Kerkverlater Sybrig: “‘Ik vond niet wat ik nodig had”
Sybrig Bethlehem-Martens (51) schreef zich uit bij de kerk: “Onze kinderen waren pubers en wilden niet meer mee. Zelf liep ik ertegenaan dat het in de kerk anders ging dan ik graag zag.”
Bepaalde activiteiten waar ik me mee bezighield, zoals palmpaasstokken maken met kinderen, moesten buiten de kerk. In het kerkblad mocht ik geen bericht plaatsen over een activiteit voor jongeren in de baptistengemeente in de buurt. En de ‘anders-vieren-diensten’, die ik prettig vond, gingen uiteindelijk naar een café. Op zich fijn, maar daar miste ik de stilte en het zingen. Over doopvragen van gemeenteleden – ‘Kan ons kind ook opgedragen worden?’ – werd wel gesproken, maar er veranderde niets. De kerk is er toch voor de mensen? Bied dan wat zij nodig hebben.
‘Ik wilde het graag breder en ruimer’
Op een gegeven moment stelde ik mezelf de vraag: vind ik in de kerk wel wat ik nodig heb voor mijn spirituele leven? Het antwoord was: nee. Mijn moeder zei vroeger: ‘Als je lid bent van de kerk, dan moet je er ook zijn.’ Ik houd niet van halfslachtigheid. En dus hebben we ons als gezin uit laten schrijven. In een brief aan de kerkenraad heb ik verteld wat ik lastig vond – en dat ik het graag breder en ruimer wilde. We hebben er met de predikant nog over gesproken. In het kerkblad hebben we de gemeente bedankt voor al het goede dat we ondervonden hebben.
‘Misschien was het gewoon tijd om te vertrekken’
Nu ben ik heel betrokken bij het dorp. Dat is voor mij ook een gemeente, er is van alles te doen. Ik heb het instituut kerk gedag gezegd, maar noem mezelf wel christen. Het lied over Abraham met de zin ‘Trek uit je huis en laat alles los, Ik heb iets moois voor jou’ deed me beseffen dat het voor mij misschien gewoon de tijd was om te vertrekken. Ik had iets anders nodig.”
Deze tekst is eerder verschenen in Petrus Magazine | Tekst: Janet van Dijk | Foto: Leonard Walpot
