Lopen langs het water, maar dan anders
Wat hou ik van de zee. Uren langs de vloedlijn lopen. Zon op het water. De golven aan je voeten. Totdat dit niet meer kon. Het kon niet meer vanwege mijn gezondheid. Erg vervelend, maar ik wilde toch een manier vinden om te blijven genieten van wandelen langs de zee. Uiteindelijk vond ik in het buitenland een bestemming waar ik over een wandelpad langs de zee kon lopen. Schitterend, kilometers lang zee, strand en palmbomen. Totdat dit op een gegeven moment ook niet meer kon. En dan zat ik ‘in de wacht’ op een terrasje. ‘Nee, is oké, gaan jullie lekker wandelen, ik vermaak me hier wel!’
En het was zo, ik maakte er het beste van. Maar het voelde toch verdrietig. Ik wilde een manier vinden om ook langs de zee te kunnen wandelen. En dus heb ik voor de volgende reis al m’n moed bij elkaar geraapt en een scootmobiel gehuurd. Idioot vond ik het. In een scootmobiel op mijn leeftijd. Maar ja, daardoor kon ik wel mee, het hele wandelpad af langs de zee. Uiteindelijk vond m’n dochter het ook schitterend terwijl ik gierend van het lachen over de boulevard sjeesde en alle oudjes inhaalde.
‘Als het niet kan zoals het moet, dan moet het zoals het kan.’
Ondanks alle tegenslagen kon ik toch weer de positieve kijk terugvinden omdat ik geleerd had: als het niet kan zoals het moet, dan moet het zoals het kan. En ja, dat kost moeite. Dat is niet ineens ‘blij, blij’. Maar ik heb hierin een keuze. Ik kan er heel verdrietig om zijn, en vervolgens iets niet meer doen. Of ik kan proberen een manier te vinden waarop het dan wel zou kunnen. Misschien minder, en anders. Maar dan toch.
Schakelen en slikken
Het vergt flexibiliteit en relativeringsvermogen om voornemens en plannen aan te passen. Vooral als het om dingen gaat die je belangrijk vindt en die ineens toch op een andere manier moeten gaan. Het ombuigen naar een idee of situatie die wel werkt is dan vaak een uitdaging. Het betekent schakelen, slikken, creatief denken en er toch weer wat van maken.
Loslaten en weer vastpakken
Ik heb niet alles in de hand. Soms is het beter los te laten. En zoals een goede vriendin me leerde: om het dan anders vast te kunnen pakken.
Tini Rijfkogel
Dank je Sandra, dat je dit wilde delen. Heel moedig van je. Je hebt ook mensen aan het denken gezet, van hoe het ook anders kan, om je grenzen te verzetten.
9 april 2021Dank je wel.
Loes
Als de hulpmiddelen er zijn
10 april 2021Ga er dan voor
Blijf niet in je ontkenning hangen
Kijk naar wat er nog voor mogelijkheden zijn
En pak alles wat je kunt winden aan om plezier in je leven te hebben
Marij-ke
Blij.
Korenvelden omzoomd, klaprozen, margrieten,
korenbloemen, akkerbloemen wuivend op het ritme van de wind.
Geurige kleurige vlagen dartelend vangend, prikkelde neuzen…
vlechtende handen, samengebonden kransen- spelend kind.
Wolkenluchten, wollig gebeuren langs- drijvende verwaaide pracht,
bolle wangen blazend, reusachtig schouwspel.
Duin rij- stuifzand vervlogen, vangend helmgras, zacht
vormend golvend heuvelachtig opstuwend spektakel.
Branding bruisend, golven rollen af en aan opzwepend
krachtig aanzwellende wind stuwend spetterend verstoven.
Schuimvlokken rollen en tollen ronddansend wervelend
langs benen schelpen al dartelend ondersteboven.
Horizon, meeuwen zweven op de wind, hoog laag
duikend in golven bruisend sop.
Mantelmeeuw torst tegen de wind heel traag
zwierig scheren over blanken duinen- top.
MBvD 7-5-2018.
14 april 2021