• Kinderen
• Relaties & Opvoeden

Kun je je eigen kinderen met elkaar vergelijken?

door Sjoerd Muller

25 maart 2019 1

Een goede vriend van me komt uit een groot gezin met een aantal broers en zussen. Daar zat nogal wat leeftijdsverschil tussen, maar ook de karakters waren zeer verschillend: de één deed met twee vingers in de neus Atheneum, de ander met hangen en wurgen een VMBO-opleiding. Weer één was er hartelijk, de ander neigde naar contactgestoord. In zo’n groot gezin kwam het voor dat het ene kind vrijwel niets met de andere had (ik: “hoe is het met je broer?” hij: “geen idee”), maar wat ik me weleens afvroeg: hoe zou dat voor de ouders zijn? Zouden die hun kinderen met elkaar vergelijken? En kun je van de één meer houden dan van de ander?

Idealiter zeggen we: natuurlijk niet. Je houd van ieder kind evenveel. Maar in mijn pastoraat moet ik mensen de kost geven die hun ene kind veel meer liefde gaven dan de ander. Er zit tussen de kroost altijd wel een oogappel. Daarnaast: kinderen zijn niet van jezelf, maar hebben een heel eigen karakter. Maar dat karakter van je bloedeigen kind kan je liggen of niet. Ook ik moet bekennen dat ik met mijn eigen kinderen ook net iets minder snel boos wordt op de één dan op de ander. En ja, ik schrik als ik dit neertyp.

Mantel der liefde

Nu heeft de Bijbel daar een mooie term voor: de mantel der liefde. Een goed voorbeeld is het verhaal van de verloren zoon. De karakters van de twee broers in dat verhaal verschillen enorm: de één een brave hendrik die meehelpt in het huishouden, de andere een hoerenloper die pa’s geld erdoorheen jast. Beide broers krijgen een andere behandeling. Juist die verloren zoon krijgt een feestmaal bij zijn terugkeer, waarop diens broer (terecht) in woede ontsteekt. Hun vader legt hen echter uit dat écht kindschap niet gaat om wat je doet, maar om wie je bent. Je kinderen zullen zich verschillend gaan gedragen en ja: dat gedrag zul je als ouder inderdaad verschillend beoordelen. Maar het blijft altijd je kind. Jouw toevertrouwd uit liefde.