Leve de zesjescultuur
Het was premier Balkenende (zachtgezegd in mijn optiek niet de beste premier van de afgelopen decennia) die een aantal jaren geleden in de tweede kamer fel uithaalde naar de zogenaamde zesjescultuur. Dat had hij vooral ervaren op het hoger onderwijs in Nederland. Al die luie studenten die liever in de kroeg zaten dan met hun neus in de studieboeken: daar zou je het later niet mee redden in deze wereld. “Hup, gas erbij!’ aldus de geërgerde premier, “Nederland moet weer de beste willen worden van Europa!”
Geen stress, toch een zes
Balkenende ten spijt; ook ik ben groot geworden met mijn eigen persoonlijke adagium “geen stress, toch een zes”. Dat was geen luiheid, zoals weleens werd beweerd. Het was het leggen van andere accenten in je opgroeiende leven. Want ja: ook met z’n allen naar een café of kroeg gaan is belangrijk voor je welzijn, net als sporten, hobby’s, vrienden of familie bezoeken, een bijbaantje. Het gaat niet altijd om presteren of de beste te willen zijn.
Werken op zeventig procent
De studietijd ligt inmiddels al lang achter me. Ik ben getrouwd, heb twee kinderen en twee parttime banen. Burn-out is onder mijn generatie van dertigers en veertigers een groot probleem. Een kennis van me ging onlangs na langdurig ziek-zijn weer aan het werk. Daar kreeg ze een goeden advies van de psycholoog: werk eens op zeventig procent van je kunnen. Dat hou je aan het eind van de dag nog energie over voor anderen en voor jezelf. Dat kwam even binnen. Want we zijn zo gewend om juist op het werk 110% te geven en vervolgens bekaf thuis te komen. Of thuis te blijven na een thuiswerkdag en dan ’s avonds weer verder werken. Eten koken, kinderen -als dat mogelijk is- naar sport brengen en vervolgens afgemat op de bank ploffen: wie herkent het niet?
Je bent niet wat je doet
Maar het hoeft niét perfect. Als je je best doet is het goed genoeg. En ook werkgevers zouden er rekening mee moeten houden dat mensen ook een leven náást hun baan hebben. Sterker: dát is juist hetgeen wat hen (geestelijk) gezond en op de been houdt. Want je bent niet wat je doet of wat je kunt. En een zes, of een zeven: het is ruim voldoende.
Marij-ke
Ik vond een tegeltje met dit gedichtje.
Een huisvrouw…… geen beroep?
Een huisvrouw beste mensen, is de spil van haar gezin
Zij is het eerste wakker en slaapt als laatste in
En is ze eens afwezig, dan jammert heel de troep
Want niemand kan haar missen…toch heeft ze geen beroep.
Ze tovert met de centjes, ze brengt kinderen groot
Droogt tranen en snuit neusjes, is net een duizendpoot
Als iedereen de griep heeft, verpleegt ze heel de troep
Loopt zelf van de koorts te bibberen…toch heeft ze geen beroep.
Maar zij is de troost der kleine en vaders grootste schat
6 juni 2020Het aanrecht is haar altaar, de pan haar wierookvat
Zij is in het drukke leven, het rustpunt voor haar troep
Haar wapenspreuk is Liefde….God zegen haar beroep.
Mar
Of Balkenende de beste premier was weet ik niet maar ik vond het op zijn manier toch een bijzondere man. En ik heb begrip ervoor dat hij niet achter die zesjes-cultuur stond. Natuurlijk moet je niet naar een burnout toewerken en zijn er meer dingen maar het mag best meer zijn dan maar net genoeg doen voor een zesje en goed om ergens voor gaan.
6 juni 2020Dagmar
‘Je bent niet wat je hebt, je bent niet wat je doet, je bent niet wat andere mensen zeggen dat je bent. Je bent Gods geliefde kind.’ Mooie woorden van Henri Nouwen, schrijft Karlien. ‘Maar pas als het misgaat, weet je wat er daadwerkelijk van overeind blijft.’Dit schreef Karlien in 2018. Voor God is iedereen gelijk. Nu het eigenlijk behoorlijk mis gaat wereld wijd zie je wat daadwerkelijk overeind blijft.
7 juni 2020