Klaprozen in een vaasje
Ik plukte vroeger eens, als meisje van een jaar of zes, een bosje klaprozen langs de dijk voor mijn oma. Toen ik ermee aankwam, vielen de blaadjes al uit. Oma zette, zonder blikken of blozen, de kale knopjes in een vaasje en bedankte mij voor de mooie blommetjes. Wat een top oma was ze! Ik ben het nooit vergeten.
Elke keer als ik klaprozen zie, komt deze dierbare herinnering boven. Mijn middelste houdt erg van bloemen en plukt graag een veldboeket. Ook zijn oog viel op die prachtige klaprozen. Tere zachte blaadjes en dat frisse felle rood. Ik heb hem uitgelegd dat je klaprozen niet kunt plukken en in een vaasje zetten, omdat ze dan hun blaadjes verliezen. Je mag van deze bloemen genieten op de plek waar ze groeien.
God dichtbij
Toen ik laatst deze prachtige klaproos foto zag, bedacht ik me ineens hoe de klaproos overeenkomt met God. Wat wil ik God soms graag in een vaasje zetten op tafel. Zodat Hij altijd dichtbij is om te bekijken, te ervaren. Soms zou ik de mooie momenten waarop ik God dichtbij ervaarde in willen lijsten. Om er altijd op terug te kunnen grijpen. Bijvoorbeeld dat er een tekst in mijn gedachten komt die mij bemoedigt. Of dat moment dat een vriendin precies de juiste woorden tegen me zei. Of toen ik twijfelde er ineens een regenboog verscheen. Of toen ik bij het horen van een lied me zo gesterkt en gezien voelde. Allemaal momenten waarop God ineens dichtbij was.
God kan je niet in een vaasje zetten
Momenten met God zijn niet geschikt om in een vaas te zetten. Dan verliezen ze hun schoonheid, dan vallen de blaadjes eraf. Van momenten met God moet je genieten op het moment dat ze er zijn. Met volle teugen beleven en in je hart bewaren. En vervolgens nieuwe momenten beleven. Aandachtig om je heen kijken om God opnieuw te ontmoeten, vers en fris, levend en bloeiend. Speurend langs je pad, om nieuwe klaprozen te zien.
De foto is gemaakt door Hilde Ebbers. Bedankt voor het delen!
