Martijn en zijn gezin kregen corona: ‘Ik heb ontdekt dat kwetsbaarheid zorgt voor verbinding’
Martijn en zijn gezin waren nog maar een paar maanden verhuisd naar de andere kant van het land, toen ze vanwege corona in thuisquarantaine gingen. ‘Zonder ons vertrouwde netwerk ontdekten we wat naoberschap betekent.’
Half maart toen corona echt flink toesloeg in Nederland werd jij, en daarna ook je gezin, ziek. Hoe kwam je erachter dat het corona was?
Half maart toen corona echt flink toesloeg in Nederland werd jij, en daarna ook je gezin, ziek. Hoe kwam je erachter dat het corona was?‘Het is niet officieel vastgesteld (coronatests waren toen nog niet vrij beschikbaar voor mensen buiten de zorg, red.). Maar alle symptomen wezen erop dat het wel corona moest zijn. Ik wist ook wat de besmettingshaard was, want ik werd ziek nadat ik op een feestje was geweest van oud-collega’s. Veel van hen zijn daarna ook ziek geworden. De vrouw van een oud-collega die daar was, werd zelfs zo ziek dat ze wekenlang op de IC heeft gelegen. Het was echt kantje boord voor haar.’
Hoe reageerde je toen je besefte dat je (waarschijnlijk) corona had?
‘We moesten thuis een afweging maken hoe we het gingen doen: zou ik alleen in quarantaine gaan en dus in een kamertje gaan zitten met een bord eten op mijn schoot, of zouden we hier als gezin samen doorheen gaan? We hebben in het begin niet geknuffeld, maar kozen ook bewust voor de laatste optie, omdat het binnen een gezin bijna niet te doen is om elkaar niet aan te steken. Daarbij vermoedde ik dat ik een lichte vorm van corona had. We wisten natuurlijk uit China dat slechts een paar procent er echt heel ziek van wordt.’
Hoe ziek zijn jullie ervan geweest?
‘Ik ben 2,5 week enorm vermoeid geweest, ik voelde me echt lamlendig. Daarna heeft het nog zeker twee weken geduurd, voordat mijn energie weer een beetje op het oude peil was. Mijn kinderen van 10 en 8 zijn een week ziek geweest, en mijn vrouw zat er net wat achteraan, zij heeft er nog het langst last van gehad. Voor haar is het ook een paar dagen mentaal erg pittig geweest, doordat ze een onderliggende medische aandoening heeft die haar kwetsbaarder maakt voor corona. Hoewel ze hier gelukkig fysiek weinig last van ondervonden heeft, was het vooral de dreiging die spanning gaf.’
Hoe was het om als gezin in thuisquarantaine te zitten?
Hoe was het om als gezin in thuisquarantaine te zitten?‘Doordat we net verhuisd waren, zaten we ineens zonder netwerk. Het mooie was dat we hierdoor wel direct kennismaakten met het naoberschap dat je hier in het Oosten hebt. Het is hier heel vanzelfsprekend dat mensen naar elkaar omzien, dus we kregen meteen van verschillende kanten de vraag: ‘Kunnen we wat voor jullie doen?’ Voor de kinderen was het – los van de week dat ze ziek waren – een heel goede tijd. Ze hadden het best naar hun zin op de nieuwe school, maar het was ook wel spannend. Bovendien hadden we voor de verhuizing drukke klusmaanden achter de rug. Dat we nu ineens noodgedwongen met z’n viertjes thuis op de bank zaten, leverde eigenlijk veel moois op. De band met mijn kinderen is er echt sterker door geworden. Mijn dochter ging meekijken naar alle Star Wars-films die ik keek en is daar nu ook fan van. Dat vind ik echt mooi!’
Ben je door deze situatie anders naar je geloof gaan kijken?
‘Ik ben meer gaan bidden. Niet eens zozeer voor mezelf, maar voor bijvoorbeeld mijn oma die in de negentig is en voor die vrouw van de oud-collega die zo ziek was. Het lukte me vaker dan normaal gesproken om tijd te nemen voor een gebed of schietgebedje. Maar ik ging niet ineens existentiële vragen stellen, zoals: waar is God in het lijden? Dat heeft te maken met hoe ik Gods rol zie. God heeft ons de aarde gegeven met natuurwetten, en helaas is ziekte daar op dit moment onderdeel van. Ik geloof wel dat God mensen wil steunen, en dat Hij soms ook een wonder doet.’
Vond je het lastig om door de quarantaine ineens van hulp van anderen afhankelijk te zijn?
‘Eigenlijk niet, nee. Ik ben een vrij analytische denker. Ik kijk naar dat waar ik invloed op heb, en als er iets gebeurt waar ik geen invloed op heb – zoals een file of ziekte – dan leg ik me daar vrij gemakkelijk bij neer. Daarnaast heb ik een keer gepreekt over kwetsbaarheid, geïnspireerd door Jezus en een boek van Brené Brown. Ik leerde dat je geen goede relaties kunt bouwen als je niet kwetsbaar durft te zijn. Als je niet laat zien wat je raakt en wat je nodig hebt, groeit er geen verbinding. Dat moest ik nu zelf in de praktijk gaan brengen: de buren vragen om boodschappen voor ons gezin te doen. Dat deden ze graag en dit zorgde ervoor dat we onze nieuwe buren sneller leerden kennen. Dus ik vond het eigenlijk niet zo moeilijk om kenbaar te maken wat we nodig hadden.’
