Kinderloos blijven? Help!
In de 6e aflevering van DIEP stelt actrice Joy Wielkens, onder andere bekend van de series Dertigers en Flikken Maastricht, een hele kwetsbare vraag. Voor vele vrouwen herkenbaar: Hoe kom ik los van mijn voorbedachte lotsbestemming, namelijk die van moeder worden? Joy is veertig jaar oud en is heel bang dat haar droom in rook zal opgaan. “Ik probeer niet aldoor heel zuur te kijken”, zegt ze tegen haar ‘bestie’ die ook even langskomt.
Biologische klok
Die vreselijke biologische klok die maar doortikt. En helemaal als je geen partner hebt. Het is één van de dingen in het leven waar je eigenlijk geen invloed op hebt. Machteloos kan het voelen. Je wilt zo graag vertrouwen en gewoon genieten van je jonge leven, maar die klok, die is altijd aanwezig. Op de achtergrond of keihard op de voorgrond. “Het kan een eigen leven gaan leiden”, zegt predikant Rolinka Klein Kranenburg, “figuurlijk dan”. Hoe ga je hier dan het beste mee om? Gewoon maar vertrouwen dat het goed komt of het idee loslaten dat het moet gaan lukken? Makkelijker gezegd dan gedaan.
Teveel haast hebben om moeder te worden
Ik denk dat niemand haar toekomst kan sturen. Ik herinner me nog goed dat ik de klok al voelde tikken toen ik 33 was. Had ik niet teveel haast? Ik werd verliefd, maar die kinderwens speelde ook mee. Geen seconde heb ik toen gedacht, “Wat als dit de ware niet is en we later uit elkaar gaan?”. Ik geloofde er heilig in, al was de relatie vanaf het eerste moment niet goed in balans. Pijnlijk om terug te kijken met alle ‘wat als’ vragen. Had ik meer geduld moeten hebben? Of was ik dan kinderloos geworden? Ik kan me geen leven meer voorstellen zonder mijn kinderen, maar het gaat niet altijd zoals je gehoopt had.
Negatieve overtuigingen
Joy vertelt dat mensen erg pragmatisch tegen haar zijn. “Als je het zó graag wilt, dan wordt je toch gewoon alleenstaande ouder?”. Het lijkt zo eenvoudig. Maar het is natuurlijk veel complexer. Elk mens heeft een eigen verhaal. In het geval van Joy moest ze vroeger een vader missen en hoopte ze altijd op een warm en vooral compléét gezin. Alsof dat haar verleden weer goed kon maken. En ze ging er vanuit dat het zou lukken. Nu kijkt ze in de spiegel en denkt ze: “Ik ben toch een leuke meid? Waarom houdt er dan niemand van me? Waarom blijf ik alleen over? Wat ben ik een loser.”
Jij bent de moeite waard: ook zonder kinderen
Diep heeft een sterk concept. Meteen vanaf het eerste moment ben je alleen. Joy lijkt zich er in het begin ongemakkelijk onder te voelen. Daar sta je dan. Er zijn boeken, er is een notitieboek, je kunt schilderen, gitaar spelen. Je móet wel stilstaan bij je vraag én de emotie eronder. Er zijn twee therapeuten die langskomen. Wat bij mij blijft hangen is dat de angst voor het niet uitkomen van je droom je kan verstikken, je gevangen kan houden, ervoor kan zorgen dat je niet meer open naar de toekomst kunt kijken. Je moet eerst dealen met je angst voor je stappen kunt maken. En weer in jezelf geloven, whatever happens. “Ik ben de moeite waard en ik heb de wereld een heleboel te geven”.
Het beangstigt me dat mijn leven dan geen betekenis meer heeft
Maar zover is Joy nog niet. Het is nog te pijnlijk om de droom op te geven. Predikant Rolinka geeft erkenning; ze vertelt hoe het voor haar nog steeds lastig is. Het overkomt je ook. De fase van woede en rouwen hoort erbij. Ze heeft gevloekt, gescholden, geschopt en is vreselijk jaloers geweest op anderen. En tijdens dat proces bleef ze maar aan de lopende band kinderen dopen. Pijnlijk. Nu is ze aangekomen in een ‘milder land’. Haar partner en zij hebben een tatoeage laten zetten die symbool staat voor de leegte; dat wat niet zo had mogen zijn. Dit ritueel heeft haar erg geholpen.
Als Rolinka aan Joy vraagt wat haar het meest beangstigt, zegt Joy: “Dat ik mijn bloedlijn niet kan doorgeven. Dat mijn leven dan geen betekenis heeft gehad.” Herkennen we ons niet allemaal in Joy? Het is ontzettend verdrietig als deze droom niet uitkomt. “En toch kan ik ook vruchtbaar zijn als predikant en als mens”, zegt Rolinka.
Herken jij deze struggle met de biologische klok? Hoe gaat jij ermee om? Of heb je deze strijd al moeten opgeven en hoe heb je deze grote teleurstelling verwerkt? We horen graag jullie eigen ervaringen.
