met deze wandeling sluit ze op symbolische wijze een intensieve periode af, waarin ze de confrontatie met haar pestverleden aanging én ze God vond via de omhelzing van een non.
Jeanet had in haar jeugd een hoop op haar bord. Ze werd lange tijd gepest en ze viel op meisjes. Bij haar overgrootmoeder vond ze altijd een warm welkom. Vlak voor haar sterven in 2014 was haar ‘oma’ opvallend rustig. Jeanet: ‘Ze zei: “Maak je geen zorgen, ik ga naar mijn vader en naar mijn man, en dan kijk ik naar jullie hier beneden.” Ik dacht: wat bedoelt ze nou? Het is vast de morfine of zo. Maar ze was kraakhelder. De avond voor haar sterven, riep ze alle (achter)kleinkinderen bij zich en toen gaf ze ons een opdracht: “Ga maar op zoek, dan weet je wat ik bedoel.”
‘En zo begon mijn zoektocht, want ik wist helemaal niet dat ze gelovig was. Het prikkelde mijn nieuwsgierigheid, en ik dacht: zou er dan meer zijn tussen hemel en aarde? In 2015 plaatste ik daarom een oproepje op mijnkerk.nl waarin ik schreef dat ik op zoek was naar een kerk in mijn woonplaats Spijkenisse. Want ik dacht: ik heb een kerk nodig, waar mensen samenkomen die al hebben wat ik nog niet heb. Eigenlijk heel naïef.’
Het voelde als een warm bad
‘Nicolet reageerde vrijwel meteen op mijn berichtje. Ze nodigde me uit voor een bak koffie bij de Hema. Ik vond het best spannend om zomaar af te spreken met een onbekende, maar heb mijn angst overwonnen. Het was zo’n mooi gesprek. Nicolet snapte mijn zoektocht, omdat ze een soortgelijk proces had doorgemaakt. Ook zij had geen christelijke achtergrond, maar is op latere leeftijd gelovig geworden. Ik weet het nog goed, het was vaderdag 2015, toen ik met Nicolet voor het eerst De Dorsvloer binnenstapte, een protestantse gemeente. Ik zag meteen wat mensen die ik kende. Het voelde echt als een warm bad, want ik werd zo open ontvangen. Ik hoefde mijn plekje niet te bevechten, er werd mij een plek gegund. Vanaf dat moment is het eigenlijk mijn kerk geworden.’
‘Ik stond al een poosje open om God te ontvangen, maar ik had geen idee hoe dat zou voelen. Ik dacht eigenlijk: als ik in de kerk kom, dan hoor ik ook bij God. Maar toen volgde er een heel bijzondere ontmoeting in een klooster. Want in januari 2016 ben ik samen met Nicolet en wat andere mensen naar een retraiteweekend geweest in Brecht, België. Dat was best spannend, want ik ben erg druk, dus ik vroeg me af of zo’n klooster wel iets voor me was. Maar op het moment dat ik daar binnenkwam, voelde het alsof ik de last die ik al die jaren meesleepte, mocht afdoen. Ik kon daar gewoon zijn wie ik was.’
Een hemelse omhelzing
‘Op de derde dag namen we afscheid van het klooster en de zusters en toen vroeg ik zuster Theresia, de oudste gastenzuster, of ik een knuffel van haar mocht. “Natuurlijk”, zei ze. En wat ik toen heb mogen voelen; dat was zo warm. Het is de liefde van God die ik daar toen in die omhelzing heb mogen ontvangen. Daarna moest ik heel erg huilen. Ik wist niet wat me overkwam. Nicolet kwam op een gegeven moment mijn kamer binnen. Toen ik uitlegde, wat er was gebeurd, zei ze: “Dat is toch het mooiste wat er is? Dat is God.” Het was allemaal heel onwerkelijk, maar tegelijkertijd heel mooi en bijzonder.’
Het leren kennen van God zette ook een ander proces in gang bij Jeanet. ‘In 2016 toen ik die ontmoeting met die gastenzuster had, heb ik me laten dopen en belijdenis gedaan in de kerk. In dat jaar was ik ook bezig met afstuderen van mijn studie Civiele Techniek, maar ik had erg veel rugproblemen. Op een gegeven moment was het zo erg dat ik niks meer kon. Een ouderling van de kerk bood toen aan dat ik een poosje bij hem en zijn gezin mocht wonen om te herstellen. En toen ik weer voldoende opgeknapt was om naar mijn eigen huis te gaan, was er in de kerk al een oproepje gedaan: Wie kan Jeanet helpen met huishouden en boodschappen doen? Zoveel zorg. Dat kreeg ik allemaal.’
Mijn angsten onder ogen zien
‘Mijn afstuderen liep vertraging op, en in die periode van herstel zakte het besef naar binnen dat ik altijd maar druk was en over mijn grenzen ging. Als kind ben ik enorm gepest wat heeft geresulteerd in PTSS. Vanaf begin 2017 zei ik toen tegen mezelf: Misschien moet ik hier iets mee gaan doen. Ik zat al wel in therapie, maar durfde nooit mijn angsten echt onder ogen te zien. Met hulp van de kerkelijk werker ben ik toen in contact gekomen met Centrum45 die gespecialiseerd is in traumaverwerking. Dat heeft me enorm veel gebracht, waardoor ik nu min of meer klaar ben met therapie.’
‘En daarom wil ik deze zomer het Pieterpad gaan lopen, in 21 dagen achter elkaar. Bij de start neem ik twee stenen mee die ik de hele tocht bij me ga dragen. Een steen staat symbool voor alles wat ik los wil laten, en een andere steen voor wat ik juist met me mee wil nemen. Het is mijn tocht, maar ik wil ook graag alle mensen die mij de afgelopen tijd hebben geholpen in mijn zoektocht naar God, en om weer vertrouwen in mensen te krijgen, er deelgenoot van maken. Het zijn eigenlijk medepelgrims. Zoals het gezin dat mij heeft opgevangen toen ik met mijn rug zat. Of Nicolet die een etappe met me mee gaat open. En als ik arriveer op de Pietersberg word ik verwelkomd door de kerkelijk werker. Deze tocht is voor mij een afsluiting, maar ik hoop ook anderen te inspireren: Ga op zoek naar meer.’
Jeanet gaat deze zomer het Pieterpad lopen. Omdat ze in haar proces ook heel veel heeft gehad aan haar eigen huisdieren wil ze graag geld ophalen voor Hulphond Nederland.
