• Familie
• Lichaam & Geest
• Omgaan met lijden
• Relaties & Opvoeden

“Mijn moeder heeft Alzheimer!”

door Rebecca Schoon

12 maart 2020 13

Ik zie me nog staan in de bloemenwinkel. Het zweet stond op mijn rug. Mijn moeder was onrustig. Ze zuchtte om de paar seconden heel diep. De hele winkel stond vol wachtenden. En mijn moeder zei keihard: “Wanneer zijn we nou éindelijk aan de beurt?!” Mijn wangen gloeiden. Zij was het kind geworden, ik de moeder. Sommige mensen keken geïrriteerd, anderen vol medelijden. Ik had willen schreeuwen: “Mijn moeder heeft Alzheimer! Ze kan er niks aan doen! Vroeger was ze een compleet ander mens!”.

Er was een periode dat ze om de paar minuten vroeg waar de zalmkruiden waren. Het was een soort dwangneurose. Het moest dan ook onmiddellijk gecheckt. Soms kon ik haar even een tijdje afleiden. Wist ik veel dat dit ook kon horen bij de symptomen van dementie! Ineens was ík degene die geduld moest opbrengen voor een moeder die zichzelf niet meer was.

De wereld op z’n kop

Ik hield het alleen maar vol, omdat ik mij constant voor ogen hield hoe ze wás. En vanuit diepe dankbaarheid voor haar moederschap. Zij was een moeder van liefde, aandacht en onvoorwaardelijkheid. En nu zorgde ik voor haar. Toen ze nog enigszins begreep dat ze ziek was, vond ze dat ook het moeilijkste. Dat haar kinderen en haar man voor haar moesten zorgen. Tijdens haar leven had ze nooit een kik gegeven als ze ziek was of weer eens migraine had. Maar het bleef toch wringen. Een moeder-kind relatie is zo natuurlijk en vanzelfsprekend. Mijn wereld stond op z’n kop.

In haar geheugen gegrift

Mijn moeder ging snel achteruit. Een jaar later danste ze met mijn vader door haar kamer in het verpleeghuis. Ze zongen er zachtjes ‘Amazing grace’ bij. En als hij er niet was vroeg ze onmiddellijk: “Waar is Siem?” als ik binnenkwam. Altijd vroeg ze naar mijn vader. Ze wist gelukkig nog heel lang wie ik was. Ik las psalmen voor en zij vulde de zinnen aan. Of we zongen samen ‘Ubi caritas’. Ook toen ze mijn naam niet meer wist. Blijkbaar was dit in haar geheugen gegrift, onuitwisbaar. Waar liefde is, is God.

Mag ik zwemmen naar Terschelling?

Aan het eind vroeg ze alleen nog maar:  “Mag ik zwemmen naar Terschelling?” We vermoedden een verlangen naar de verten, naar God, naar verlossing van de vergetelheid en het afbrokkelen. De week Keiland op Terschelling stond voor haar voor vreugde, natuur, dansen, zingen, verbondenheid. Wie verlangt daar niet naar?

Ze was líef!

Op 31 augustus 2016 zwom mijn moeder naar haar Terschelling. Een tijd lang dacht ik nog veel aan haar dementie en rouwde ik om haar vroege dood. Nu herinner ik me haar vooral zoals ze was. Afgelopen vrijdag had ik eindelijk een afspraak gemaakt met haar beste vriendin. Ze vertelde in detail over hun bijzondere vriendschap en ze stelde me zoveel goeie vragen. Toen ze mij vroeg wat voor moeder ze voor me geweest is, schoot ik vol en er kwam alleen maar uit: “Ze was líef!”

 

Lied die ik zong tijdens haar begrafenis (refrein bestaand)

 

Jij waste mijn haren, jij streelde mijn huid

Jij schaterde luid met wijd open mond

 

Jij schudde me wakker, jij luisterde stil

Jij zong ‘s avonds een lied en fluisterde zacht

 

De Heer is jouw licht, jouw licht en jouw redding

Wees maar niet bang, heb maar geen angst

Mamma, jij bent mijn licht, mijn licht en mijn bedding

daarom heb ik geen angst

 

Jij leerde mij liefde, jij leerde mij trouw

Jij gaf mij vertrouwen om moeder te zijn

 

Jij waste hun haren, jij omhelsde hen zacht

Jij zong voor hen liedjes en zei in hun oor

 

De Heer is jullie licht, je licht en je redding

Wees maar niet bang, heb maar geen angst

Nu ben ik hun licht, hun licht en hun bedding

daarom heb ik geen angst

 

Ik waste jouw haren, ik streelde jouw huid

Ik zong ‘s avonds een lied en zei in je oor

 

De Heer is jouw licht, jouw licht en jouw redding

wees maar niet bang, heb maar geen angst

De Heer is mijn licht, mijn licht en mijn redding

daarom ben ik niet bang.