• Actueel
• Opinie

“Mijn hart huilt voor Israël en Palestina”

door Rebecca Schoon

14 november 2019 2

Ik ben geboren in het ziekenhuis vlakbij Nes Ammim in 1975. Ik hield van Israël; van de wadi’s en het meer van Galilea, de middellandse zee, Jeruzalem, de Negev woestijn. Toen ik volwassen was ging ik nog een aantal keer terug. Maar daarna ben ik niet meer in Israël geweest. Het verscheurt me. Het Israël waar ik zo van hield. 

Amsterdam, 1985

Mijn vader en ik lopen de liberale synagoge in Amsterdam in. Geroezemoes, blije gezichten, rode wangen van andere kinderen, een warm onthaal. Ik luister naar de prachtige stem van de Chazan, die zingt uit de Thora. Kinderen lopen in en uit. Mensen begroeten elkaar zachtjes. Het is zo anders dan de stilte en het statische van de kerkdiensten die ik gewend ben. Er is een onbevangen, vrolijke sfeer en tegelijkertijd een sfeer van heiligheid en respect. Mijn hart gaat weer eens open. En daarna het dansen. Ik word opgenomen in de kring en we dansen vol overgave met de thorarollen. Het maakt diepe indruk op mij als kind. Die liefde voor de bijbelboeken, voor het woord van God.

Bethlehem, Al Khader, 2007

We worden spontaan onthaald bij een Islamitische bruiloft vlakbij de school waar we werken en wonen, ik en een collega vrijwilliger.  Een groepje van drie meisjes neemt me al giechelend mee naar het gedeelte waar de vrouwen feest vieren. Ze brengen me naar de aanstaande bruid, die mij warm begroet en welkom heet. Daarna word ik naar een tafel gebracht waar overvloedig eten en drinken staat uitgestald. De hele avond komen er vrouwen met me praten. Er wordt vol vreugde traditioneel gedanst en ik dans mee. 

Ik hield van Israël

De herinneringen van mijn eerste levensjaren in Israël zijn vager, maar vervullen me altijd met een gevoel van geluk. Flarden van beelden; het gemeenschapsleven, de vrijheid, het buiten zijn, het samenleven en samen vieren. Op mijn negentiende ging ik voor een jaar terug naar Nes Ammim. Ik was aan het werk met andere jongeren in de rozenkassen. Vriendschappen groeiden, ik ontdekte de vrijheid van het leven. We bezochten zowel joodse als Palestijnse projecten, maar toch drong de politieke situatie niet echt tot me door. Ik hield van Israël; van de wadi’s en het meer van Galilea, de middellandse zee, Jeruzalem, de Negev woestijn. 

Het leven achter de muur

Toen ik 32 jaar was, vond ik het tijd om eens van binnenuit het leven áchter de muur te ervaren op de Westelijke jordaanoever. Ik gaf dramalessen op een Islamitische school. Ik raakte bevriend met de leerkrachten. Het raakte me als ik zag dat deze jonge mensen toch een leven konden opbouwen in een gebied waar ze niet uit mochten. Waar ze, ondanks alles, genoten van hun eigen gemeenschapsclub, vrienden en familie. Het ontroerde me dat kinderen overal gewoon kinderen zijn; speelden, gierden, renden, schaterden.  En toch voelde je overal de onderdruktheid. Op het dak van de school zag ik de muur liggen op een steenworp afstand. Als ik bij een controlepost de muur uit ging werd ik streng gecontroleerd, net als het handjevol Palestijnen die nog wel buiten de muur mocht werken. 

Nooit kiezen

Sindsdien ben ik niet meer in Israël geweest. Het verscheurt me. Het Israël waar ik zo van hield. Ik vind het lastig als mensen, die nooit écht aan de andere kant van de muur zijn geweest, een mening hebben. Ik kies geen kant. Aan beide kanten is er teveel verlies geleden om ooit te kunnen kiezen. En wie ben ik om dat te doen? Mijn hart huilt voor Israël en Palestina.

Rebecca is geboren in het ziekenhuis vlakbij Nes Ammim in 1975. Haar vader, Simon Schoon, was zeven jaar predikant in de christelijke kibboets. Nes Ammim is opgericht in de jaren zestig als teken van solidariteit met de Joden. Om het antisemitisme te bestrijden en christenen ervan te doordringen dat het christendom haar wortels heeft in het jodendom. In de loop van de jaren is men meer aandacht gaan besteden aan de joods palestijnse kwestie en heden wonen er zowel Joden als Palestijnen in het dorp en een handjevol Europese vrijwilligers. Van 1982 tot 1992 was Simon werkzaam voor Kerk&Israël en ook daarna nog lang betrokken in het bestuur van Nes Ammim. In 1994 ging Rebecca een jaar werken in Nes Ammim. De eerste intifada was een jaar ervoor geëindigd. Van 2000 tot 2005 vond de tweede Intifada plaats. Het kostte 3300 Palestijnen en 1030 Israëlisch het leven. In 2002 is Israël begonnen met het bouwen van de muur om de Westelijke Jordaanoever. Het is een 10 meter hoge betonnen muur met torens, controleposten, wegen, hekken, prikkeldraad en greppels en is circa 620 tot 760 km lang. 

Rebecca: “Hierbij een opinie-artikel van een joodse rabbijn en vriend van haar ouders, Yehezkel Landau, die actief is in vredesbewegingen in Israël. Zeer de moeite waard.”